Σύγχρονοι γέροντες…
Συγγραφέας: kantonopou στις 16 Απριλίου, 2009
Στήν εποχή μας, την γεμάτη άγχος καί ανασφάλεια, πού τα επουσιώδη λανσάρονται σαν ουσιώδη, νομίζω πώς πρέπει να θυμόμαστε τούς θαυμαστούς Αγιους Γέροντες ,πού μέχρι πρίν λίγα χρόνια όταν ζούσαν κατά εκατοντάδες τούς επισκέπτονταν ο κόσμος, ακόμα κι ανεξάρτητα θρησκείας ή αθείας, καί τούς παρηγορούσαν, κι ακόμα με τίς προσευχές τους, θεράπευαν από ψυχικές ή σωματικές νόσους πολλούς απ΄αυτούς.
Ο Γέροντας Παίσιος ο Αγιορείτης, – πέρα από τίς προφητείες του, έλεγε:
«…Ο άνθρωπος που κινείται από το συμφέρον του μόνο, είναι άχρηστος άνθρωπος…».
«…Ποτέ να μη κατακρίνουμε. Όταν βλέπουμε κάποιον να πέφτει στην αμαρτία, να κλαίμε και να παρακαλούμε τον Θεό να τον συγχωρέσει…».
«…Εκείνος που βοηθά τον πλησίον του, λαμβάνει βοήθεια από το Θεό.Εκείνος που κατηγορεί τον συνάνθρωπό του με φθόνο, έχει κατήγορό του το Θεό…»
«…Ποιός ενδιαφέρεται σήμερα για τον άλλο; Κανείς. Όλοι ενδιαφερόμαστε για τον εαυτό μας, για τον άλλο τίποτα. Γι’αυτό θα δώσουμε λόγο. Γιατί ο Θεός που είναι όλος αγάπη δε θα μας συγχωρέσει αυτή την αδιαφορία για τον πλησίον μας…».
Αλλά, το πιό συγκλονιστικό το έλεγε ο Γέροντα Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, το Μοναστήρι του στο Μήλεσι είναι ακόμα και τώρα καταφύγιο τού κάθε πονεμένου,
-Λοιπόν, έτσι πράγματι πρέπει να βλέπουμε το Χριστό. Είναι φίλος μας, είναι αδελφός μας, είναι ότι καλό καί ωραίο. Είναι το πάν. Αλλά είναι καί φίλος και το φωνάζει:
«Σας έχω φίλους, βρε, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια. εγώ δεν είμαι… δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω. Σας θέλω να χαίρεστε μαζί μου τη ζωή».
Κι ακόμα ,
Η αγάπη του προς τους ανθρώπους εκφραζόταν με διαφόρους τρόπους. Ο Γέροντας Πορφύριος δεν είχε ένα διανοητικό, ιδεολογικό, ψυχολογικό, ακόμη καί θρησκευτικό σύστημα ποιμαντικής εργασίας, αλλά όλα τα ρύθμιζε η φλογισμένη καρδιά του από την αγάπη του Χριστού.
Είναι χαρακτηριστικό πως απάντησε σε ερώτηση μιας ξεναγού που εξηγούσε σε ένα γκρουπ το άγαλμα του Δία:
«Εγώ δεν ξέρω απ’; αυτά, της είπε. Μόνο έτσι όπως το βλέπω, θαυμάζω το έργο του καλλιτέχνη αλλά και το πλάσμα του Θεού, που τόσο τέλεια το δημιούργησε.Καί καταλαβαίνω ότι ο καλλιτέχνης που το έφτιαξε είχε μεγάλη αίσθηση του θείου. Βλέπετε τον Δία, ενώ ρίχνει τον κεραυνό στους ανθρώπους, το πρόσωπό του είναι γαλήνιο. Δεν είναι οργισμένος. Είναι απαθής.» Τι μας λέει αυτό; Ότι ο Θεός δεν έχει πάθος, κι όταν ακόμα τιμωρεί».
Πλείστα βιβλία έχουν γραφθεί γι’ αυτούς, με τον βίο τους καί τα θαύματα τα οποία έκαναν, αλλά καί με τίς γεμάτα αγάπη καί κατανόηση λόγους τους…..
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.