του Αρχιμ. Νικοδήμου Παυλόπουλου

Καθηγουμένου Ι. Μ. Αγίου Ιγνατίου – Λειμώνος Λέσβου

από το βιβλίο του «Εορτοδρόμιον»

***

Οι Μακκαβαίοι

Σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, πανηγυρίζαμε τη μνήμη των αγίων επτά παίδων Μακκαβαίων Αβείμ, Αντωνίου, Γουρίου, Ελεαζάρου, Ευσεβωνά, Αχείμ και Μαρκέλλου, του διδασκάλου τους Ελεαζάρου και της μητέρας τους Σολομονής.

Έζησαν και έδρασαν στις αρχές του δευτέρου προ Χριστού αιώνα, τότε πού ο κυρίαρχος της Ιουδαίας ήταν ο διάδοχος του Μεγάλου Αλεξάνδρου Αντίοχος ο γυιός του Σελεύκου.

Είχαν διδαχθή από το Νομοδιδάσκαλο και ιερέα Ελεάζαρο, ένα ζηλωτή και πιστό υπηρέτη του Ναού των Ιεροσολύμων όλες τις παραδόσεις του Ισραήλ και το Νόμο και τους Προφήτες και είχαν μεταλάβει «μετουσίαν» ζήλου και αυτοθυσίας. Και το απέδειξαν αυτό τόσον οι τρισμακάριοι επτά παίδες Μακκαβαίοι όσον και ο διδάσκαλος τους Ελεάζαρος με τη μητέρα τους Σολομονή.

Ο Αντίοχος επίεσε πρώτα-πρώτα το Διδάσκαλο τους Ελεάζαρο να φάγη από τα ειδωλόθυτα και από χοιρινό κρέας, πράγμα πού το απαγόρευεν ο Μωσαϊκός νόμος καθώς διαβάζομε στο Λευϊτικό: «Τον υν, ότι διχηλοί οπλήν τούτο, και ονυχίζει όνυχας οπλής, και τούτο ουκ ανάγει μηρυκισμόν, ακάθαρτον τούτο υμίν, από των κρεών αυτών ου φάγεσθε, και των θνησιμαίων αυτών ούχ άψεσθε, ακάθαρτα ταύτα».

Και οι βασιλικοί άνδρες τον παρακινούσαν να προσποιηθή ότι τρώγει από τα χοιρινά κρέατα ενώ στην πραγματικότητα θα έτρωγεν αλλά. Άλλα ο σοφός και γενναίος γέρων Ελεάζαρος απάντησεν: «αισχρόν ει επιβιώσωμεν ολίγον χρόνον και τούτον καταγελώμενοι προς απάντων επί δειλία, και υπό μεν του τυράννου καταφρονηθώμεν ως άνανδροι, τον δε θείον ημών νόμον μέχρι θανάτου μη προασπίσαιμεν». Γι’ αυτό του δε το θάρρος και την παρρησία τον καθυπέβαλαν ανέλεα και απάνθρωπα παρά τα προχωρημένα του γεράματα σε φριχτά βασανιστήρια «τον έδειραν δυνατά, έπειτα έχυσαν μέσα εις την μύτην του κάποια υγρά βρωμερά και δριμέα, μετά ταύτα έρριψαν αυτόν εις την φωτιάν, μέσα εις την οποίαν επροσευχήθη δια να γίνη το αίμα και ο θάνατος του, λύτρωσις και ελευθερία όλου του γένους του, και ούτω παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού ο αοίδιμος».

Και αποφαίνεται ο Θεόπνευστος συγγραφέας του τετάρτου βιβλίου των Μακκαβαίων: «ούχ ούτως πόλις πολλοίς και ποικίλοις μηχανήμασιν αντέσχε ποτέ πολιορκουμένη, ως ο πανάγιος Ελεάζαρος», και εύχεται «τοιούτους δη δει είναι τους ιερουργούντας τον νόμον, ιδίω αίματι και γενναίω ιδρώτι τοις μέχρι θανάτου πάθεσιν υπερασπίζοντας».

Άλλα και οι μαθητές του επτά Μακκαβαίοι το ίδιο θαρραλέοι και αφόβητοι  εμαρτύρησαν «και  μειρακίσκοι τω της ευσέβειας λογισμώ φιλοσοφούντες χαλεπωτέρων βασανιστηρίων επεκράτησαν». Ήταν με την ευσεβέστατη μητέρα τους Σολομονή παρόντες στο μαρτύριο του Διδασκάλου. Ήταν «καλοί τε και αιδήμονες και γενναίοι και εν παντί χαρίεντες». Ήταν όμως και αμετακίνητοι από την πίστι των προπατόρων και του Διδασκάλου τους και γι΄ αυτό ο Αντίοχος τους ετοίμασε φοβερώτατα βασανιστήρια. «Τροχούς τε και αθρέμβολα,  στρεβλωτήριά τε και τροχαντήρας και καταπέλτας και λέβητας, τήγανά τε και δακτυλίθρας και χείρας σιδηράς και σφήνας και τα ζώπυρα του πυρός, οι δορυφόροι προέθεσαν».

Άλλα οι άγιοι επτά παίδες «ήσαν περίφρονες των παθών και αυτοκράτορες των αλγηδόνων» και ιδού πώς το απέδειξαν. Όλοι μαζί, βλέποντας τα όργανα των βασάνων και ακούοντας τις απειλές των τυράννων έλεγαν: «Τι μέλλεις ω τύραννε; έτοιμοι γαρ εσμέν αποθνήσκειν ή παραβαίνειν τας πατρίους ημών εντολάς». Χωριστά δε:

Ο πρώτος: «τέμνετε μου τα μέλη και πυρούτε τας σάρκας και στρεβλούτε τα άρθρα, δια πασών γαρ υμάς πείσω των βασάνων, ότι μόνοι παίδες εδραίων υπέρ αρετής είσιν ανίκητοι»… «και ταύτα ειπών ο ιεροπρεπής νεανίας απέρρηξε την ψυχήν».

Ο δεύτερος υπέφερε τα ακόλουθα βασανιστήρια: «από των τενόντων ταις σιδηραίς χερσίν επισπασάμενοι μέχρι γε των γενείων την σάρκα πάσαν και την της κεφαλής δοράν οι παρδάλειοι θήρες απέσυραν». Έλεγε δε ταύτα τα θαυμάσια «εγώ μεν γαρ ταις δια την αρετήν ηδοναίς τον πόνον επικουφίζομαι».

Ο τρίτος έλεγε: «Ουκ εξόμνυμαι την ευγενή της αδελφότητας μου συγγένειαν»… «και ευθέως ήγον επί τον τροχόν, περί ον εκ σπονδύλων εκμελιζόμενος εώρα τας εαυτού σάρκας περιλακιζόμενος και κατά σπλάγχνων σταγόνας αίματος απορρέουσας».

Ο τέταρτος έλεγε: «επινοεί, τύραννε, βασάνοις, ίνα και δια τούτων μάθης, ότι αδελφός ειμί των προβασανισθέντων». Και ο Αντίοχος διέταξε να του κόψουν τη γλώσσα, ο δε Ελεάζαρος είπε: «καν αφελής το της φωνής όργανον,  και σιωπώντων ακούει ο Θεός… ηδέως υπέρ του νόμου του Θεού τα του σώματος μέλη ακρωτηριαζόμεθα».

Ο πέμπτος «παρεπήδησε λέγων: ω μισάρετε και μισάνθρωπε, τι δράσαντας ημάς τούτον πορθείς τον τρόπον;»… «τοιαύτα δε λέγοντα, οι δορυφόροι δήσαντες αυτόν είλκον επί τον καταπέλτην».

Ο εκτός έλεγε: «εγώ τη μεν ηλικία των αδελφών μου ειμί νεώτερος, τη δε διάνοια ηλικιώτης»… «και οβελίσκους οξείς πυρώσαντες, τοις νώτοις προσέφεραν και τα πλευρά διαπείραντες αυτού τα σπλάγχνα διέκαιον».

Και ο έβδομος ο μικρότερος στρεφόμενος προς τον Αντίοχο με παρρησία και απτόητο το φρόνημα απελογείτο, ήλεγχε και έλεγε: «ουκ απαυτομολώ της των αδελφών μου αριστείας, επικαλούμαι δε τον πατρώον Θεόν, όπως ίλεως γένηται τω γένει μου, σε δε και εν τω νυν βίω και θανόντα τιμωρήσεται, και ταύτα κατευξάμενος, εαυτόν έρριψε κατά των τηγάνων, και ούτως απέδωκε την ψυχήν».

«Ω πανάγιε συμφώνων αδελφών εβδομάς! καθάπερ γαρ επτά της κοσμοποιίας ημέραι περί την ευσέβειαν, ούτως περί την εβδομάδα οι μείρακες εκύκλουν, τον των βασάνων φόβον καταλύοντες».

Από:http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3922&Itemid=1