kantonopou’s blog

Το ένα σημείο είναι ο θαυμασμός των μαθητών «ότι ελάλει μετά γυναικός» ο Διδάσκαλός τους. Διότι η γυναίκα την εποχή εκείνη ήτο περιφρονημένη. Ηταν το «κουρέλι» που όλοι σκούπιζαν τις λάσπες των υποδημάτων τους. Αν ήταν Αθηναία, την είχαν στον γυναικωνίτη. Αν ήταν Σπαρτιάτισσα δεν είχε δικαιώματα. Αν ήταν στις Ινδίες, στην Ανατολή, και πέθαινε πρώτα ο άνδρας της, αυτή έπρεπε να πυρποληθεί πάνω στο πτώμα του ανδρός της και να τον ακολουθήσει στον τάφο.

Ούτε ο Πλάτωνας, ούτε ο Πυθαγόρας θα ήθελαν την γυναίκα για μαθήτρια. Όμως ο Χριστός, στέκεται υψηλότερα από αυτά τα διαχωριστικά κατεστημένα και τα καταργεί. Και να, συνομιλεί με μία γυναίκα, και μάλιστα Σαμαρείτιδα.

Το δεύτερο σημείο ότι η γυναίκα αυτή ήταν μια αμαρτωλή γυναίκα. Ήταν μια περιφρονημένη από τούς ανθρώπους, από τούς συμπολίτες της, που γνώριζαν τον βίο της. Αλλά ο Χριστός ποτέ δεν πετροβόλησε τον αμαρτωλό. Γι’ αυτό και μια από τις κατηγορίες των εχθρών του ήταν ότι ήταν φίλος των αμαρτωλών. Και ήταν αληθινή αυτή η κατηγορία. Διότι ο Χριστός δεν ήλθε για τούς δικαίους, αλλά ήλθε «ζητήσαι και σώσαι το απολωλός». Έτσι, βεβαίως, ο Χριστός ήταν και είναι ο φίλος πάντων ημών των αμαρτωλών. Γι’ αυτό στάθηκε δίπλα στον τελώνη. Γι’ αυτό στάθηκε δίπλα στον ληστή, δίπλα στην πόρνη. Δίπλα σ’ εκείνη την μοιχαλίδα γυναίκα και είπε σ εκείνους που ήταν έτοιμοι να την πετροβολήσουν· «ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον επ’ αυτήν».

Και σήμερα στέκεται εδώ ο μεγάλος ψαράς, έξω από την πόλη της Σαμάρειας, δίπλα στο φρέαρ του Ιακώβ και ρίχνει τα δίχτυα του να σώσει μια ψυχή, μια αθάνατη ψυχή. Εμείς ενθουσιαζόμεθα, όταν έχουμε πολυπληθή ακροατήρια. Ο Χριστός όμως για μία ψυχή κάθισε και έκανε ολόκληρο κήρυγμα. Στάθηκε δίπλα της, της μίλησε, την φώτισε, της άνοιξε την καρδιά, την ελευθέρωσε. Και αυτή η αμαρτωλή γυναίκα πέρασε από το σκοτάδι στο φως, από την αμαρτία στην αγιότητα και έγινε ιεραπόστολος, ευαγγελίστρια και Αγία της Εκκλησίας μας.

Κι ήταν γυναίκα, αμαρτωλή, μοιχαλίδα και Σαμαρείτιδα! Γι αυτό δεν πρέπει να περιφρονούμε κανένα. Σε όλους να σκορπούμε το ενδιαφέρον και την αγάπη μας, αυτήν την αγάπη που έδειξε ο Χριστός στους αμαρτωλούς ανθρώπους μας, αυτήν την αγάπη να δείχνουμε και εμείς στους συναμαρτωλούς συνανθρώπους μας. Μην κρατάτε στα χέρια λιθάρια και μην πετροβολάτε τον αμαρτωλό. Θέλει την αγάπη μας, την στοργή μας, την προστασία μας, την συμπαράστασή μας, την ενίσχυσή μας· τότε και εμείς θα ευλογηθούμε και η χάρις του Θεού θα καλύψει ένα πλήθος αμαρτιών μας, όταν δείχνουμε αγάπη στον αμαρτωλό, βοηθώντας τον να ξυπνήσει και να σταθεί όρθιος.

Και το τρίτο σημείο είναι ότι εμείς οφείλουμε να λατρεύουμε τον αληθινό Θεό όχι τυπικά, τηρώντας κάποιους εξωτερικούς τύπους, αλλά με την ουσία. Όχι μόνον να ανάβουμε ένα κεράκι και να πηγαίνουμε στην Εκκλησία, τηρώντας την «παράδοση». Ο Χριστός θέλει η καρδιά μας να πιστεύει και να λατρεύει αληθινά τον Θεό. Κερί να είναι η ζωή μας. Λαμπάδα να είναι η καρδιά μας, που να λιώνει κάθε μέρα μπροστά στην εικόνα του Χριστού. Όχι χριστιανοί της δεκάρας, αλλά των εικοσιτεσσάρων καρατίων. Στην Αντιόχεια πρωτονομάζονται χριστιανοί οι μαθητές του Χριστού. Και το πήραν το όνομα αυτό ειρωνικά, χλευαστικά. Όμως το πήραν οι χριστιανοί το όνομα αυτό και το τίμησαν και από τις λάσπες το ανέβασαν ψηλά στα ουράνια. Και «χριστιανός» σήμαινε «ο Χριστός πάνω στην γη». Όσοι από μας μπορούμε, οφείλουμε να σταθούμε σ΄ αυτήν την γραμμή, ώστε όταν βλέπουν ένα χριστιανό να λένε οι άνθρωποι που βρίσκονται σε άγνοια, «είδα τον Χριστό να περπατάει, να ομιλεί, να είναι κοντά μου». Έτσι πρέπει να είμαστε όλοι οι χριστιανοί· σε μικρογραφία μία εικόνα του Χριστού.

Και φθάσαμε στο σημείο που επιθυμώ να υπογραμμίσω. Είναι το πρόσωπο της γυναίκας που γνωρίζει τον Χριστό, είναι η γυναίκα μέσα στην Εκκλησία.

Και σήμερα οι ιεροί μας ναοί κατακλύζονται από τις ευσεβείς γυναίκες, που με πόθο και λαχτάρα αναζητούν και επιδιώκουν ευκαιρίες λατρευτικής ζωής. Η θρησκευτικότητα είναι στην φύση της γυναίκας. Η ιστορία της Εκκλησίας ανέδειξε πολλές προσωπικότητες «ανδρείας γυναικός», με την βιβλική σημασία του όρου. Γυναίκες ευσεβείς που αγάπησαν τον Θεό, πρώτα και πάνω απ’ όλα. Γυναίκες που πέρασαν από τον πλανήτη μας σαν φωτεινά μετέωρα, σε διάφορες εποχές και τόπους και κάτω από αντίξοες συνθήκες δοκιμάσθηκε η πίστη των και δεν λύγισε. Γυναίκες που νίκησαν το ασθενές της φύσεως και απεδείχθησαν στην κυριολεξία «ανδρείες». Ο Θεός προίκισε την γυναίκα με πολλά χαρίσματα, και στόλισε ιδιαιτέρως τον ψυχικό της κόσμο, ώστε να αγωνίζεται και να νικά. Ω, αν ξέρατε σεις οι ευσεβείς γυναίκες την δύναμή σας!

Στα χέρια σας κρατάτε όπλα ισχυρά. Χρησιμοποιήστε τα! Η αγ. Φωτεινή έγινε απόστολος του Χριστού. Και στην πολύκλαυστή μας Σμύρνη είχαμε αφιερωμένο τον Μητροπολιτικό Ναό στην αγ. Φωτεινή την Σαμαρείτιδα. Έναν περικαλλή ναό που καταστράφηκε με την καταστροφή της πόλεως.

Και σήμερα οι καιροί είναι χαλεποί. Και έχουμε ανάγκη πολλών δακρύων. Εσείς ιδιαιτέρως οι γυναίκες μείνατε όρθιες στα κάστρα σας, στην προσευχή, γονατιστές ενώπιον του Εσταυρωμένου. Και δεηθείτε με την ευαίσθητη την ευσεβή καρδιά σας, να μας δώσει ο Θεός φώτιση και κουράγιο, δύναμη και αγιότητα βίου. Και να φωτίσει ο Θεός τούς πολιτικούς μας άνδρες να είναι ενωμένοι στα εθνικά μας θέματα. Γιατί ο Ελληνισμός συρρικνούται και αφανίζεται, όπως αφανίστηκε και η Σμύρνη το 1922 που είχε 340.000 Έλληνες, όταν η Αθήνα τότε είχε 300.000.

Είθε, αδελφοί μου, η αγ. Φωτεινή, με τις πρεσβείες και των αδελφών γυναικών, να δέεται και να παρακαλεί και για μας και για την πατρίδα μας, για το έθνος μας, για να έχουμε ζήλον πίστεως, ζήλον αρετής, ζήλον αγιότητος, ζήλον αγάπης, ζήλον ουράνιον· για να έχουμε και την ευλογία του Θεού ως λαός, ως έθνος, ως Εκκλησία.

Από “ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ” – Μάιος 2003