kantonopou’s blog

Όταν μπαίνεις σε ένα σπίτι, τότε σίγουρα θα δεις στον χωρο του, σε κάθε δωμάτιο μερικές φωτογραφίες, από τα πρόσωπα που το κατοικούν, από πρόσωπα συγγενικά, φιλικά και στα συρτάρια των αποθηκευτικών χώρων, θα βρίσκονται πολλές περισσότερες φωτογραφίες. Αυτές οι φωτογραφίες που κοσμούν τον χώρο, δεν βρέθηκαν εκεί τυχαία. Επιλέχθηκαν από τους κατοικούντες, μπήκαν σε όμορφες κορνίζες, άλλες μεγεθύνθηκαν και στο τέλος επιλέχθηκε ένα μέρος μέσα στο σπίτι, όπου αυτές τοποθετήθηκαν για να φαίνονται.

 Αυτή η συμπεριφορά, είναι μια ένδειξη αγάπης, όχι βεβαίως προς τα υλικά, αλλά προς τα πρόσωπα που φαίνονται. Είναι μια πράξη σύνδεσης με την ανάμνηση, που είχαν τα πρόσωπα αυτά κάποια στιγμή της ζωής τους και την κράτησαν αποτυπώνοντάς την σε ένα μέσον απεικόνησης. Είναι ένας δεσμός με κάτι που τους συνέβη και θέλουν να εξασφαλίσουν πως αυτή η ανάμνηση δε θα χαθεί και πως θα βρίσκεται εκεί, να τους θυμίζει την εμπειρία που πέρασαν.

Στα περισσότερα βιβλία, κυρίως σε αυτά που εξιστορούν βιογραφίες, υπάρχουν φωτογραφίες του κεντρικού προσώπου. Αυτό γίνεται προς τιμή του προσώπου αυτού, για να τον γνωρίσει ο κόσμος και οπτικά, πώς φαινόταν δηλαδή ο άνθρωπος αυτός. Στο πρόσωπό του, συγκεντρώνεται όλος ο σεβασμός (ή ακόμη και όλη η αντιπάθεια), της βιογραφίας του. Αναζητεί ο άνθρωπος να δει ποιός ήταν ο κύριος ή η κυρία, που έπραξε αυτά τα οποία διάβασε ως αναγνώστης. Θέλει να έχει μια προσωπική επαφή μαζί του, σα να συνομιλεί με αυτόν. Θέλει να τον γνωρίζει με τη μορφή του, να τον συνδέσει με τις πράξεις του και να τις αναπαραστήσει με εικόνες μέσα στα συμπεράσματά του, ώστε να δημιουργήσει μια εμπειρία που θα του δώσει την συναισθηματική φόρτιση ή οποία θα τον συνδέσει τελικά με αυτό το πρόσωπο. Έτσι ο αναγνώστης πλάθει μια θεωρητική μορφή φιλίας μαζί του, ή οποία του προκαλεί τον θαυμασμό ή κάποιο άλλο συναίσθημα, το οποίο περνάει ως εμπειρία μέσα του.

Αν θέλεις να ξεχαστεί ένα πρόσωπο και αυτά που έχει κάνει ή και αυτά που πρέσβευε, τότε αφαιρείς την δυνατότητα της οπτικής επαφής ώστε με τον καιρό αυτό το πρόσωπο να περάσει στην λήθη της ανυπαρξίας και να ξεχαστεί. Βλέπουμε, για παράδειγμα, την συμπεριφορά πολλών ανθρώπων, που θέλουν να ξεχάσουν ένα πρόσωπο το οποίο πέρασε κάποτε από τη ζωή τους και τους στιγμάτισε αρνητικά, να παίρνουν τις παλιές φωτογραφίες και είτε να σκίζουν τα μέρη όπου αυτό βρίσκεται, είτε να τις πετούν είτε να τις καίνε. ΄Με αυτό τον τρόπο, θέλουν νε πετύχουν την απόλυτη διαγραφή του προσώπου από τη μνήμη τους. Επίσης μια λαϊκή παροιμία, λέει «μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα ξεχνιούνται».

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με τις εικόνες των αγίων. Όχι το ίδιο ακριβώς, επειδή οι εικόνες των Αγίων, εκτός από τα πρόσωπά τους, δέιχνουν και την ιδιότητα που αυτοί είχαν όταν ζούσαν, αλλά και επειδή αυτές οι εικόνες γίνονται πολλές φορές τα μέσα ενέργειας τους προς όφελος μας. Οι Άγιοι είναι παρόντες όταν χρειαζόμαστε βοήθεια και τους επικαλούμαστε και σίγουρα μπορούν να μας βοήθησουν και χωρίς τις εικόνες ή τα λείψανά τους. Η φύλαξή τους όμως, δέιχνει μια ευγνωμοσύνη από εμάς, που θεωρούμε πως οι ζώντες Άγιοι της Εκκλησίας εξακολουθούν να μεριμνούν για τα προβλήματα μας.

Για να επικαλεστείς ωστόσο, έναν Άγιο, θα πρέπει να γνωρίζεις και να δεχθείς ότι αυτός υπήρξε κάποτε ως πρόσωπο στη Γη, ότι έζησε θεάρεστα και είχε κάποια Θεϊκά χαρίσματα. Πρέπει να πιστέψεις ότι εξακολουθεί να βρίσκεται δίπλα σου όταν του ζητήσεις βοήθεια.

Πολλές προσπάθειες έγιναν στο παρελθόν, και γίνονται ακόμη και σήμερα, ώστε να απαλειφθούν οι εικόνες από τις Εκκλησίες και σίγουρα από τις οικίες των πιστών. Πολλά τεχνάσματα βρίσκουν οι εικονομάχοι είτε αυτοί θεωρούν τους εαυτούς τους Χριστιανούς αλλά ενάντια στις εικόνες, είτε άθεοι, αλλόθρησκοι κτλ. Ονομάζουν τους Ορθόδοξους Χριστιανούς ειδωλολάτρες, ή προσπαθούν να απαξιώσουν τις άγιες προσωπικότητες και να τις δώσουν ένα προφίλ πολεμοχαρών και βάρβαρων τυρράνων, τιμωρών κάθε φιλελεύθερης ιδεάς, απατεώνες και άλλους χαρακτηρισμούς, κατά την γκεμπελίστικη πρακτική.

Αυτό που επιθυμούν ουσιαστικά, οι εχθροί της Εκκλησίας και της πίστης, είναι να ξεχαστούν οι άγιοι από τους ανθρώπους. Η μία κίνηση είναι να αφαιρεθούν οι εικόνες, ώστε να μην έχουν οι πιστοί κάποιο πρόσωπο μπροστά τους να τιμήσουν και η δεύτερη κίνηση είναι η λασπολογία εναντίων τους, ώστε οι πιστοί να αηδιάσουν και να θελήσουν από μόνοι τους να αποκοπούν από τους Αγίους.

Η πραγματικότητα είναι, κατ’ εμέ, πώς η πρακτική αυτή αποσκοπεί, στο να αποκοπεί από τους πιστούς η Εκκλησιαστική παράδοση, η οποία δεν είναι παράδοση ιδεών αλλά παράδοση προσωπικών εμπειριών. Οι άγιοι, έχουν να δώσουν στην σημερινή κοινωνία, εκτός από την ζωή τους και τις πράξεις τους, το προσωπικό βίωμα, την εμπειρία του Θεού. Μέσα από τους βίους τους διαβάζουμε αυτές τις εμπειρίες, οι οποίες αποδεικνύουν πως ο Θεός υπάρχει, και πως Αυτός είναι ο Θεός της Αγάπης.

Η παράδοση λοιπόν, είναι ο,τι πιο πολύτιμο έχει να δώσει η Εκκλησία στους πιστούς της και είναι αυτή η μέγιστη απόδειξη της ύπαρξης του Θεού και των ενεργειών Αυτού μέσα μας. Η προσωπική εμπειρία δεν καταπολεμείται, δεν μπορεί να πολεμηθεί. Δεν μπορεί κανείς να πει σε κάποιον, ότι αυτό που έζησε, αυτό που βίωσε είναι ψέμμα. Ταυτοχρόνως η εμπειρία είναι η αδιαμφισβήτητη απάντηση στις θεωρίες της νέας εποχής, που υποστήρίζουν την ανυπαρξία του Θεού, ή απλώς θέλουν να του αποδώσουν τον ρόλο ενός άδικου κριτή, τιμωρού και εκδικητικού θεού.

Η προσωπική εμπειρία του Θεού, είναι ο βραχνάς της νέας εποχής, που θέλει να αναγκάσει τον άνθρωπο να υποταχθεί σε ένα θεωρητικό σύστημα ιδεών. Σε μια απρόσωπη και ιδεατή κοσμική δύναμη, ή σε ένα απόλυτο ορθολογιστικό σύστημα πρακτικών χωρίς ίχνος πνεύματος (και βεβαίως Αγίου Πνεύματος).

Η νέα εποχή επιβάλλει στον άνθρωπο μια πνευματική δίαιτα, όπου στο τέλος η πίστη του θα συρρικνωθεί τόσο, που θα εξαφανιστεί τελείως.

Όμως ο Θεός υπάρχει. Οι άγιοι υπάρχουν. Και όσο και αν προσπαθεί η νέα εποχή, δεν πρόκειται να καταστρέψει το σχέδιό Του. Την σωτηρία μας.

Δόξα Τω θεώ.

Πηγή:http://agapi–pisti–elpida.blogspot.com/2009/03/blog–post_9558.htm