kantonopou’s blog

Από τα βάθη των φυλακών της Ρώμης ο απ. Παύλος, υψώνει θερμή παράκληση προς τους Χριστιανούς της Εφέσου να περιπατήσουν «αξίως της κλήσεως ης εκλήθησαν». «Παρακαλώ, λέγει, υμάς εγώ ο δέσμιος εν Κυρίω, αξίως περιπατήσαι της κλήσεως ης εκλήθητε» (Εφες. δ΄ 1-7). Και στη συνέχεια υπογραμμίζει πώς να συμπεριφερώμεθα μέσα στον κόσμο που ζούμε. «Να ζήτε και να φέρεσθε, λέγει, με κάθε ταπεινοφροσύνη και πραότητα και με ανοχή απέναντι των άλλων συνανθρώπων μας και με μεγαλοκαρδία, ανεχόμενοι ο ένας του άλλου τις αδυναμίες με αγάπη.
Να επιμελείσθε δε και να αγωνίζεσθε να διατηρείτε την ενότητα με την οποία το πνεύμα το Άγιο σας έχει συνδέσει, έχοντας ως σύνδεσμο την ειρήνη, η οποία θα βασιλεύει μεταξύ σας και θα σας ενώνει σε ένα πνευματικό σώμα. Είσθε, λοιπόν, ένα πνευματικό σώμα και έχετε ένα και το αυτό Πνεύμα Άγιο, που σας ζωογονεί, καθώς επίσης έχετε κληθεί όλοι εις μίαν και την αυτήν ελπίδα της κλήσεώς σας. Ένας και μόνος είναι ο Κύριος, μια είναι η πίστη όλων των Χριστιανών, ένα το βάπτισμα που έχουν λάβει. Ένας και μόνος είναι και ο Θεός και πατέρας όλων, αυτός ο οποίος κυριαρχεί επί όλων ανεξαιρέτως και δια μέσου όλων ενεργεί και φανερώνει την αγαθή του πρόνοια και μέσα σε όλους μας κατοικεί.

Και επιλέγει ο Απόστολος: Στον καθένα από μας εδόθη η χάρη, τα χαρίσματα και οι δωρεές, σύμφωνα με το μέτρο, με το οποίο δικαίως και σοφώς μοιράζει ο Χριστός τις δωρεές του. «Αξίως, λοιπόν, περιπατείσαι ημείς της κλήσεως ης εκλήθημεν». Οι πρώτοι Χριστιανοί έδιδαν μεγάλη σημασία στο ζήτημα της κλήσεως. Ζούσαν προηγουμένως στον ειδωλολατρικό κόσμο, στην αμαρτία, στο σκοτάδι, στην απόγνωση. Αίφνης όμως τους ερχόταν η κλήση από το Θεό με διάφορα μέσα. Εκαλούντο τώρα Χριστιανοί. Στον Χριστιανισμό ευρίσκαν τη χαρά, το φως, την λύτρωση, την ευτυχία, ό,τι ποθούσε η ψυχή τους. Εγίνοντο τώρα τέκνα Θεού και συγκληρωνόμοι Χριστού. Έτσι προσπαθούσαν να ζουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και να αγιάζονται ημέρα τη ημέρα.
Η κλήση όμως αυτή του Θεού έγινε και σε μας. Αλλ? επειδή έγινε στη νηπιακή ηλικία και βρεθήκαμε εκ ζευς της Χριστιανοί δεν τη νοιώθουμε και δεν δίδουμε και τόση σημασία. Αλλ? η αξία της κλήσεώς μας είναι μεγάλη. Οίδει πράγματι νόημα στη ζωή μας. Ξέρουμε πλέον γιατί ζούμε και που κατευθυνόμεθα. Έχουμε ένα συγκεκριμένο προορισμό. Και προορισμός του ανθρώπου είναι η θεώρηση και η σωτηρία. Είναι ο ουρανός. «Ότι ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν». Και «ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει».
Η κλήση του Θεού μας κατέστησε μέλη της Εκκλησίας, που είναι το σώμα του Χριστού. Εφ? όσον, λοιπόν, είμεθα μέλη του Χριστού οφείλουμε να περιπατούμε, όπως Εκείνος περιπάτησε, με προσοχή, με αγιότητα και αγνότητα. «Μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη».
Είθε εμείς, να αποδειχθούμε «άξιοι της κλήσεως ης ευχήθημεν». Και θα αποδειχθούμε άξιοι όταν μείνουμε εδραίοι και αμετακίνητοι στην Ορθοδοξία μας και στις Ελληνοχριστιανικές παραδόσεις μας.