kantonopou’s blog

Σε τον αναβαλλόμενον το φως, ώσπερ ιμάτιον,

καθελών Ιωσήφ από του ξύλου συν Νικοδήμω,

και θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, άταφον,

ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών,

οδυρόμενος έλεγεν˙ οίμοι, γλυκύτατε Ιησού˙

ον προ μικρού ο ήλιος εν Σταυρώ

κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετω,

και η γη τω φόβω εκυμαίνετω, και διερρήγνυτο ναού το καταπέτασμα˙

αλλ’ ιδού νυν βλέπω σε, δι’ εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον˙

πώς σε κηδεύσω, Θεέ μου; ή πώς σινδόσιν ειλήσω;

ποίαις χερσί δε προσψαύσω, το σον ακήρατον σώμα;

ή ποία άσματα μέλψω, τη ση εξόδω, οικτίρμον;

Μεγαλύνω τα Πάθη σου υμνολογώ και την ταφήν σου,