kantonopou’s blog

Α .  «Το βιβλίο της Β΄τάξεως».

1). Το μάθημα 2 ωραιοποιεί κατά τη γνώμη μου, τους Φαρισαίους λέγοντας:  « Ήταν ανοιχτοί και προοδευτικοί στα θρησκευτικά ζητήματα. Προσπαθούσαν  να τηρούν με ακρίβεια όλες τις εντολές του Θεού και να  ζουν με συνέπεια την πίστη τους στην καθημερινή ζωή.» Αν ήταν ακριβώς έτσι δεν θα έλεγε  ο Ιησούς τα περίφημα  «ούαί», ούτε η λέξη Φαρισαϊσμός θα θεωρούνταν  συνώνυμο της υποκρισίας.

2) . Στο μάθημα 3 και στην ενότητα « Πώς συμβολίζονται οι τέσσερις Ευαγγελιστές στην τέχνη» σελ. 22, λέγεται ότι ο ευ. Λου­κάς συμβολίζεται με μοσχάρι «γιατί στο πρώτο κεφάλαιο διηγείται τη θυσία του μο­σχα­ριού στον Ναό από τον ιερέα Ζαχαρία, πατέρα του Προδρόμου»  και μέσα σε παρένθεση γράφει (Λκ .1,5 και εξής). Το ευαγγέλιο όμως του Λουκά αναφέρει: «5.᾿Εγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις ῾Ηρῴδου τοῦ βασιλέως τῆς ᾿Ιουδαίας ἱερεύς τις ὀνόματι Ζαχαρίας ἐξ ἐφημερίας ᾿Αβιά, καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ ἐκ τῶν θυγατέρων ᾿Ααρών, καὶ τὸ ὄνομα αὐτῆς ᾿Ελισάβετ. 6 ἦσαν δὲ δίκαιοι ἀμφότεροι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πορευόμενοι ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καὶ δικαιώμασι τοῦ Κυρίου ἄμεμπτοι. 7 καὶ οὐκ ἦν αὐτοῖς τέκνον, καθότι ἡ ᾿Ελισάβετ ἦν στεῖρα, καὶ ἀμφότεροι προβεβηκότες ἐν ταῖς ἡμέραις αὐτῶν ἦσαν. 8 ᾿Εγένετο δὲ ἐν τῷ ἱερατεύειν αὐτὸν ἐν τῇ τάξει τῆς ἐφημερίας αὐτοῦ ἔναντι τοῦ Θεοῦ, 9 κατὰ τὸ ἔθος τῆς ἱερατείας ἔλαχε τοῦ θυμιᾶσαι εἰσελθὼν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Κυρίου ».   Ο Ζαχαρίας δηλαδή προσφέρει τη θυσία του θυ­μιάματος (βλ. Λκ 1,5-9 ). Στην ίδια σελίδα 22 , χρειαζότανε κάποια καλύτερη εικόνα που να παρουσιάζει τα σύμβολα των τεσσάρων ευαγγελιστών .

Στην ερώτηση 2 του ίδιου μαθήματος, μπαίνει και μια θρησκειολογική ερώτηση « Βρείτε και φέρτε πληροφορίες για τα ιερά βιβλία των παρακάτω μεγάλων θρησκειών: Ισλαμισμός , Βουδισμός, Ινδουισμός, Κομφουκιανισμός, Ταοϊσμός».

3).Το καινούργιο βιβλίο έχει 34 μαθήματα έναντι 43 του παλαιού και γι΄αυτό θα μπορούσε κάποιος να πει, ότι υπήρξαν περικοπές στην ύλη. Χρησιμοποιήθηκε όμως στο μάθημα 4 ολόκληρη σελίδα, για ένα συνοπτικό πίνακα των βιβλίων της Κ. Διαθήκης, όπου  υιοθετούνται   προτεσταντικής προελεύσεως υποθέσεις. Χαρακτηρίζονται δηλαδή ορισμένες επιστολές του  Απ. Παύλου στον πί­νακα της σ. 26 ως «Δευτεροπαύλειες». Οι συγ­γρα­φείς βεβαίως διευκρινίζουν σε υπο­σημείωση ότι ο χαρακτηρισμός αυτός χρε­ώνε­ται στους «περισσότερους ερευνητές», αλλά το εσφαλμένο μήνυμα πέρασε ήδη…..

5) . Στο μάθημα 6 « Η γέννηση του Ιησού Χριστού: Γενέθλια της νέας ανθρωπότητας», η λέξη «ευδοκία» του στίχου Λκ. 2,14 μεταφράζεται «αγάπη και σωτηρία για τους ανθρώπους». Η λέξη όμως «ευδοκία» σημαίνει « ευμένεια, ευαρέσκεια »……….

7).  Στο μάθημα 9 « Ιωάννης ο Βαπτιστής : Ο τελευταίος Προφήτης και Πρόδρομος του Χριστού», και στην εισαγωγή γράφεται ότι ο Ιωάννης είναι «ο τελευταίος φλογερός Προφήτης της Π. Διαθήκης» θα έπρεπε όμως να διευκρινισθεί , ότι ναι μεν είναι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ο τελευταίος προ Χριστού προφήτης, αλλά μετά τον Ιωάννη το προφητικό χάρισμα  δεν καταργήθηκε, γι΄αυτό και στις Πράξεις 15,32 και στην Α΄ Κορινθίους 12,27-31 ,αναφέρονται προφήτες. Η λεπτομέρεια αυτή δεν  υπάρχει ούτε στο καινούργιο βιβλίο της Γ΄τάξεως, ούτε στο βιβλίο του καθηγητή.

8).  Μετά το μάθημα 10 για τη βάπτιση του Κυρίου , δεν αναφέρονται οι πειρασμοί στην έρημο. Στο μάθημα όμως 12 και στη σελίδα 56, το ερώτημα 2 ζητά από τους μαθητές «Κατά το ευαγγελικό κείμενο , πότε και πού ξεκίνησε το κήρυγμα του ο Ιησούς ; Βρείτε στον χάρτη την πορεία που ακολούθησε από τη Βάπτιση του ως τη Ναζαρέτ». Τι θα απαντήσουν οι μαθητές , ότι μετά τον Ιορδάνη πήγε στη Γαλιλαία (Καπερναούμ) και μετά νότια στη Ναζαρέτ; Δεν αναφέρεται λοιπόν πουθενά ότι πήγε στην έρημο για προσευχή και προετοιμασία για τη δημόσια δράση του· και εκεί αντιμετώπισε τους πειρασμούς του διαβόλου.

9).   Στο μάθημα 13 « Ο Ιησούς Χριστός ως διδάσκαλος – Εισαγωγή στις παραβολές του» μέσα από συρραφή πολλών ευαγγελικών κειμένων ο στίχος Μκ 1,22 «καὶ ἐξεπλήσσοντο ἐπὶ τῇ διδαχῇ αὐτοῦ· ἦν γὰρ διδάσκων αὐτοὺς ὡς ἐξουσίαν ἔχων, καὶ οὐχ ὡς οἱ γραμματεῖς»  μεταφράζεται : «γιατί τους δίδασκε με αυθεντία κι όχι όπως δίδασκαν οι γραμματείς». Η εξουσία όμως του Κυρίου οφείλεται στη Θεία φύση του , πράγμα που δεν γίνεται αντιληπτό με τη μετατροπή αυτή. Στο σχετικό ερμηνευτικό 1 η εξήγηση είναι ότι ο Ιησούς « δίδασκε παντού. Τον ακολουθούσαν πλήθη ανθρώπων , άνδρες και γυναίκες. Μαθητές του ήταν όλοι όσοι ήθελαν , χωρίς διακρίσεις. Κατά τη διδασκαλία του αναφερόταν στις Γραφές . Έλεγε όμως δικά του πράγματα, καινούργια και πρωτάκουστα»……..

11) . Στο μάθημα 17 «Ο Ιησούς υπερασπίστηκε και εξύψωσε τις γυναίκες και τα παιδιά στην καινούργια ανθρωπότητα», θα έπρεπε να δοθεί περισσότερο θεολογικό περιεχόμενο στο βιβλίο του μαθητή. Στις εργασίες για το σπίτι τα παιδιά προτρέπονται να βρουν τραγούδια, ζωγραφικούς πίνακες, εφημερίδες και περιοδικά σχετικά με το θέμα του μαθήματος .

Στη σελίδα 76 υπάρχουν τρεις φωτογραφίες γυναικών που καταλαμβάνουν μισή σελίδα . Στη συνέχεια επαναλαμβάνονται τα ονόματα των μαθητριών του Ιησού  από το μάθημα 11  με την προσθήκη τριών  ονομάτων ακόμη.

12). Στο μάθημα 19 «Η Κυριακή προσευχή…….», προηγείται στα ευαγγελικά κείμενα που παρατίθενται , η προσευχή στη Γεθσημανή και ακολουθεί η Κυριακή προσευχή.

Η επί του όρους ομιλία όμως της οποίας μέρος είναι η Κυριακή προσευχή , προηγείται χρονικά. Δεν γίνεται  καμία αναφορά στην επί του όρους ομιλία του Κυρίου ούτε στους Μακαρισμούς…….

14). Το μάθημα 27 έχει τίτλο: «Λάβετε φάγετε….- Ο Μυστικός Δείπνος και η συμφωνία του Ιούδα για την παράδοση του Ιησού».

Όπως διαπιστώνουμε από τον τίτλο του μαθήματος  η  προδοσία  του Ιούδα ,  γίνεται παράδοση . Αλλά και πιο κάτω στη σελίδα 112 στο ερμηνευτικό 2 αναφέρεται: «Κατά την επικρατέστερη σήμερα ερμηνεία ο Ιούδας θέλησε να παραδώσει τον Διδάσκαλο του για τον εξής λόγο : Ήταν επαναστάτης. Πίστευε και περίμενε ότι ο Ιησούς θα ήταν ηγέτης που θα ελευθέρωνε τους Ισραηλίτες από τους Ρωμαίους…… …….……..».  Η φράση δηλαδή “προδοσία του Ιούδα” δεν χρησιμοποιείται καθόλου .

Στο πιο πάνω ερμηνευτικό  όμως έχουμε και κάτι άλλο ,που δεν στέκει Γραφικά , είναι η παρουσίαση του Ιούδα του Ισκα­ριώτη ως Ζηλωτή, ο οποίος προδί­δει τον Ιησού όχι λόγω της φιλαργυρίας του, όπως αναφέρουν οι ευαγγελι­κές δι­ηγή­σεις και  η πατερική ερμηνευ­τική προσέγγιση του θέματος καθώς και η σχετική υμνογραφική παράδοση, αλλά επει­δή θε­ώρησε ότι ο Ιησούς  διέψευσε τις ιουδαϊκές μεσσιανικές προσδοκίες (βλ. σ. 112) .

Η Αγία Γραφή όμως αναφέρει, ότι λόγω φιλαργυρίας ο Ιούδας είχε το ελάττωμα να κλέβει  «κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν».(Ιωαν. 12,6).

Στους Αρχιερείς είπε  « τί θέλετέ μοι δοῦναι, καὶ ἐγὼ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν; οἱ δὲ ἔστησαν αὐτῷ τριάκοντα ἀργύρια.».(Ματθ.26 ,15 ).

Ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει « Εἰσῆλθε δὲ ὁ σατανᾶς εἰς ᾿Ιούδαν τὸν ἐπικαλούμενον ᾿Ισκαριώτην, ὄντα ἐκ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν δώδεκα, καὶ ἀπελθὼν συνελάλησε τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι καὶ στρατηγοῖς τὸ πῶς αὐτὸν παραδῶ αὐτοῖς.  καὶ ἐχάρησαν, καὶ συνέθεντο αὐτῷ ἀργύρια» (Λουκ.. 22, 3-5).   Επειδή υπήρξε μεταμέλεια, χωρίς  βεβαίως μετάνοια αυτό δεν είναι επιχείρημα ότι ο Ιούδας κινήθηκε από πατριωτισμό(!) και όχι από φιλαργυρία .   Ο Ιούδας ενήργησε έτσι γιατί σκέφθηκε την κατακραυγή που θα προκαλούσε η πράξη του. Όταν είδε ότι ο Ιησούς καταδικάστηκε , μεταμελήθηκε και είπε « ἥμαρτον παραδοὺς αἷμα ἀθῷον» (Ματθ. 27,3-4). Δεν είπε δηλαδή  ότι ήταν ένοχος και σωστά καταδικάσθηκε γιατί διέψευσε τις εθνικές προσδοκίες μας.  Ποιος ο λόγος όμως  που ένα σχολικό βιβλίο που μελετά την Καινή Διαθήκη υιοθετεί – προβάλλει μια εικασία και αδια­φορεί για την τόσο ξεκάθαρη μαρτυ­ρία της Καινής Διαθήκης;

15). Στο μάθημα 28 « “Περίλυπός έστιν η ψυχή μου έως θανάτου” – Η προσευχή στη Γεθσημανή και η σύλληψη του Ιησού», στη σελίδα 115    ο στίχος « ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ᾿Ιούδα, φιλήματι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου παραδίδως;» (Λκ 22,48 ),  μεταφράζεται: «Ο Ιησούς όμως είπε : «Ιούδα , με φίλημα παραδίδεις τον Υιό του ανθρώπου» . Αποφεύγεται δηλαδή και εδώ η λέξη η λέξη προδοσία .

Μόνο μια φορά  η λέξη προδοσία χρησιμοποιήθηκε στο 5 ερμηνευτικό τις σελίδας 116 για να απαντήσει στο ερώτημα « Τι προσέφερε ο Ιούδας με την προδοσία του ; » (!) …..

16). Tο μάθημα 30  έχει τίτλο :«Άρον άρον , σταύρωσον αυτόν !»          Ο Πιλάτος  παραδίδει τον Ιησού να σταυρωθεί» . Από τον τίτλο του μαθήματος όμως, δημιουργείται σύγχυση στους μαθητές, γιατί  δεν ξεκαθαρίζεται ότι ο Πιλάτος καταδικάζει τον Ιησού σε σταύρωση και όχι – όπως ωραιοποιημένα λέγεται –  παραδίδει τον Ιησού να σταυρωθεί .

Το ίδιο θα έπρεπε να γίνει και στα δύο προηγούμενα μαθήματα , δηλαδή  ξεκάθαρα να ειπωθεί ότι ο Ιούδας προδίδει τον Κύριο και όχι παραδίδει .

Β. Το βιβλίο της Γ΄τάξεως.

1).     Η παρουσίαση  της ζωής και διδασκαλίας του Αποστόλου των Εθνών Παύλου με επιείκεια μπορεί να χαρακτηρισθεί ελλιπής. Ο Απόστολος των Εθνών είναι και ιδρυτής της εκκλησίας της Ελλάδος, γι΄αυτό και θα έπρεπε να γραφεί κάτι περισσότερο,  για τη δράση και τη διδασκαλία του στις βασικές ελληνικές πόλεις που πέρασε.

2).     Ο μόνος από τους τρεις προστάτες της παιδείας και των γραμμάτων που διδάσκεται είναι ο Μέγας Βασίλειος .   Έχουν αφαιρεθεί – χωρίς να σημαίνει ότι εξιδανικεύω το παλιό βιβλίο- τα δύο  κεφάλαια  για τους Τρεις Ιεράρχες. Συγκεκριμένα :

α. (Τα πρώτα χρόνια – Σπουδές  – Δράση και Οι Τρεις Ιεράρχες: Γιορτή της παιδείας καθώς και το απολυτίκιο των Τριών Ιεραρχών με την απόδοσή του στη νεοελληνική γλώσσα ).

β.  «Από τη διδασκαλία των τριών μεγάλων Πατέρων» όπου ο μαθητής γνώριζε τις βασικές δογματικές – θεολογικές και  κοινωνικές θέσεις των τριών Πατέρων.  Είναι μάλιστα χαρακτηρι­στικό ότι  στις οδηγίες προς τον καθηγητή για τη διδασκα­λία της ενότητας 13 (Χριστιανισμός-Ελληνισμός: μια ιδιότυ­πη συνάντηση) επισημαίνεται ότι μια πρόσθετη διαθεματική δραστηριότητα θα μπορούσε να είναι η ανάγνω­ση κειμένων «Πατέρων της Εκκλησίας που αποδει­κνύουν την επιρροή του ελλη­νικού πολιτισμού στον Χριστιανισμό (π.χ. Γρηγορίου Θεολόγου: ποιητικό έργο, επι­τάφιος λόγος στο Μ. Βασίλειο, Ι. Χρυσοστόμου: ομιλίες κ.α.)». Οι μαθητές δηλαδή θα ψάξουν μόνοι τους  ή και με τη βοήθεια του καθηγητή τους να βρουν τα έργα των Πατέρων, για να στηρίξουν την επιρροή  του ελλη­νικού πολιτισμού στον Χριστιανισμό.

3).    Στο μάθημα 12 με τίτλο «Το Διάταγμα των Μεδιολάνων : ένας νέος δρόμος ανοίγεται για τους χριστιανούς», μέσα από πολλές επαναλήψεις αναφέρεται η μετάβαση από την περίοδο των διωγμών στην εποχή της ανεξιθρησκίας . Από τη λεζάντα μιας εικόνας του μαθήματος μόνο πληροφορούνται οι μαθητές ότι ο Μ. Κων/νος είναι άγιος της εκκλησίας μας. Αφαιρέθηκε η σχετική ενότητα και το σχετικό ερώτημα που εξηγούσε γιατί η εκκλησία τιμά τον Μ. Κων/νο ως άγιο. Στη σελίδα 45 κάτω από μια πολύ μικρή εικόνα με διαστάσεις γραμματοσήμου σημειώνεται: Νωπογραφία του 13^ου αιώνα . Ο άγιος Σιλβέστρος βαπτίζει το Μ. Κων/νο . Δηλαδή υιοθετείται η μυθοπλασία των παπικών γνωστή στην ιστορία ως ¨Δωρεά του Κων/νου ¨. Πάνω στο πλαστό αυτό κείμενο ο παπισμός στήριξε τη θρησκευτική πρωτοκαθεδρία της Ρώμης και την επικυριαρχία της σε όλα τα πατριαρχεία . Με βάση το μύθευμα ο Πάπας θεωρείται αφέντης ολόκληρης της χριστιανικής οικουμένης.

4). Στο μάθημα 13  με τίτλο «Χριστιανισμός- Ελληνισμός  : μια ιδιότυπη συνάντηση» και στη σελίδα 51 προβάλλονται –  υιοθετούνται γνωστές νεοειδωλολατρικές κατηγορίες εναντίον των χριστιανών, ότι ευθύνονται για την καταστροφή εθνικών ιερών και για διωγμούς. Γι΄ αυτό η Διαρκής Ιερά Σύνοδος στην ανακοίνωσή της αναφέρει : « Η Δ.Ι.Σ. εκφράζει την απορία Της για την προβολή περιθωριακών ιστορικών στοιχείων της εκκλησιαστικής ζωής, τα οποία δεν ήταν γενικευμένα φαινόμενα, με αποτέλεσμα τον διασυρμό της Χριστιανοσύνης, ενώ παρασιωπά τα κεφάλαια περί των Μαρτύρων, περί των Ασκητών και των Οικουμενικών Διδασκάλων της Πίστεώς μας.» ( Γ΄ Συνεδρία της Δ. Ι. Σ.  2/11/2006) .

5).  Στο μάθημα 14 , «Αιρέσεις: εσωτερική πληγή της Εκκλησίας» και   στην ενότητα για τις μεγαλύτερες παλιές αιρέσεις, αναφέρονται ο Αρειανισμός, ο Νεστοριανισμός και ο Μονοφυσιτισμός .  Δεν γίνεται καμία αναφορά στην αίρεση των Πνευματομάχων.  Γιατί όμως;        Στη σελίδα 56  υπάρχει το Σύμβολο της Πίστεως, θα έπρεπε λοιπόν να γίνεται κάποια αναφορά ,τόσο ότι τα πρώτα επτά άρθρα γράφτηκαν στην  Α΄ Οικουμενική Σύνοδο που αντιμετώπισε τον Άρειο (για τον οποίο γίνεται αναφορά) και τα υπόλοιπα πέντε συμπληρώθηκαν, στη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο που συγκλήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 381 μ.χ από το Μ. Θεοδόσιο. Είναι σημαντικό όμως να πούμε ότι στη Σύνοδο καταδικάστηκε η αίρεση των Πνευματομάχων (Μακεδόνιου) που δίδασκε ότι το Άγιο Πνεύμα είναι κτίσμα και άρα όχι Θεός και διακηρύχθηκε η Θεότητα του Αγ. Πνεύματος .

Η προσπάθεια να μη γίνει καμία αναφορά στο Μέγα Θεοδόσιο είναι εμφανής και από την αντιμετώπισή του στα παρακάτω μαθήματα . Συγκεκριμένα στο μάθημα 24, «Οι άγιοι Ειρηναίος Λυώνος και Αμβρόσιος Μεδιολάνων» και στη σελ.94 λέγεται: «Το 390 μ.χ .ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α΄ κατέσφαξε επτά χιλιάδες αθώους πολίτες στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης» .

6). Το μάθημα 22 «Ο εκχριστιανισμός των σλαβικών λαών», επιχειρεί μια αναιμική παρουσίαση του έργου των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου . Και εδώ οι μαθητές θα πληροφορηθούν ότι είναι άγιοι από μια εικόνα του βιβλίου, δεν  αναφέρεται  ούτε πότε τους τιμά η εκκλησία μας ούτε λεπτομέρειες για τους διωγμούς τους από τους παπικούς. Η παρουσίαση όμως του άγνωστου ιεραπόστολου της Δυτικής Εκκλησίας αγίου Πατρικίου στο παρακάτω μάθημα 23 είναι εντελώς διαφορετική.

7).     Αφαιρέθηκε από την ύλη ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και ο Ησυχασμός. Δηλαδή μαζί με τους  Τρεις Ιεράρχες αφαιρέθηκε και ο τέταρτος Θεολόγος και Ιεράρχης της Εκκλησίας μας,  ο μεγάλος αγωνιστής κατά των δυτικών αιρέσεων.

8).     Στο μάθημα 30 «Η Ανατολική Εκκλησία κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας»  μέσα σε επτά σειρές αναφέρονται οι δάσκαλοι του Γένους και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, χωρίς  να παρατίθεται καμία εικόνα τους .

9).     Στο μάθημα 33 «Οι Προτεστάντες στην εποχή μας» και στις ερωτήσεις – δραστηριότητες προτρέπονται  οι μαθητές να επισκεφθούν με το θεολόγο καθηγητή  τους έναν προτεσταντικό ευκτήριο οίκο, δεν γίνεται όμως το ίδιο και στο μάθημα 20«Εκκλησιαστική τέχνη Α΄ : Ναοδομία και αγιογραφία».

10). Απουσιάζουν εντελώς τα απολυτίκια και τα κοντάκια π .χ στο μάθημα 3  ¨Πεντηκοστή το ξεκίνημα της εκκλησίας ¨ αντικαταστάθηκε το κοντάκιο και το απολυτίκιο με κείμενο από τη ΗΖ΄  Γενική Συνέλευση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στην Καμπέρα το Φεβρουάριο του 1991. Το 3ο ερώτημα του μαθήματος «Οι σημερινές κοινωνίες έχουν ως χαρακτηριστικό την πολυπολιτισμικότητα. Τι είναι αυτό που θα μπορούσε να ενώσει όλους τους ανθρώπους , ανεξάρτητα από εθνικότητα, θρήσκευμα, ιδεολογία, χρώμα, φύλο και κοινωνική θέση; Δικαιολογήστε την άποψή σας και με τη βοήθεια όσων μάθατε σ΄αυτό το κεφάλαιο.» παραπέμπει στο πιο πάνω κείμενο από τη γενική συνέλευση στην Καμπέρα.

Κωνσταντίνος  Αντωνόπουλος

(Μικρό απόσπασμα κριτικής στα νέα βιβλία)