Ευθανασία ή ελπίδα στην Πρόνοια του Θεού
Συγγραφέας: kantonopou στις 22 Φεβρουαρίου, 2009
Πάλαιτε και νυν γίνεται ευρεία συζήτηση για την ευθανασία ? τη τηρήσει ορισμένων όρων ? δηλαδή τον ανώδυνο θάνατο, με μεθόδους ιατρικής επέμβασης διακοπής της ζωής σε ανίατους ασθενείς, διακόπτοντάς τους την παροχή τεχνητής διατροφής σε μη αναστρέψιμη κατάσταση της υγείας.
Για την «καυτή» και μετά φόβου Θεού, προσεγγίσιμη ζωή του θέματος, εκφράστηκαν κατ? επανάληψη θετικά ή αρνητικά διάφοροι εκπρόσωποι και μη των διαφόρων επιστημών και θρησκειών. Ακόμη και κυβερνήσεις κρατών, όπως, προσφάτως η Ιταλική, δημιούργησε πολιτικό ζήτημα σχετικό για την ευθανασία νομοσχέδιο.
Οι υπέρμαχοι, κοντολογίς, υποστηρίζουν ? τηρουμένων, ως προείπαμε, ορισμένων όρων, όπως συναίνεση του ασθενούς ή πλησιέστερου συγγενούς και έγκριση από το αρμόδιο όργανο της πολιτείας ? ότι ο ανιάτως ασθενής, εφ? όσον η θεραπευτική ιατρική αγωγή δεν απέδωσε τα αναμενόμενα αποτελέσματα και η κατάσταση της υγείας είναι μη αναστρέψιμη, θα απαλλαγεί τελικά των αφόρητων πόνων, και το μαρτύριο αυτού και των οικείων του θα τελειώσει.
Η άλλη πλευρά, οι πολέμιοι αυτής της κοσμοθεωρίας, πίσω από τον ανθρώπινο πόνο, το πολυτιμότατο αγαθό της ζωής, βλέπουν τον πλάστη και δημιουργό Θεό. Με όπλα και πίστη την ελπίδα προσεύχονται, αισιοδοξούν μήπως και αλλάξει για τον ασθενή τους. Γιατί όχι και σε κάποιο θαύμα; Δεν αμφισβητούμε τις προόδους και τα επιτεύγματα της επιστήμης. Οι θεράποντες ιατροί να προσπαθούν να απαλύνουν τον πόνο όσο επώδυνος κι αν είναι και ουδέποτε να διακόπτουν την ζωή των ανίατων πασχόντων. Στην περίπτωση αυτή γίνονται φυσικοί ή ηθικοί αυτουργοί ενός εγκλήματος, όποτε θα τους τύπτει ο «έτερος εν τοις μέλεσι μου» κατά τον Απ. Παύλο λόγος. Όταν δεν μπορείς να δώσεις ζωής, δεν έχεις δικαίωμα και να την αφαιρέσεις. Η ζωή μας βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Αυτός πολλές φορές επιτρέπει τον πόνο για παιδαγωγικούς σκοπούς, άγνωστους για μας τους ανθρώπους.
Μην ξεχνάμε ποτέ ότι το νέφος τόσων μαρτύρων της πίστεώς μας, έζησε μέσα σε αρρωστημένα ανήμπορα και πονεμένα σώματα τα οποία έλιωσαν αργά ? αργά σαν το κεράκι μέχρι τέλος χωρίς να ζητήσουν ποτέ την βίαια διακοπή της ζωής τους όσο επώδυνη κι αν ήταν:
Ήξεραν, ότι το σώμα τους ήταν ναός και κατοικοιτήριο της ψυχής? του πράγματος αθάνατου.
Εγνώριζαν ακόμη, ότι η ψυχή μετά τον ανώδυνο ή επώδυνο θάνατο αποχωρίζεται από το φθαρτό σώμα και ανεβαίνει στην μόνιμη κατοικία της «την μέλλουσαν επιζητούμενην» εκεί «ένθα ουκ έστι πόνος ου λύπη ου στεναγμός αλλά ζωή ατελεύτητος».
Αφού, απ? τα παραπάνω, αβίαστα καταλήγουμε στο συμπέρασμα η ζωή μας ανήκει καθ? ολοκληρίαν στο Θεό, ο οποίος όλα τα επιτρέπει για το καλό μας, γιατί να μην εμπιστευτούμε τα πάντα σ? αυτόν, αφ? ενός και να επαναλαμβάνουμε, αφετέρου, στην προσευχή μας το της Εκκλησίας μας «Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών ανώδυνα ανεπαίσχυντα και καλήν απολογίαν επί του φοβερού βήματος παρά του Κυρίου αιτησόμεθα».
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.