kantonopou’s blog

Ό ουρανοβάμων απόστολος Παύλος έφτασε σε ψηλές πνευματικές κορυφές. Ανέβηκε σε ύψη απρόσιτα γιά τούς πολλούς. Ζώντας τη δυνατή αγάπη προς τόν Χριστό, ζώντας τό μεγάλο καύχημα του, τό σταυρικό θάνατο τού Σωτήρος Χρίστου, μπορούσε νά κάνη πραγματικότητα, βίωμα του. αυτό πού έγραφε: «Γιά μένα εχη σταυρωθή και νεκρωθή ο κόσμος, όπως και εγώ χάρις στον σταυρό του Κυρίου, έχω σταυρωθή και νεκρωθή γιά τόν κόσμο». Ή δόξα, ή ύλη. ή δύναμη δεν τόν επηρέαζαν. Τα θέλγητρα και τα φόβητρα, οι υποσχέσεις και οι απειλές του κόσμου δεν τόν άγγιξαν εσωτερικά. Ό κόσμος γιά τόν Παύλο είχε νεκρωθή και ο Παύλος γιά τόν κόσμο.

‘Αλλά τι σημαίνει αυτό γιά τόν κάθε Χριστιανό; Πώς ο σύγχρονος Χριστιανός θα βιώση τό νόημα τού αποστολικού λόγου;

Τι σημαίνει κατ’ αρχήν ο κόσμος; Κόσμος είναι ο υλικός κόσμος. Ή απέραντη και ωραία δημιουργία τού Θεού. Τό σύμπαν. Όλη αυτή ή υλική δημιουργία ονομάζεται ωραιότατα κόσμος. Δηλαδή κόσμημα, στολίδι.

Υπάρχει όμως και ή άλλη έννοια στη γλώσσα τής Άγιας Γραφής. Κό σμος, σημαίνει τό κοσμικό, τό αμαρ τωλό φρόνημα, ό,τι είναι αντίθετο με τό θέλημα και τό λόγο του Θεού. Τό αποτέλεσμα τής πτώσεως. Υπ’ αυτήν τήν έννοια κόσμος είναι συνώνυμο τής πονηρίας, τής άμαρτωλότητος. Γι” αυτό θα μάς πή ο ευαγγελιστής Ιωάν νης «ό κόσμος όλος έν τώ πονηρώ κεί ται» (Α’ Ίωάν. ε’ 19). Όλοι οι μα κράν τού Θεού, οι άνθρωποι τού αμαρτωλού κόσμου είναι βυθισμένοι μέσα στην πονηρία και βρίσκονται κάτω από τήν εξουσία του πονηρού. «Πάν το έν τώ κόσμω ή επιθυμία τής σαρκός και ή επιθυμία τών οφθαλμών καί ή αλαζονεία του βίου. ουκ έστιν έκ του πατρός, άλλ’ έκ του κόσμου εστί» (Α’ Ίωάν. β’ 16). Ό,τι λοιπόν είναι αντίθετο με τό θέλημα του Θεού αποτελεί τόν κόσμο. Εκφράζει τό κοσμικό φρόνημα. Είτε ως λόγος, ως θέαμα, ως τέχνη, ως ψυχαγωγία, ως επιστήμη εκφράζεται, εφ’ όσον αντίκειται στο λόγο του Θεού, αποτελεί τόν κόσμο, τόν κοσμικό τρόπο ζωής.

Ό κόσμος είναι ο μεγάλος μαγνήτης. Μάς τραβάει με τό παραπλανητικό, τό ελκυστικό, τό εντυπωσιακό, τό ηδονιστικό. Άλλοτε είναι τό μεγάλο φόβητρο. Υπολογίζουν πολλοί, φοβούνται, τρέμουν στο «τι θα πή ο κόσμος».

Ποιά τώρα ή τοποθέτηση μας απέ ναντι στον κόσμο, στο αμαρτωλό κο σμικό φρόνημα; Πολύ προσεκτική. Τό συνιστά και τό προτρέπει ο Ευαγ γελιστής τής αγάπης. Τι λέει; «Μή αγαπάτε τόν κόσμον, μηδέ τά έν τώ κόσμω έάν τις αγαπά τόν κόσμον, ούκ έστι ή αγάπη του Πατρός έν αύτώ» (Α’ Ίωάν. β’ 15). Κάτι ανάλογο θα μάς πή και ο άδελφόθεος Ιάκωβος. «Ούκ οίδατε ότι ή φιλία τού κόσμου έχθρα του Θεού εστίν; ός άν ούν βουληθή (θελήση) φίλος είναι του κόσμου εχθρός του Θεού καθίσταται» (δ’ 4). Δύο αγάπες, σε δυο αντίθετες κατα στάσεις, συγχρόνως δεν μπορούν νά υπάρξουν. Όσο αγαπάμε τόν κόσμο δεν θα αγαπάμε τόν Θεό. Και όσο αγαπάμε τόν Θεό. δεν θα μάς έλκύη ο κόσμος τής αμαρτίας.

Βέβαια, δεν θα φύγουμε από τόν κόσμο. Μέσα στον κόσμο θα ζήσουμε. Όχι τοπικά, άλλά τροπικά θα απομακρυνθούμε του κόσμου. Κοσμικός δεν θα είμαι, κοινωνικός ναι. Ό κοσμικός είναι μέσα σε όλα αδιακρίτως και στην αμαρτία. Ό κοινωνικός είναι μέσα σε όλα, έκτος όμως αμαρτίας. Θα ζή και ο Χριστιανός τόν παλμό του κόσμου, τα προβλήματα και τήν αγωνία τού κόσμου, άλλά συγχρόνως θα είναι μακρυά από τόν τρόπο σκέψεως και ζωής, πού προβάλλει ο μακράν του Θεού αμαρτωλός και παραπαίων κόσμος. Δύσκο λος βέβαια ο συνδυασμός, άλλά απα ραίτητος.

Πώς θα κατορθώση νά επιτυχή κάτι τέτοιο ο πιστός Χριστιανός; Όταν εμπνέεται από τόν αιώνιο λόγο τον Θεού ο οποίος τοποθετεί αληθινά και ξεκαθαρίζει τα πράγματα. Όταν καταλάβη τό πρόσκαιρο και μάταιο του κόσμου τούτου. «Ό κόσμος παράγεται (φεύγει γρήγορα) και ή επιθυμία αυτού· ό δέ ποιών τό θέ λημα του Θεού μένει είς τόν αιώνα» (Α’ Ίωάν. β’ 17). Όταν ή καρδιά τού Χριστιανού έλκυσθή από τήν αγάπη προς τόν Θεό, όταν ο σταυρός, ή σταυρική Του θυσία είναι τό καύχη μα του, και τό καθημερινό έντρύφημά του, όταν ωραίοι και υψηλοί στόχοι και οραματισμοί φλογίζουν τήν ψυχή του, όταν αγωνίζεται νά ζή τήν «καινή κτίσι», τήν καινούργια δη μιουργία, τήν όποια ο Χριστός δια της Εκκλησίας Του προσφέρει στον πιστό.

Τότε ο Χριστιανός δεν θα ελκύε ται από τόν κόσμο. Ό κόσμος θα έχη χάσει γιά τόν Χριστιανό τη δύναμη του, τήν έλξη του, τήν γοητεία του. Ας άγωνιζώμαστε. Κάτι τέτοιο δεν είναι στέρηση, άλλά πραγματική ελευθερία.