kantonopou’s blog

Η πτώση των πρωτοπλάστων και η απώλεια του παραδείσου, σαν αποτέλεσμα της παρακοής, επέφερε το θάνατο και στέρησε από τον άνθρωπο την αιώνια ζωή. Αυτή η στέρηση της αιώνιας ζωής προκάλεσε στον άνθρωπο θλίψη και οδύνη πολλή. Η αποκατάσταση αυτής της ζωής, που δεν μπορούσε να γίνει με τις δυνάμεις του ανθρώπου, επιτυγχάνεται τώρα μέσω του λυτρωτικού έργου του Υιού και Λόγου του Θεού, του Ιησού. Τελικός στόχος, η χαρά της πληρότητας με την αποδοχή της αιώνιας ζωής.

Αυτή η αιώνια ζωή είναι ιδιαίτερα σημαντική. Είναι το «παν» που προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο με την αποστολή του Υιού του στον κόσμο. Και αυτό το «παν» που προσφέρεται από το Θεό στον άνθρωπο, όπως τονίζει σήμερα ο ίδιος ο Κύριος, είναι η αιώνια ζωή. Δηλαδή, η αποκατάσταση της κοινωνίας του ανθρώπου με το Θεό. Με άλλα λόγια, να καταστούν και πάλι οι άνθρωποι κοινωνοί της ζωής του Θεού. Μιας ζωής που θα προσφέρεται στην ψυχή του πιστού από την παρούσα ζωή και θα φθάσει στην ολοκλήρωσή της κατά τη μέλλουσα ζωή, με την πλήρη απόλαυση του Θεού. Όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος: «βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον». Τώρα βλέπουμε τα πράγματα θαμπά, σαν μέσα από μεταλλικό καθρέφτη. Τότε όμως πρόσωπο με πρόσωπο θα δούμε το Θεό.

Ο Ιησούς, λοιπόν, έρχεται να προσφέρει ξανά στον άνθρωπο την αιώνια ζωή. Όμως, τι είναι η αιώνια ζωή και πώς εξασφαλίζεται; Απάντηση στα πιο πάνω ερωτήματα δίνει σήμερα ο ίδιος ο Κύριος: «Αύτη δε έστιν η αιώνιος ζωή, ίνα γινώσκωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και ον απέστειλας Ιησούν Χριστόν». Και να ποια είναι η αιώνια ζωή. Ν’ αναγνωρίζουν οι άνθρωποι εσένα ως το μόνο αληθινό Θεό, καθώς κι εκείνον που έστειλες, τον Ιησού Χριστό.

Αιώνια ζωή, σημαίνει αληθινή θεογνωσία. Σημαίνει γνώση του αληθινού Θεού. Σημαίνει γνώση του Ιησού Χριστού. Άρα αποδοχή της ύπαρξης του αληθινού Θεού σημαίνει και αποδοχή του Ιησού ως αληθινού Θεού. Δεν μπορούμε να δεχθούμε τον Πατέρα ως Θεό και να αρνούμαστε τη θεότητα του Υιού. «Εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν» (Ιωάν. ι΄ 30) τονίζει με καθαρότητα ο Ιησούς.

Αυτό το «ομοούσιον» του Υιού με τον Πατέρα υπερασπίσθηκαν με σθένος οι 318 Πατέρες της Εκκλησίας που πήραν μέρος στην πρώτη Οικουμενική Σύνοδο και τη μνήμη των οποίων τιμούμε σήμερα. Μάλιστα με τη σύνταξη των επτά πρώτων άρθρων του συμβόλου της πίστεως, διετύπωσαν την ορθή διδασκαλία της Εκκλησίας περί του Υιού και παράλληλα απέρριψαν την αιρετική διδασκαλία του Αρείου που ισχυριζόταν ότι ο Υιός είναι «κτίσμα», δημιούργημα του Θεού! Η διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας για το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος είναι ξεκάθαρη. Τον αναγνωρίζουν ως «Υιόν του Θεού», «Μονογενή», «τον εκ του Πατρός Γεννηθέντα προ πάντων των αιώνων». Με την ομολογία δε για τον Υιό, ότι είναι Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού και «Γεννηθέντα ου ποιηθέντα, ομοούσιον τω Πατρί δι ου τα πάντα εγένετο», επιτυγχάνουν ένα διπλό στόχο. Δηλαδή να διατυπώσουν τη σωστή διδασκαλία της Εκκλησίας και παράλληλα να απορρίψουν τη διδασκαλία του Αρείου.

Βλέποντας τα μεγάλα προβλήματα που δημιούργησαν δια μέσου των αιώνων οι διάφορες αιρέσεις, κατανοούμε περισσότερο τόσο την εναγώνια προσευχή του Ιησού για τους Μαθητές του «ίνα ώσιν εν», όσο και τη σύσταση του Αποστόλου Παύλου προς τους επισκόπους της Μικράς Ασίας «προσέχετε ουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω». Μάλιστα ο Απόστολος Παύλος εξηγεί στη συνέχεια τους λόγους που τον κάνουν να ανησυχεί. «Εγώ το ξέρω ότι μετά την αναχώρησή μου θα εισβάλουν σ’ εσάς λύκοι άγριοι, που δε θα λυπηθούν το ποίμνιο. Ακόμα και από εσάς θα βγουν πρόσωπα που θα διδάσκουν πλάνες για να παρασύρουν τους πιστούς με το μέρος τους».

Κανείς δεν μπορεί να πειραματίζεται με την πίστη. Κανείς δεν μπορεί να ακροβατεί με την πίστη, γιατί δεν υπάρχει προσωπική πίστη του καθενός. Υπάρχει μόνο η πίστη της Εκκλησίας, όπως την παρέλαβε από τον Κύριο και τους Αποστόλους και η οποία στη συνέχεια διατυπώθηκε και στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων. Δεν υπάρχει προσωπική πίστη, γιατί αυτή καλλιεργεί τον εγωισμό και διασπά την ενότητα των πιστών και της Εκκλησίας. Μεγάλη είναι για τούτο η ευθύνη ποιμένων και ποιμνίου της Εκκλησίας για τη διαφύλαξη της ενότητας της πίστεως και κατ’ επέκταση της Εκκλησίας. Κληρικοί και λαϊκοί έχουμε εξίσου μεγάλη ευθύνη γι’ αυτή την ενότητα, συμβάλλοντας ο καθένας «υπέρ της των πάντων ενώσεως».

Η ευχή αυτή και συνάμα προσευχή της Εκκλησίας μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο αν ο καθένας από μας αποκαταστήσει την αληθινή ενότητα με το Θεό. Αν οι άνθρωποι δεν ξαναβρούμε το θεμέλιο της πίστης, τότε η ενότητα θα παραμείνει ανεκπλήρωτη επιθυμία. Πίστη και ζωή θα πρέπει να συνυπάρξουν για να μπορέσουν να μας οδηγήσουν στο δοκιμασμένο και σίγουρο θεμέλιο, που είναι ο Χριστός. Κατά τον Απόστολο Παύλο «θεμέλιον γαρ άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά τον κείμενον, ος εστιν Ιησούς Χριστός» (Α΄ Κορ. γ΄ 11).

Μοναδικό, λοιπόν, θεμέλιο της πίστης μας ο Χριστός. Όμως δεν αρκεί αυτή η διαπίστωση. Δεν αρκεί να δακτυλοδεικτούμε το Χριστό σαν θεμέλιο της ζωής μας και την ίδια στιγμή να χτίζουμε τη ζωή μας χωρίς τη διδασκαλία του Χριστού και ιδιαίτερα τη διδασκαλία της αγάπης. Μιας αγάπης που σαρκάζεται στην εποχή μας από αυτούς που δεν έχουν τη δύναμη ν’ αγαπήσουν. Μιας αγάπης, λοιπόν, που σαρκάζεται από «εχθρούς» και σκοτώνεται από «φίλους»!! Αλήθεια, πού πάμε; Ζούμε σε ένα κόσμο διαλυμένο. Τα χαλάσματα πληθαίνουν καθημερινά. Για τούτο η πρόσκληση για ενότητα αποκτά άλλη διάσταση και δυναμική, αφού μπορεί να βγάλει τον άνθρωπο από τα αδιέξοδα. Μιας ενότητας στη βάση της πίστης και που θα εκφράζεται με τον τρόπο της ζωής μας. Γιατί τότε ο καθένας θα αγωνίζεται για να καταστήσει τον εαυτό του πρότυπο για τους άλλους. Ο καθένας θα πρέπει να μπορεί να λέει με τον τρόπο της ζωής του αυτό που λέει σήμερα και ο Απόστολος Παύλος: «Με κάθε τρόπο σας έδωσα το παράδειγμα». Για τούτο δικαιολογημένα αργότερα θα μπορεί να προτρέψει τους πιστούς να τον μιμηθούν, γιατί πρώτος αυτός μιμήθηκε τη ζωή του Χριστού: «Μιμηταί μου γίνεσθε καθώς καγώ Χριστού» (Α΄ Κορ. ια΄ 1). Σε μια εποχή δύσκολη, που με ευκολία θανατώνεται ο άνθρωπος και το ανθρώπινο γένος διαπομπεύεται μέσα από γενοκτονίες και βασανιστήρια, ας προβάλουμε την αξία του ανθρώπου μέσα από την ενότητα της πίστεως και της ζωής. Με τον τρόπο αυτό θα συμβάλουμε στην ενότητα για την οποία προσευχήθηκε ο Κύριος «ίνα ώσιν εν». Αμήν.

 Θεόδωρος Αντωνιάδης- Ιερά Μητρόπολη Πάφου