kantonopou’s blog

Οι καιροί μας είναι δύσκολοι. Αυτό δραματικά επιβεβαιώνει η καθημερινότητα. Θεωρούμε πως η καρδιά του προβλήματος αυτού είναι ο άνθρωπος. Το δίποδο αυτό ον, που ξέχασε να ανασαίνει το λυτρωτικό και θεραπευτικό άρωμα της αγάπης. Που στην πλειοψηφία του πεισματικά αγνοεί να κοιτάζει δίπλα του. Ν’ατενίζει φιλάνθρωπα τον αδελφό του, που και αυτός συνοδοιπορεί, συσταυρώνεται και συχνά συμπάσχει στον αγώνα της ζωής.

Δεν μπορεί να ήταν διαφορετικά τα πράγματα, δεν υπήρχε περίπτωση τα αισθήματα να είχαν την θαλπωρή της ελπίδος και την ζεστασιά της φιλάνθρωπης διάθεσης, αφού ο ίδιος ο άνθρωπος ξέγραψε τον Θεό από την ζωή του. Αφού ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται να τρέφεται από τον Ουρανό, αλλά από τα άθλια ξυλοκέρατα της υλιστικής εποχής μας.Στην Εκκλησία μας όμως υπάρχει γραμμένος και άγραφος ο καταστατικός χάρτης της ζωής και του ανθρώπου. Ιδιαίτερα στην παράδοση διασώζονται πνευματικά χρυσάφια ανθρώπινου ήθους, αγάπης και διανθρώπινης επικοινωνίας.«Όταν ο Αββάς Θεόδωρος ήτο ακόμη υποτακτικός τον έστειλε ο Γέροντάς του στο φούρνο της Σκήτης να ψήσει τα παξιμάδια του. Εκεί βρήκε κάποιον άλλον, που ήθελε να φουρνίσει τα δικά του, μα δεν έβρισκε βοηθό. Ο νεαρός Θεόδωρος άφησε κάτω το τορβά του κι έδωσε ένα χέρι στον Αδελφό. Δεν πρόλαβε να τελειώσει και έφθασε άλλος με ψωμιά.

 Ο Θεόδωρος παραχώρησε πάλι τη θέση του και πρόσφερε τη βοήθεια του. Σε λίγο ήλθε τρίτος και τέταρτος έως έξι. Ο Θεόδωρος εβοήθησε τους Αδελφούς και τελευταίος από όλους έψησε τα δικά του παξιμάδια. Έδυε ο ήλιος πλέον, όταν εγύριζε στο Γέροντά του. Του είπε το λόγο που τον έκανε να καθυστερήσει τόσο πολύ, χωρίς να θεωρεί όμως πως έκανε κάτι αξιόλογο».

Σταλαγματιές αληθινής ζωής είναι αυτά τα παραδείγματα και ιεροί, άφθαρτοι γόνοι αδελφοσύνης, που αποδεικνύουν σε μας, τους υποταγμένους στον εγωισμό και αιχμάλωτους στον φθοροποιό φιλοτομαρισμό, το μεγάλο χρέος μας απέναντι στον «πλησίον» μας.

 Αν αληθινά, τίμια, ειλικρινά και φιλάνθρωπα πιστεύουμε στο βαθύ μυστήριο του Σταυρωμένου και Αναστημένου Χριστού μας. Αν ο πόθος της αληθινής αγάπης μας αφήνει ανήσυχους και μας καθοδηγεί για τις απαραίτητες προσεγγίσεις με τους αδελφούς μας. Τους οποίους αδελφούς μας.

«Ο γέροντας Απολλών που επήγαινε στη πόλη να δώσει το εργόχειρο του και να προμηθευτεί το λίγο ψωμάκι του, βρήκε κοντά στην αγορά ένα πτωχό γέρο ανάπηρο.

 – Για την αγάπη του Θεού, Αββά, άρχισε τα παρακάλια ο γέρος μόλις είδε τον Όσιο, μη με αφήσεις κι εσύ αβοήθητο τον δυστυχή, πάρε με κοντά σου. Ο Αββάς Αγάθων τον έβαλε να καθίσει δίπλα του εκεί που αράδιασε τα καλάθια του για να τα πουλήσει.

– Πόσα λεπτά πήρες, Αββά; τον ρωτούσε ο γέρος κάθε φορά που έδινε ένα καλάθι.

– Τόσα, του έλεγε ο Όσιος.

 – Καλά είναι. Δεν μου αγοράζεις όμως μια μικρή πίτα, Αββά; Έτσι για να δεις καλό, που έχω από χθες να φάγω.

– Μετά χαράς, έλεγε ο Όσιος και έκανε αμέσως την επιθυμία του.

Σε λίγο του ζήτησε φρούτα, ύστερα ένα γλυκό. Έτσι σε κάθε καλάθι που πουλούσε εξόδευε τα χρήματα, χάρη του προστατευόμενού του, έως ότου έδωσε όλα τα καλάθια και όλα τα χρήματα ο Όσιος χωρίς να του μείνει για τον εαυτό του ούτε δίλεπτο. Και το σπουδαιότερο πως το έκανε με μεγάλη προθυμία, ενώ ήξερε πως είχε να περάσει τώρα τουλάχιστον μια εβδομάδα χωρίς ψωμί.

Αφού έδωσε και το τελευταίο του καλάθι ετοιμάστηκε να φύγει από την αγορά.

– Φεύγεις λοιπόν; τον ερώτησε ο ανάπηρος.

– Ναι, τελείωσα πια τη δουλειά μου.

– Αι, τώρα θα κάνεις αγάπη να με πας ως το σταυροδρόμι κι από κει φεύγεις για την έρημο, είπε πάλι παρακαλεστικά ο παράξενος γέρος.Ο αγαθότατος Αγάθων τον φορτώθηκε στην πλάτη και με πολλή δυσκολία τον μετέφερε εκεί που του ζητούσε, γιατί ήτο κατάκοπος από την εργασία της ημέρας.

Σαν έφτασαν στο σταυροδρόμι κι ετοιμάστηκε να αποθέσει κάτω το ζωντανό φορτίο του, άκουσε γλυκειά φωνή να του λέγει:

– Ευλογημένος να είσαι, Αγάθων, από τον Θεόν και στη γη και στον Ουρανό.Εσήκωσε τα μάτια και ο Όσιος να ιδή εκείνον που του ομιλούσε. Ο δήθεν γέρος είχε γίνει πλέον άφαντος γιατί ήτο Άγγελος σταλμένος από τον Θεόν να δοκιμάσει την αγάπη του Οσίου».

Δυστυχώς! Όσο περνάει ο καιρός, ολοένα και περισσότερο αντιλαμβανόμαστε πως ο άνθρωπος, αυτός «ο χειροτονητός βασιλέας» και το πολύτιμο αποτύπωμα των Θείων Δακτύλων, που περνάει στην ζωή με την ιερή προίκα της θείας Υιοθεσίας, κυριαρχείται από άφιλες και ανάδελφες δυνάμεις. Τα συναισθήματα πάγωσαν και κυριαρχούν τα σκληρά ένστικτα. Κύρια στοιχεία του έχει τον στεγνό και στυγνό ατομισμό, το αδιέξοδο και προκλητικό συμφέρον, τον ατίθασο εγωισμό, την φθοροποιό οδύνη της ηδονής, τον αδάμαστο και φτηνό πόθο για το «κέρδος».

 Είναι παθολογικά κλεισμένος στον εαυτό του. Δεν κοιτάζει δίπλα του. Ούτε απλώνεται στοργικά στον άλλον. Γι’αυτό τρέμει ψυχολογικά, είναι αγχωμένος, δεν είναι ελεύθερος.Τόσος πόνος, τόσο δάκρυ, τόση ανέχεια, τόσες δυσκολίες, τόση ανάγκη υπάρχει δίπλα του. Και δεν τον απασχολεί. Γιατί είναι θανάσιμα εγκλωβισμένος στα «δικά» του.

Έτσι η δύναμη της Αγάπης, ο Θεός, δεν μπορεί να κατοικήσει στην τραυματισμένη καρδιά του. Αυτή η Αγάπη που «δεν έχει όρους και όρια».Ένας αείμνηστος ιεράρχης της Εκκλησίας μας, με σημαντικές περγαμηνές «καλών έργων» που η αγωνία του για τον «άλλον» σημάδεψε την ύπαρξη του, επέμενε να τονίζει: «η μάχη του Ουρανού στην γη θα κερδιθεί».

Ναι! Μη περιμένουμε πνευματική δροσιά, χάρη και χαρά, όταν συρόμαστε στο σκληρό «εδώ και τώρα». Όταν δεν μας δυναμώνει ο Ουρανός, γιατί αδιαφορούμε γι’αυτόν, κι είμαστε μακρυά από την αγωνία και τα προβλήματα του «άλλου» δίπλα μας.

Η Φιλάνθρωπη στάση για τον αδελφό μας είναι το πολύτιμο εισιτήριο για το ανέφελο ταξίδι μας μέσα από την ευτυχία τούτης ζωής στην ζεστή αγκαλιά του στοργικού μας Φίλου, του Χριστού. Εξάλλου, ευτυχία είναι εσωτερική, ποιοτική υπόθεση, η οποία ξεκινάει από ανοιχτές καρδιές, δυναμώνει με την αγάπη που δίνουμε στον αδελφό μας και προσεγγίζει τον θρόνο του Χριστού.

Πρωτοπρεσβύτερος ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΖΑΜΠΕΛΗΣ