kantonopou’s blog

Αντίθετα, το νοθευμένο βίωμα φτιάχνει χριστιανούς που αντί να σωζόμαστε μέσα στην Εκκλησία, αισθανόμαστε πως πρέπει εμείς να σώσουμε την αλήθεια. Αντί να διακρίνουμε στα πρόσωπα των αδελφών χριστιανών τους αδελφούς του Χριστού, εμείς αντικρίζουμε αντιπάλους πού πρέπει να συντρίψουμε ή ημετέρους πού πρέπει να υποστηρίξουν τις απόψεις μας. Αντί να εμπιστευθούμε την κατάσταση της ψυχής μας στη δύναμη της χάριτος του Θεού, εμείς την καταθέτουμε με ασυγχώρητη αφέλεια στο αμφίβολο νυστέρι των ψυχοθεραπευτικών μεθόδων η των επιστημονικών εκτιμήσεων ή των ορθολογιστικών προβλέψεων. Αντί να τρέφουμε την πίστη μας με την ταπείνωση της καρδιάς, εμείς την τροφοδοτούμε με τις απαντήσεις της γνώσης και του λογικού.Αντί στις σύγχρονες βιοηθικές προκλήσεις, που ακουμπούν τη ζωή μας και παρεμβαίνουν στην καθημερινότητα μας, να διακρίνουμε μιά αγάπη που ελευθερώνει ή ένα θυσιαστικό φρόνημα πού μεταφέρει σε σφαίρες άλλης λογικής, εμείς δουλικά επιμένουμε σε νομικές σχολαστικότητες πού πνίγουν τη χάρη ή σε εκκοσμικευμένους συμβιβασμούς πού εντελώς την απομακρύνουν. Αντί να λειτουργούμε ως αφανή κύτταρα του πνευματικού σώματος του Χριστού, εμείς βλέπουμε την Εκκλησία ως σωματείο με μέλη, καταστατικό, δικαιώματα και υποχρεώσεις, το οποίο έχει ανάγκη περισσότερο της δικής μας βοήθειας παρά των άλλων.Γι’ αυτό και τελικά, αντί να ζούμε μέσα στην Εκκλησία σαν σε μόνιμο τάφο πού κυοφορεί την ανάστασή μας, με βαθιά ταπείνωση, διάθεση θυσίας, υποχωρητικότητα, τιμή και αναγνώριση των άλλων, ανεκτικότητα, πίστη στη χάρη τού Θεού και μόνο, συμπεριφερόμαστε ως προσωρινοί με επίγεια προοπτική, διεκδικήσεις και δικαιώματα, ανεξέλεγκτες ευαισθησίες, κρυπτοεγωισμούς,ψευτοϋποκρισίες και μικροϊδιοτέλειες, ανόητες συγκρίσεις και απερίσκεπτες συγκρούσεις, ανασφάλειες, υπεροχικά αισθήματα, ανερμήνευτους συμβιβασμούς, ψυχολογικές μιζέριες και αδικαιολόγητη εγκοσμιότητα.Το ψέμα στον εαυτό μας, οι μη πειστικές δικαιολογίες, η δυσκολία να δεχθούμε κάποια κριτική και η παράλληλη προθυμία και ευκολία να κρίνουμε εντελώς επιπόλαια και συνήθως σκληρά και ακαρδία τους πάντες και τα πάντα, υποδηλώνουν μια ένοχη μυωπικότητα που πανηγυρικά πιστοποιεί την ανεπίτρεπτη ανελευθερία μας.Μία τέτοια νοοτροπία μας κάνει να επινοούμε ένα θεό πού μόνος του αμφισβητείται, ένα θεό που διαρκώς αυτοαναιρείται, ένα θεό που μοιάζει περισσότερο με ψυχολογικό επινόημα που χαρακτηρίζεται από νοσηρότητα και ανεπάρκεια, ή ιδεολογικό καταφύγιο πού το διακρίνει ή προσωρινότητα και ό πνευματικός καιροσκοπισμός· ένα θεό πού δεν είναι Πατέρας για να αγαπά, αλλά υπηρέτης για να λύνει τα ανόητα προβλήματά μας, ένα θεό πού δεν υπάρχει για να μας στηρίζει, αλλά τον επινοήσαμε για να τον υποστηρίζουμε, ένα θεό πού ούτε υπάρχει ούτε φυσικά και αξίζει κάνεις να τον πιστεύει.Μία τέτοια αντίληψη μας οδηγεί σε μία εκκλησία πού είναι δικό μας δημιούργημα και όχι του Θεού.Έχει τα ελαττώματα του δωδεκαθέου και την αναξιοπιστία των κοινωνικών ( ή αιρετικών ) οργανώσεων ή των διαλογιστικών δοξασιών. Αποτελεί μηχανισμό πού βολεύει προσωρινά, εντάσσει σε μια κοινωνική ομάδα, κρύβει το μεγαλείο του ανθρώπου και πνίγει την προοπτική του καθ’ ομοίωσιν. Μια τέτοια εκκλησία ούτε αξίζει ούτε μπορεί να την εμπιστευθείς. Αρκείσαι μόνο μηχανικά να την ομολογείς.

( απόσπασμα από ομιλία του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου στον Τομέα Επιστημόνων του Συλλόγου Ιεραποστολικής Δράσεως “Μέγας Βασίλειος”, 12 Οκτωβρίου 2003. Το απόσπασμα συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο του Μητροπολίτου Μεσογαίας κ. Νικολάου, Άνθρωπος μεθόριος, εκδόσεις Εν πλω, Αθήνα, Σεπτέμβριος 2007, 21η χιλιάδα, σελίδες 140-143 )

 Πηγή:http://clubs.pathfinder.gr/xristianos/980438