kantonopou’s blog

Όταν έρχεται ένας άνθρωπος και σου λέει τον πόνο του και εσύ εκείνη την ώρα έχεις το νου σου σε κάτι που αφορά τον εαυτό σου, ματαιοπονείς, δεν θα βοηθηθεί καθόλου αυτός ο άνθρωπος. Όταν όμως ξεχάσεις ότι υπάρχεις και γίνεις αυτός, κι αν είναι κλέφτης, ψεύτης, δολοφόνος, και μπεις στην ψυχή του και πεις: «Θεέ μου! τον καημένο! Πως θα περάσει; Τι θα κάνει»; τότε, εκεί όπου βρίσκεται, χωρίς να τον κατακρίνεις, χωρίς να τον καταδικάσεις, χωρίς να τον μισήσεις, ξεκινάς και λες: «Μα ο Κύριος δεν είπε ότι έγινε άνθρωπος για να σηκώσει τα βάσανα τα ανθρώπινα και τις κακίες κι όλα αυτά»; Και τότε γίνεσαι ένα μ? αυτόν. Κι αυτός ο άνθρωπος ενώ ήλθε όλο απελπισία, φεύγει τώρα χαρούμενος γιατί ξέρει ότι ο Χριστός είναι μαζί του κι ότι τα προβλήματά του θα τα τραβήξει αλλιώτικα. Λοιπόν, άμα γίνεις ο άλλος, ένας άνθρωπος έφυγε, άλλος έρχεται, έρχεται τρίτος, τέταρτος, πέμπτος. ? Το βράδυ λες: Μα ποια είμαι εγώ από όλου αυτούς; Καμιά απ? αυτούς!? Μα ποια είμαι λοιπόν; Μα δεν είμαι καμιά! Λοιπόν. Τι γούστο! Τότε λέω «Ας κοιτάζω τον Χριστό και ας μην υπάρχω! Δεν με μέλει»!.. Το είπα μια, το είπα δυο το είπα τρεις. Άρχισαν να μου λένε: «Κρυώνεις»; Ποιος θα κρυώνει; Αφού δεν υπάρχω! «Πεινάς»;   Ποιος θα πεινάει; Αφού δεν υπάρχω! «Σε πειράζουν τα καυσαέρια»; Ποιον να πειράζουν; Αφού δεν υπάρχω! Και αυτή νόμιζαν ότι ήμουν και λιγάκι σαλή. ? Όπου μια μέρα, γυρίζοντας την σελίδα σ? ένα Ημερολόγιο της Εκκλησίας, βλέπω ένα Απόφθεγμα του Οσίου Νείλου? «Ούτος μάλιστα εστίν ο εαυτόν ειδώς, ο μηδέ εαυτόν είναι νομίζων». Αχ! Λέω, Δόξα τω Θεώ! Να το κόψω, να το κολλήσω στον τοίχο. Να μη λέω πια ότι «δεν υπάρχω», αλλά ότι ο Όσιος Νείλος λέει έτσι και έτσι. ?

 Γαβριηλίας Μοναχής. 1996. Γερόντισσα Γαβριηλία. Εκδ. Επτάλοφος. σελ. 215