Συγγραφέας: kantonopou στις 24 Απριλίου, 2010
«Άνθρωπον ουκ έχω…» μας αναφέρει η σημερινή Ευαγγελική περικοπή.Το πρόβλημα που βασανίζει τον «παραλυτικό» της Βηθεσδά δεν είναι τόσο η αναπηρία, όσο η μοναξιά.
Τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια συντροφιά με την αρρώστια έχει εξοικειωθεί, σχεδόν συμφιλιωθεί μαζί της, ενώ με την μοναξιά όλα αυτά τα χρόνια δεν κατόρθωσε να συμφιλιωθεί διότι δεν έπαψε ποτέ να τον πληγώνει και παρόλο που ζούσε μέσα σε τόσο κόσμο γύρο του εν τούτοις ήταν πάντα μόνος.
Γι’ αυτό όταν μέσα από το ανώνυμο πλήθος, που κινείται και θορυβεί γύρω του, κάποιος Άγνωστος τον πλησιάζει για πρώτη φορά, στέκεται πάνω από το κρεβάτι του με συμπόνια, τον κοιτάζει με βλέμμα γεμάτο στοργή και των ρωτά «θέλεις να γίνεις υγιής;», ο παραλυτικός τον κοιτάζει και του εκφράζει το παράπονο του, λέγοντας: «Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ, βάλη με εις την κολυμβήθραν…».
Δεν μιλά στον άγνωστο για την ασθένεια που τον βασανίζει τόσα χρόνια, αλλά, τού μιλά για την μοναξιά του. Δεν του λέγει ότι δεν μπορώ να σηκωθώ ή ότι πονώ αλλά «δεν έχω άνθρωπο».
Ήλπιζε στον συνάνθρωπο, ίσως περίμενε την βοήθεια από συγγενείς ή από φίλους όμως δεν βρέθηκε κανείς.
Η μοναξιά είναι και ο δικός μας καημός στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Η μοναξιά τού ανθρώπου στις μέρες μας γίνεται ανυπόφορη. Έχει την αίσθηση κανείς, πως βυθίζεται ολομόναχος σε μια απύθμενη ανθρωποθάλασσα.
Χιλιάδες άνθρωποι κυκλοφορούν γύρω μας, όμως δεν είναι παρά απρόσωπες μονάδες μιας ποσότητας. Είναι άνθρωποι χωρίς φυσιογνωμία, χωρίς χαμόγελο, παραμιλούν, σε σπρώχνουν, σε προσπερνούν αλλά και αυτοί που ζουν στην ίδια πολυκατοικία νοιώθουν τόσο ξένοι μεταξύ τους, ώστε να συμβαίνει συχνά, στον πρώτο όροφο να πενθούν και στο πέμπτο να διασκεδάζουν.
Ζούμε, αλήθεια, τόσο κοντά ο ένας με τον άλλο και όμως δεν έχουμε καμιά ψυχική επικοινωνία.Τα αίτια της μοναξιάς μας, αδελφοί μου, είναι ο εγωκεντρισμός, που υψώνει σινικά τείχη και αποξενώνει τον άνθρωπο διότι έχει ως μέτρο για όλα τον εαυτό του, τα βλέπει όλα από το πρίσμα του δικού του συμφέροντος.
Άλλη αιτία του αποκλεισμού και της μοναξιάς είναι η υπερβολική ανάπτυξη της τεχνολογίας. Μπορεί η πρόοδος της τεχνολογίας να μίκρυνε τον κόσμο, αλλά τον αποξένωσε, μπορεί να κατάργησε τα γεωγραφικά σύνορα και να έκανε τον κόσμο μια γειτονιά, αλλά απομονώθηκε.
Ο άνθρωπος πλασμένος ελεύθερος, κλείστηκε μέσα σε τέσσερις τοίχους, μπροστά από έναν υπολογιστή ή μπροστά από την τηλεόραση, να χάνεται μέσα στην εικονική πραγματικότητα, χάνοντας την ανθρώπινη ζεστή συντροφιά.Κατάντησε μια «μηχανή» να μας συνοδεύει παντού, να έχει γίνει ο στενότερος σύντροφός μας ένα ψυχρό αντικείμενο αντικατέστησε την συντροφιά, την ζεστασιά, την ανθρωπιά, την ψυχή του ανθρώπου.
Βέβαια δεν δαιμονοποιώ την τεχνολογία ίσα ίσα είναι χρήσιμη όταν αυτή χρησιμοποιείτε μέσα σε λογικά πλαίσια διότι η κατάχρηση βλάπτει, και πρόσφατα διάβασα ότι κάποια κοπέλα στο εξωτερικό παντρεύτηκε τον ιδανικό άνδρα που ήταν ένα εικονικό ρομπότ, κάποιος άλλος παντρεύτηκε το μαξιλάρι του, άλλη παντρεύτηκε τον πύργο του Άιφελ.
Αγαπητοί μου αδελφοί, ύστερα από όλες αυτές τις διαπιστώσεις γεννιέται φυσικά το ερώτημα, πως θα σπάσει ο σύγχρονος άνθρωπος τον κλοιό της μοναξιάς που τον πνίγει;
Η απάντηση είναι απλή. Εκείνο που χρειάζεται είναι να προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε μέσα μας το χαμένο άνθρωπο και να προσφέρουμε ανθρωπιά στους άλλους.
Πρέπει να γκρεμίσουμε τα τείχη του εγωκεντρισμού που μάς κρατούν κλεισμένους μέσα στον εαυτό μας, να πλησιάσουμε το συνάνθρωπο και να ζήσουμε τη χριστιανική αγάπη σε όλο το πλάτος και το βάθος της.
Ανοίγοντας τον εαυτό μας στους άλλους προσφέρουμε και ταυτόχρονα βρίσκουμε συντροφιά. Σ΄ αυτό το άνοιγμά μας προς τους άλλους μας βοηθά Εκείνος που συντρόφεψε, και μάλιστα τόσο αποτελεσματικά, τη μοναξιά του «παραλυτικού».Σαν μέλη της Εκκλησίας έχουμε μια μοναδική δυνατότητα, να ζήσουμε συντροφιά με το Θεό σε μια θεανθρώπινη «κοινωνία».
Η «κοινωνία» με εκκλησιαστική έννοια σημαίνει επικοινωνία, φιλία, συναδέλφωση, ενότητα, αγάπη, συμπόνια, αλληλεγγύη, το «εγώ» γίνεται «εμείς» και ο άνθρωπος δεν είναι πια μόνος.
Η υλοποίηση αυτής της «κοινωνίας» είναι παραμελημένη στις ημέρες μας, όμως την βρίσκουμε μέσα στην ευχαριστιακή σύναξη της Κυριακής, και την βιώνουμε με την συμμετοχή μας στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Μόνο όταν όλοι καταλάβουμε και ζήσουμε την πραγματικότητα της Εκκλησίας, θα μάθουμε να διακρίνουμε πίσω από τις μηχανές τον άνθρωπο.
Τότε οι σχέσεις μας, θα γίνουν πιο ανθρώπινες από το ανώνυμο πλήθος που κυκλοφορεί γύρω μας θα πάψει να είναι κάποιος ξένος αλλά θα γίνει ο αδελφός. Αμήν!!!
Υποβλήθηκε στις 24 Απριλίου, 2010 στις 4:50 μμ και βρίσκεται κάτω από ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ.
.
Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια για το άρθρο χρησιμοποιώντας RSS 2.0 τροφοδότης (feed).
Μπορείς να πας στο τέλος και να αφήσεις σχόλιο. Το Pinging προσωρινά δεν επιτρέπεται.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.