ΔΕΝ ΕΦΘΑΣΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ…του Φαναρίου και της ομογένειας.
Συγγραφέας: kantonopou στις 9 Απριλίου, 2009
Από την αποφράδα ημέρα της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως (1453) και μέχρι σήμερα πολλές υπήρξαν οι Κασσάνδρες, οι οποίες με τα απύλωτα στόματά τους «προφήτευσαν» ότι έφθασε το τέλος του μαρτυρικού και εσταυρωμένου Οικουμενικού μας Πατριαρχείου και της ομογένειάς μας.
Το θλιβερό του όλου πράγματος είναι ότι οι Κασσάνδρες αυτές με τα ποικίλα προσωπεία, αλλά και πολλές εξ’ αυτών τελείως απροκάλυπτα προέρχονται διαχρονικά και από το «ημέτερον γένος».
Εξάλλου, πάντοτε είχαμε «εφιάλτες».
Ως δίστομος μάχαιρα και πύρινος ρομφαία που διαπερνά την καρδία μας ακούγεται πολλάκις από τα στόματα πολιτικών, εκκλησιαστικών ανδρών, ανθρώπων που ασχολούνται με τα ζητήματα αυτά, ότι: «έφθασε το τέλος…». Ενδόμυχα τι λένε;
Να φύγουν ή να περιμένουμε να πεθάνουν και οι λιγοστοί Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως, των Πριγκηποννήσων, της Ίμβρου και της Τενέδου, και τότε ας θάψουμε και το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Όλοι αυτοί οι υπερφίαλοι εκπρόσωποι του «επαρχιωτικού ελλαδισμού» που εγκλωβίζουν το ρωμαίϊκο γένος μας και τον οικουμενικό Ελληνισμό εντός του κρατιδίου που λέγεται Ελλάς και από Οικουμενικό Ελληνισμό τον καταντούν και τον βαπτίζουν «Ελλαδισμό», όλοι αυτοί ως χαιρέκακοι και πικρόχολοι νεκροθάπτες κρίνουν τα δεδομένα της ιστορίας, τον ίδιο τον υπεραιωνόβιο θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου με τα ανθρώπινα κοντόφθαλμα και στενόμυαλα ορθολογιστικά κριτήρια της πεπερασμένης ανθρώπινης λογικής.
Σε όλους αυτούς τους «μετά Χριστόν ψευδοπροφήτες» ένα και μόνον είναι το μήνυμα που εκπέμπεται από το μαρτυρικό και σταυραναστάσιμο Φανάριο, όπως εύστοχα και αλάθητα το διετύπωσε σε ομιλία του, κατά το έτος 1972, ο αοίδιμος Μητροπολίτης Γέρων Χαλκηδόνος Μελίτων (1913-1989), ο οποίος έγραφε:
«Διότι εδώ ουδέποτε επιστεύσαμεν εις την ισχύν του θανάτου, αλλά πάντοτε εις την αλήθειαν της Αναστάσεως».
Δεν έφθασε το τέλος της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως.
Η Μεγάλη Μητέρα Εκκλησία «εν ασθενεία τελειούται».
Στην περίπτωση της Μητρός Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας ευρίσκει την πλήρη και απόλυτη εφαρμογή το του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου:
«Πόσοι επολέμησαν την Εκκλησίαν και οι πολεμήσαντες απώλοντο.
Αυτή δεν υπέρ τον ουρανόν αναβέβηκε… πολεμουμένη νικά, επιβουλευομένη περιγίγνεται, υβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται.
Δέχεται τραύματα και ου καταπίπτει υπό των ελκών.
Κλυδωνίζεται, αλλ’ ου καταπονίζεται. Χειμάζεται αλλά ναυάγιον ουχ υπομένει. Παλαίει αλλ’ ουχ ηττάται. Πυκτεύει αλλ’ ου νικάται». (Ιω. Χρυσοστόμου, PG 52. 397-398).
Οι μακρόθεν ιστάμενοι ως Γραμματείας και Φαρισαίοι, όπως εκείνοι ίσταντο ενώπιον του Εσταυρωμένου, ασκούν την αθυρόστομη κριτική τους και είτε προτείνουν ως δειλοί και άβουλα μοιραίοι να φύγει το Πατριαρχείο από την ιερά καθέδρα του, από το μαρτυρικό και ένδοξο Φανάριο, είτε ως νεκροθάπτες ασεβείς προεξοφλούν το τέλος της Μητέρας τους Μεγάλης Εκκλησίας και αρχίζουν να θάβουν το πάντιμο, αγιασμένο και μαρτυρικό σώμα αυτής… Όλοι αυτοί οι μητροκτόνοι του σύγχρονου αμοραλισμού οραματίζονται, είτε να δουν το τέλος της Μητρός Μεγάλης Εκκλησίας, είτε ένα πατριαρχείο της Ελλάδος (άπαγε της βλασφημίας…).
Η αδέκαστη και αντικειμενική κρίση της ιστορίας μας διδάσκει ότι όσοι ετόλμησαν να σηκώσουν μιαρά, ανίερα και ασεβή χέρια ενάντια στο καθαγιασμένο και μαρτυρικό σώμα της Μητέρας τους Μεγάλης Εκκλησίας, έλαχον τον κλήρο της άτιμης λήθης και ενώπιον Θεού και ενώπιον ανθρώπων…
Πάντα ταύτα η φιλεύσπλαχνη και φιλόστοργη Μητέρα Μεγάλη Εκκλησία τα παραβλέπει και διά της μαρτυρικής και θεοπνεύστου φωνής του αοιδίμου Μητροπολίτου Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος δίδει λόγο μαρτυρίας «τοις ολιγοψύχοις και ολιγοπίστοις» με τον λόγο του «Σταυρού»:
«…Γνώριμοι είναι εις αυτήν την εσταυρωμένην Εκκλησίαν οι εμπτυσμοί, οι κολαφισμοί, αι μάστιγες, τα ραπίσματα και ο ακάνθινος στέφανος και η χολή μετά όξους και η λόγχη, τα οποθενδήποτε.
Γνώριμός της και η πολυτέλεια του οίκτου.
Είναι οικείαι της αι φωναί «σταύρωσον»,… και εις ωρισμένας στιγμάς η φωνή της συνοδεύει την φωνήν του Κυρίου της, «ίνα τι με εγκατέλιπες;». Και ο Σταυρός;
Ο Σταυρός είναι δικός της. Της Μεγάλης Εκκλησίας.
Το πρώτον και το ύστατον, το μέγιστον προνόμιόν της. Θεού δύναμις και Θεού σοφία.
Εις την όλην αυτήν συμφωνίαν της Σταυρώσεως και συσταυρώσεως, μία μόνον παραφωνία υψούται από της εσταυρωμένης Εκκλησίας:
«Ου τετέλεσται»… προσκυνούμεν σου τα πάθη, Μητέρα Εκκλησία, κήρυξον ημίν και την Ανάστασιν
Αυτό το μήνυμα της αξιοπρεπούς αντιστάσεως εκπέμπει ο μαρτυρικός Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, όταν αγέρωχα και με πίστη κηρύττει: «… ότι δεν απεκόψαμεν, ότι δεν εκάμφθημεν, ότι δεν απηλπίσθημεν, ότι δεν εσκέφθημεν ουδέ πόρρωθεν να εγκαταλείψωμεν τας θερμοπύλας μας.
Δεν προτιθέμεθα να αφήσωμεν ουδ’ κατ’ ελάχιστον τας ιδιοτροπίας της ιστορίας να μας αφανίσουν εις το τέλος…
Αυτή είναι η επίγειος πατρίς μας, εδώ έχομεν τας ρίζας μας, εδώ είναι η ιστορία μας, εδώ είναι οι τάφοι και τα ιερά οστά των πατέρων μας, εδώ είναι η καρδία μας και εδώ θα μείνωμεν…
Είμεθα αδύναμοι, αλλά ταυτοχρόνως και ισχυροί εν τω δικαίω μας και εν τη ισχύι την οποίαν μας δαψιλεύει εξ ουρανού ο Θεός της δικαιοσύνης.
Είμεθα πτωχοί αλλά και πλούσιοι εις αξιοπρέπειαν, εις πίστιν, εις ευσέβειαν, εις ελπίδα, εις αγάπην, εις υπομονήν, εις εγκαρτέρησιν και θείαν συναντίληψιν.
Είμεθα πλήρως παραδεδομένοι εις την αγάπην και την πρόνοιαν του Θεού, ταις πρεσβείαις της Υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των αγίων». Ανάστα ο Θεός και κρίνον…
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.