kantonopou’s blog

Την επόμενη ημέρα λαός πολύς που είχε έλθει στην Ιερουσαλήμ για την εορτή του Πάσχα,  μόλις άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στην αγία πόλη, πήραν στα χέρια του κλαδιά από φοίνικες και βγήκαν από την πόλη για να Τον υποδεχθούν.

 Και καθώς Τον έβλεπαν να εισέρχεται καθισμένος πάνω σ’ ένα πουλάρι, παραληρούσαν και με συγκίνηση κι ενθουσιασμό φώναζαν:

 «Ωσαννά, ευλογημένος είναι αυτός που έρχεται απεσταλμένος από τον Κύριο.

 Αυτός είναι ο ένδοξος βασιλιάς του Ισραήλ που περιμέναμε!».

 Έτσι εκπληρώθηκε η προφητεία του Ζαχαρίου που έλεγε:

 «Μη φοβάσαι, Ιερουσαλήμ, έρχεται ο βασιλιάς σου καθισμένος πάνω σ’ ένα πουλάρι».

Εν τω μεταξύ τα πλήθη όλο και αυξάνονταν.

 Οι Φαρισαίοι όμως βλέποντας τον ενθουσιασμό του πλήθους ερεθίστηκαν πολύ και σκέφθηκαν να συλλάβουν τον Κύριο το συντομότερο.

Πού όμως οφειλόταν ο μεγάλος ενθουσιασμός του πλήθους;

 Γιατί οι απλοί αυτοί άνθρωποι του λαού πανηγύριζαν ασυγκράτητα;

 Διότι πολλοί από αυτούς είχαν πληροφορηθεί ότι ο Κύριος είχε αναστήσει πριν από λίγες ημέρες τον Λάζαρο.

 Και μετέδιδαν την είδηση αυτή από στόμα σε στόμα.

 Θεωρούσαν ότι ο Ιησούς, αφού μπορούσε να αναστήσει έναν άνθρωπο, θα μπορούσε ασφαλώς να αναστήσει κι ένα έθνος.

 Το έθνος τους.

 Και προϋπάντησαν τον Χριστό κρατώντας κλαδιά φοινίκων, που ήταν σύμβολα νίκης, επειδή ακριβώς τον υποδέχονταν ως νικητή του θανάτου, και όπως ήλπιζαν, νικητή των κατακτητών τους Ρωμαίων.

 Τον αναγνώριζαν ως βασιλέα του Ισραήλ, ως τον Μεσσία που περίμεναν.

 Γι’ αυτό κραύγαζαν στίχους του μεσσιακού Ψαλμού.

 Αλλά δυστυχώς δεν μπορούσαν να κατανοήσουν ότι ο Κύριος δεν ήταν εγκόσμιος βασιλεύς.

 Γι’ αυτό και σε λίγες μέρες τα συναισθήματά τους άλλαξαν τόσο ραγδαία.

 Και Τον σταύρωσαν.

Καθώς εισερχόμαστε οι πιστοί στην ιερότερη εβδομάδα του χρόνου, την Μεγάλη Εβδομάδα, ας υποδεχθούμε τον Κύριό μας ο Οποίος πορεύεται προς το εκούσιο Πάθος.

 Μη μείνουμε όμως μόνο σε εξωτερικές συγκινήσεις καθώς θα Τον βλέπουμε οδυνώμενο στο σταυρό.

 Ούτε να μιμηθούμε τους όχλους της Ιερουσαλήμ στις μεταπτώσεις τους και την επιπολαιότητά τους.

 Αλλά να λατρεύσουμε τον Νυμφίο της Εκκλησίας μας με πίστη αταλάντευτη.

Κατανοώντας ότι αυτός ο Κύριος που πάσχει για μας, που πεθαίνει για μας, είναι ο Κύριος των κυριευόντων και βασιλεύς των βασιλευόντων.

 Κι ας Τον υποδεχθούμε ως Αρχηγό της ζωής μας και μόνιμο κατακτητή της καρδιάς μας.

 Πηγή:http://www.xfd.gr/