Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, IΓ΄ Κυριακή Ματθαίου
Συγγραφέας: kantonopou στις 7 Σεπτεμβρίου, 2009
Ματθαίου ΙΓ΄(Ματθ. κα΄ 33-42)
Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Οι παραβολές που δίδαξε ο Κύριός μας, έχουν να κάνουν με όλους τους ανθρώπους και μάλιστα τους πιστούς. Η συγκεκριμένη όμως Ευαγγελική παραβολή που θα ακούσουμε την Κυριακή στους Ιερούς μας Ναούς, έχει να κάνει και με τους Εβραίους. Τους θρησκευτικούς και πολιτικούς άρχοντες του Ισραήλ, όχι μόνο κατά την εποχή εκείνη, αλλά και γενικώτερα, αφού συνεχίζουν να δείχνουν την ίδια συμπεριφορά απέναντι του Χριστού και κατ’ επέκταση των Χριστιανών.
Είναι τόσο χαρακτηριστικά τα λόγια του Ιησού που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο διαφορετικής ερμηνείας, όσο κι αν προσπαθήσει κανείς.Φυσικά ο νοικοκύρης του αμπελώνος της παραβολής, είναι ο ίδιος ο Θεός ο οποίος δημιούργησε «εκ του μη όντος» τα πάντα και «εποίησεν εξ’ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων» (Πραξ. Απ. ιζ΄ 26). Αυτός ο Θεός, ξεχώρισε από όλα τα έθνη τον Ισραηλιτικό λαό και αφού τον ευεργέτησε διασόζωντάς τον από τόσα και τόσα έθνη και τον ελευθέρωσε από τα 400 χρόνια της αιγυπτιακής σκλαβιάς, τον ετοίμαζε κατά το πέρασμα των χρόνων και των αιώνων, ώστε να γίνει και με τη θέλησή του ο εκλεκτός λαός του Θεού.
Όμως, όπως βλέπουμε μέσα από την Ιερά Ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης………ο λαός αυτός, ο σκληροτράχηλος, απεδείχθη τόσο αχάριστος και αναίσχυντος, ώστε όχι μόνο αρνήθηκε όλες τις ευκαιρίες που του έστελνε ο Θεός, αλλά εφόνευσε και αυτούς τους Προφήτες Του. Τα πλέον εκλεκτά και μοναδικά αυτά πνεύματα που έστελνε η Πρόνοια του Θεού στην ανθρωπότητα, μέσω του Ισραήλ. Έφτασαν μάλιστα σε τέτοιο σημείο πτώσεως, ώστε καταπάτησαν τον «φραγμόν» ασφαλείας του Μωσαϊκού Νόμου και τέλος κατάντησαν να προβούν στο έγκλημα των εγκλημάτων.
Εφόνευσαν αυτόν τον Υιόν του νοικοκύρη: «Οι δε γεωργοί, ιδόντες τον υιόν είπον εν εαυτοίς. Ούτος εστίν ο κληρονόμος. Δεύτε αποκτείνομεν αυτόν και κατάσχωμεν την κληρονομίαν αυτού» (Ματθ. κα΄ 38). Δηλ. οι γεωργοί, όταν είδαν τον υιό, είπαν μεταξύ τους: « Αυτός είναι ο κληρονόμος. Εμπρός να τον σκοτώσουμε, και να αρπάξουμε την κληρονομιά του».
Ναι. Οι «σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι τη καρδία και τοις ωσίν!» Εβραίοι, κατά τον λόγο του πρωτομάρτυρος Στεφάνου, έφτασαν να σταυρώσουν Αυτόν τον Κύριό μας Ιησούν Χριστόν. Τον Υιόν και Λόγον του Θεού, δείχνοντας ότι το μίσος που έτρεφαν στην καρδιά τους, τους είχε τυφλώσει την διάνοια και οποιαδήποτε άλλη πνευματική λειτουργία…Φυσικά ένας τέτοιος λαός που φθάνει σ’ αυτό το έσχατο σημείο καταπτώσεως, επόμενον είναι να αποστρέφεται και να μισεί (με όλα τα επακόλουθα), όσους έχουν πιστέψει και αποδεχθεί τον Ιησού Χριστό ως Σωτήρα και Κύριο. Και έτσι αποδεικνύεται και μέσω της ψυχολογικής ερμηνείας αλλά και μέσω της αντικειμενικής ιστορικής μελέτης, το αβυσσαλέο μίσος των ανθρώπων αυτών, εναντίον των Χριστιανών και μάλιστα των Ορθοδόξων Ελλήνων.
Δεν είναι της παρούσης να αναπτυχθεί εκτενώς το τι έχει υποστεί η Ορθόδοξη Ελληνική μας Εκκλησία, και πόσα γνήσια τέκνα της έδωσαν σπονδή το τίμιον αίμα τους, θυσιαζόμενα «για του Χριστού την πίστη την αγίαν και της Πατρίδος την Ελευθερίαν», από τα τέκνα αυτών που «απέκτειναν τον υιόν του νοικοκύρη του αμπελώνος».
Για όσους αμφιβάλλουν ή είναι «υπεράγαν ευαίσθητοι» ή έχουν πάρει «διαζύγιο» από την Εθνική και Εκκλησιαστική μας Ιστορία και αρέσκονται στα «Ρεπούσεια φληναφήματα», δεν έχουν παρά να μελετήσουν το μαρτύριο του Πατροκοσμά του Αιτωλού (που μόλις πριν λίγες ημέρες εορτάσαμε την μνήμη του)…
Τελικώς βλέπουμε ότι πραγματοποιήθηκε ο λόγος του Κυρίου «… τον αμπελώνα εκδώσεται άλλοις γεωργοίς, οίτινες αποδώσουσιν αυτώ τους καρπούς εν τοις καιροίς αυτών». (Ματθ. κα’ 41) Δηλ. Το αμπέλι θα δοθεί σε άλλους γεωργούς, οι οποίοι θα του δώσουν τους οφειλομένους καρπούς στον καιρό τους.
Βέβαια η Άμπελος, η κατ’ εξοχήν τώρα πνευματική και ασυγκρίτως τιμιοτέρα από την συμβολική και προσωρινή άμπελο του Ισραήλ, είναι η Εκκλησία του Χριστού. Φυτουργός και Κύριος αυτής είναι ο ίδιος ο Χριστός και κλήματα όλοι οι πιστοί. Εργάτες είναι οι πνευματικοί ποιμένες και δάσκαλοι. Πύργος είναι οι ιεροί μας Ορθόδοξοι Ναοί και ληνός η Αγία Τράπεζα, επί της οποίας τελεσιουργείται το μέγιστο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Προσφέρεται η αναίμακτη θυσία, ο αμνός του Θεού, το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, το οποίο δίδεται εις βρώσιν προς τους πιστούς, «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον»…
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ιησούς μέσω του ερωτήματος που τους υποβάλλει στο τέλος της παραβολής, τονίζει μία μεγάλη αλήθεια, η οποία διαφαίνεται και αυτή μέσω της Ιστορίας. «… Λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας. Παρά Κυρίου εγένετο αύτη, και έστι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών». (Ματθ. κα’ 42). Δηλ. Ο Χριστός τους ελέγχει κατά πρόσωπον τους Εβραίους ερωτώντας τους: «Δεν διαβάσατε τις Γραφές που λένε: Ο λίθος, τον οποίον απέρριψαν οι οικοδόμοι, αυτός έγινε ακρογωνιαίος λίθος! Από τον Κύριο έγινε αυτό και είναι θαυμαστό στα μάτια μας;»
Φυσικά ο λόγος αυτός του Κυρίου μας δεν ισχύει μόνο για τους Ιουδαίους του τότε αλλά και του σήμερα, αλλά και για τους αντιχρίστους της κάθε εποχής έως το τέλος των αιώνων.
Η Εκκλησία μας πάντοτε θα διώκεται αλλά και πάντα θα νικά. Διότι κεφαλή της και ακρογωνιαίο λίθο δεν έχει άλλο από τον ίδιο τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό.
Η χρυσή σάλπιγγα της Εκκλησίας μας, ο Ιερός Χρυσόστομος, σαλπίζει από τα βάθη των αιώνων: «Πόσοι επολέμησαν την Εκκλησίαν; Και οι πολεμήσαντες απώλοντο. Αύτη δε υπέρ των ουρανών αναβέβηκεν.
Τοιούτον έχει μέγεθος η Εκκλησία, πολεμουμένη νικά, επιβουλευομένη περιγίνεται, υβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται. Δέχεται τραύματα και ου καταπίπτει υπό των ελκών. Κλυδωνίζεται αλλ’ ού καταποντίζεται, χειμάζεται αλλά ναυάγιον ούχ υπομένει. Παλαίει, αλλ’ ούχ ηττάται, πυκτεύει αλλ’ ού νικάται…». (Λόγος υπέρ της Εκκλησίας).
Αγαπητοί μου. Ας κοάζουν οι βάτραχοι της αθεΐας και των τέκνων του αρχαίου Ισραήλ. Ας λυσσούν όλοι οι αντίχριστοι και οι σύγχρονοι Γραικύλοι. Ο Χριστός «εξήλθεν νικών και ίνα νικήσει».Μακάριοι όσοι βρίσκονται συνειδητά εντός του στρατοπέδου της στρατευομένης Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, άθλιοι και ταλαίπωροι όσοι ανόητοι βρίσκονται συνειδητά στην «φράξια» της αρνήσεως.Αμήν.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.