kantonopou’s blog

     Πάθος είναι ή επανάληψης και σταθεροποίησης μιας ηθικής ασθένειας, μιας αμαρτίας π.χ της πλεονεξίας, της μέθης, της ακολασίας.

     Ενώ ένα αμάρτημα είναι μία μεμονωμένη ηθική πτώσης, μία συγκεκριμένη παράβασης του ηθικού νόμου, το πάθος είναι ριζωμένη κατάστασης κακίας, είναι ή κατάληψης της ανθρωπινής ψυχής από την ηθική ασθένεια. Ή αμαρτία έχει γίνει κυρίαρχος της ψυχής. Δεν την προσβάλλει πλέον από έξω. Την έχει υποδουλώσει σε πράγματα και καταστάσεις. Είναι ανίκανη να αντίδραση.

     Είναι το πάθος διαστροφή των ψυχικών δυνάμεων. Παρά φύσι κατάστασις και κίνησις της ψυχής. Και όπως τονίζει ο αγ. Ιωάννης της Κλίμακος, “το πάθος εν τη φύσει ου πέφυκε’ ου γαρ εστίν κτίστης παθών ο Θεός”. Οντολογικά δηλαδή τα πάθη συνδέονται με την ανυπαρξία, αφού ή ανθρώπινη φύσις δημιουργήθηκε από τον Θεό χωρίς το κακό μέσα της. Και αφού ο Θεός είναι απαθής και ή ψυχή του άνθρωπου “φυσικώς απαθής έστί”.
    “Μετά τον θάνατον”, θα μας πει ο ί. Χρυσόστομος,” και ο των παθών έπεισήλθεν όχλος τη ψυχή”. Δηλαδή τα πάθη δεν είναι φυσική κατάστασις της ψυχής. Εμφανίζονται στον άνθρωπο εκ των υστέρων, μετά την αμαρτία.
Ακόμη τα πάθη είναι ασθένεια της ψυχής, “Τα πάθη αρρώστια εστί της ψυχής. Κακία νόσος εστί της ψυχής”.

     Ή ψυχή είναι υγιής όταν δεν έχει πάθη. Υγεία της ψυχής είναι ή αρετή. Ή υγεία προϋπάρχει της ασθενείας. Επομένως ή νόσος ερχε-ται αργότερα. Δεύτερη στην ταξί. Είναι αδύνατον να ύπάρχη μία φύσις πού να είναι συγχρόνως ασθενής και υγιής, “αγαθή και πονηρά”. Αναγκαστικά ή μία προηγείται της άλλης.
Ό Μ. Βασίλειος θα μας πει ότι “όταν ή ψυχή βρίσκεται στην φυσική της κατάστασι, ζει στον ουράνιο κόσμο’ όταν όμως βρεθεί μακριά από την κατάστασι αυτή, τότε βρίσκεται κάτω”. Στην πρώτη περίπτωση είναι απαθής· στην δεύτερη βρίσκεται μέσα στα πάθη.

     Όλα αυτά είναι αντίθετα με την σημερινή άποψη πού επικρατεί στον κόσμο μας, Σήμερα φυσικός θεωρείται ο άνθρωπος πού ικανοποιεί τις όποιες επιθυμίες του. Και αφύσικος εκείνος πού αγωνίζεται να κόψη τα πάθη του. “Θάρθη καιρός, έλεγε ο αγ. Κοσμάς ο Αιτωλός, “πού το άσπρο θα το λένε μαύρο και το μαύρο άσπρο”. Ή κακία και τα πάθη δηλαδή θα είναι στο αποκορύφωμα τους.

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥΣ

 Βενεδίκτου Ιερομονάχου Αγιορείτου