kantonopou’s blog

Οι άνθρωποι που ενώνονται με τον Θεό και δέχονται τις άγιες ενέργειές Του λέγονται και εκείνοι άγιοι. Ο Θεός είναι άγιος κατά την απόλυτη σημασία, ενώ οι άνθρωποι που κοινωνούν μαζί Του λέγονται άγιοι κατά σχετική σημασία και έννοια, διότι κοινωνούν μαζί Του.Μεταξύ των αγίων συγκαταλέγονται και οι Προφήτες, που έζησαν στην Παλαιά Διαθήκη και οδηγούσαν κατ΄ εντολή του Θεού τον λαό Του. Τέτοιοι Προφήτες ήταν ο ΄Ησαΐας, ο Ιερεμίας, ο Δανιήλ, ο ΄Ηλίας, ο Σαμουήλ, ο Μωϋσής κλπ.

Η λέξη Προφήτης προέρχεται από δύο λέξεις το “πρό” και το “φάναι”, και δηλώνει αυτόν που προλέγει και αποκαλύπτει τα μέλλοντα, αλλά και συγχρόνως διδάσκει. Ο Θεός αποκαλύπτει το θέλημά Του στον συγκεκριμένο Προφήτη, ο οποίος έλεγε: “λάλει Κύριε ότι ο δούλος σου ακούει” και στην συνέχεια αυτός ο άνθρωπος μετέφερε το θέλημα και την εντολή του Θεού στον λαό, λέγοντας: “τάδε λέγει Κύριος”. Το “λάλει Κύριε” και το “τάδε λέγει Κύριος” είναι εκείνα που δηλώνουν το έργο του Προφήτου.

Επειδή οι Προφήτες έβλεπαν τον Θεό, τον άσαρκο Λόγο, γι΄ αυτό και ο λαός τους ονόμαζε, όπως φαίνεται στην ζωή του Προφήτου Σαμουήλ, “ορώντες” και “βλέποντες”.

Το έργο των Προφητών ήταν πολύ μεγάλο. Αυτοί μετέφεραν το θέλημα του Θεού στον λαό, αυτοί ξεχώριζαν την πλάνη από την αλήθεια και με την αλήθεια καθοδηγούσαν τον λαό, αυτοί ήλεγχαν τον λαό και τους άρχοντες, όταν αυτοί αποστατούσαν από τον Θεό και τους οδηγούσαν στην μετάνοια, αυτοί ομιλούσαν για τον ερχομό του Μεσσίου, αυτοί προετοίμαζαν τους ανθρώπους για να τον δεχθούν. Έτσι το έργο τους ήταν μεγάλο και θαυμαστό.

 Όσο μεγάλο και υπεύθυνο ήταν το έργο τους τόσο και οι δυσκολίες ήταν πολλές. Ο λαός συνήθως δεν θέλει λόγους που εναντιώνονται στα πάθη του, γι΄ αυτό και πολλοί Προφήτες πέθαναν μαρτυρικά, όπως το περιγράφει και ο Απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του.

Όταν κάποιος παρουσιαζόταν ως Προφήτης, όμως δεν μιλούσε εξ ονόματος του Θεού, αλλά με το δικό του στοχασμό και την δική του φαντασία, αυτός λεγόταν ψευδοπροφήτης.

Προφήτες δεν υπήρχαν μόνον στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά και στην αρχαία Εκκλησία και η θέση τους ήταν μεγάλη και τιμητική μεταξύ των μελών της Εκκλησίας, δηλαδή η θέση τους ήταν μετά τους Αποστόλους. Και κατά κάποια ερμηνευτική ανάλυση, ως Προφήτες στην αρχαία Εκκλησία ονομάζονταν οι θεολόγοι, αυτοί που έβλεπαν τον Θεό στο άκτιστο φως και στην συνέχεια καθοδηγούσαν απλανώς τους Χριστιανούς.

 Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς διδάσκει ότι όπως οι Προφήτες στην Παλαιά Διαθήκη έβλεπαν την πρώτη παρουσία του Χριστού, την ενανθρώπησή Του, και προετοίμαζαν τον λαό για την συνάντηση μαζί Του, έτσι και οι Προφήτες στην Καινή Διαθήκη, οι θεούμενοι και θεόπτες άγιοι, βλέπουν την Βασιλεία του Θεού, την Δευτέρα έλευση του Χριστού με όλη Του την δόξα και καθοδηγούν τον λαό προς την κατεύθυνση αυτή.

Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης διδάσκει ότι η αίρεση επικρατεί εκεί που δεν υπάρχουν Προφήτες, δηλαδή δεν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν προσωπική κοινωνία με τον Θεό για να καθοδηγούν απλανώς τον λαό και να κάνουν την διάκριση μεταξύ ακτίστου και κτιστής ενεργείας, μεταξύ ενεργείας του Θεού και ενεργείας των δαιμόνων.

Και σήμερα υπάρχουν τέτοιοι ευλογημένοι άνθρωποι, που έχουν την θέση των Προφητών μέσα στην Εκκλησία, τους οποίους πρέπει να αναζητούμε για να καθοδηγούμαστε σωστά στον δρόμο προς την Βασιλεία του Θεού, στον δρόμο της σωτηρίας μας.

† Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ – ΙΟΥΝΙΟΣ 2004