Στέργιου Ν. Σάκκου:Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΜΑΣ
Συγγραφέας: kantonopou στις 4 Φεβρουαρίου, 2009
Είναι το σαράκι του συγχρόνου κόσμου. Ταλαιπωρεί μικρούς και μεγάλους.
Τρυπώνει στην καρδιά του υπερήλικα γέροντα, που ταράσσεται με την κάθε μικροαδιαθεσία, αλλά και του μικρού μαθητή, που αναστατώνεται από τις αλλαγές των σχολικών προγραμμάτων, του φοιτητή, που πιέζεται από την εντατική μελέτη, και του νεαρού επιστήμονα, που μελαγχολεί με τον περιορισμό των προοπτικών να βρει μια θέση, για την οποία τόσα χρόνια μόχθησε.
Κατατρύχει τον «πετυχημένο» επιχειρηματία, που τρέχει και δεν φθάνει να διεκπεραιώσει τις πολλές υποθέσεις, να προλάβει τις αλλαγές του χρηματιστηρίου, για να επενδύσει συμφερώτερα τα κεφάλαιά του, αλλά και τον φτωχό μεροκαματιάρη και τον ταλαίπωρο άνεργο, που αντιμετωπίζει σοβαρό το πρόβλημα του επιουσίου, της στέγης και τόσα άλλα.
Επίσημοι και αφανείς, μορφωμένοι και αγράμματοι, φτωχοί και πλούσιοι, είμαστε όλοι εκτεθειμένοι στην αγωνιώδη μέριμνα, στο άγχος, που σωστά χαρακτηρίσθηκε ως η ασθένεια του αιώνα μας. Σύγχρονος καθηγητής της Ψυχιατρικής παρατηρεί: «Κάποτε οι άνθρωποι πήγαιναν στον γιατρό με το παράπονο του πόνου. Τώρα το κεντρικό παράπονο είναι το άγχος». Που, λοιπόν, οφείλεται αυτό το καταλυτικό για την κοινωνία μας φαινόμενο και πως θα μπορούσε τάχα να αντιμετωπισθεί;
Θα ήταν ασφαλώς αρμόδιος να απαντήσει στο ερώτημα αυτό ένας ψυχίατρος, μια και το άγχος σαφώς εντάσσεται στα ψυχικά νοσήματα. Νομίζω όμως ότι δεν είναι μακριά από την αλήθεια και ενός θεολόγου η απάντηση. Για να μην πω ότι ακριβώς του θεολόγου η απάντηση προσφέρει την αλήθεια, εφόσον αντλείται από τον λόγο της αληθείας, τον αλάθητο και αδιάψευστο λόγο του Θεού.
Αν και δεν περιέχεται στην Aγία Γραφή η λέξη, μνημονεύεται και στιγματίζεται κατ’ επανάληψιν η έννοια του άγχους. Από το ύψος του όρους, όπου εκφωνεί την μνημειώδη επί του Όρους Ομιλία του, ο Κύριος βλέπει την ανθρωπότητα να αναστενάζει κάτω από το βάρος του άγχους, καθώς προσπαθεί να σηκώσει την βαρειά έγνοια για τα καθημερινά -τι θα φάμε, τι θα πιούμε, πως θα ντυθούμε;
Μη μεριμνάτε για όλα αυτά, παραγγέλλει ο Κύριος. Και φυσικά δεν θέλει μ’ αυτό να πει ότι δεν θα φροντίσουμε για την τροφή και τα ρούχα μας και για όλα τα απαραίτητα αγαθά. Σήμερα μπορούμε καθημερινά να βρίσκουμε ψωμί και κρέας και ο,τιδήποτε χρειαζόμαστε για να ζήσουμε. Δεν ήταν όμως ίδιες οι συνθήκες ζωής και τότε. Οι ακροατές των κηρυγμάτων του Ιησού ήταν αναγκασμένοι να γεμίζουν από το καλοκαίρι το αμπάρι τους με το σιτάρι όλης της χρονιάς και να κάνουν εγκαίρως τις απαραίτητες προμήθειες. Και ο ίδιος ο Κύριος ως άνθρωπος έκανε αυτές τις προμήθειες. Δεν αποκλείει, λοιπόν, την πρόνοια. Ασφαλώς, αν μιλούσε σήμερα, θα επαινούσε και την κοινωνική πρόνοια και τα ταμεία συντάξεων και όλα τα σχετικά.
Δεν καταδικάζει τον προγραμματισμό. «Δεν είπε πως δεν πρέπει να σπέρνουμε», παρατηρεί ο άγιος Χρυσόστομος, «αλλά ότι δεν πρέπει να μεριμνούμε. Όχι πως δεν πρέπει να εργάζεσαι, αλλά δεν πρέπει να είσαι μικρόψυχος και να παραδίδεσαι ολότελα στην αγχώδη μέριμνα». Δηλαδή, να μην εστιάζεις όλο το ενδιαφέρον σου μόνο σ’ αυτά. Πολύ περισσότερο να μην επιβαρύνεις τον εαυτό σου με πλασματικές ανάγκες και «να μην πολλαπλασιάζεις σε βάρος σου τις αφορμές των πόνων», όπως γράφει ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης. «Γιατί αυξάνεις τους φόρους σε βάρος του εαυτού σου; Για ποιό λόγο έσυρες τον εαυτό σου και τον υποδούλωσες σε τόσα χρέη;», ρωτά ο ίδιος πατέρας.
Μας χρειάζονται στην ζωή πολύ λιγώτερα από όσα φανταζόμαστε. Γι’ αυτό ο Κύριος χαρακτήρισε «άφρονα», δηλαδή τρελό, τον πλούσιο της παραβολής που συγκέντρωνε «πολλά αγαθά» προσπαθώντας με αυτά να ασφαλίσει την ζωή του. Είναι κυρίαρχος και όχι δούλος της ύλης ο άνθρωπος. Και μπορεί να υπερνικά και να κυριαρχεί «δια του αγαπήσαντος ημάς» (Ρω 8,37), μας βεβαιώνει ο απόστολος Παύλος. Αυτή ακριβώς η αγαπητική φροντίδα του Θεού είναι η ισχυρή ασφάλεια και το βέβαιο στήριγμα για την ζωή. Αυτή είναι το μυστικό της ψυχικής ειρήνης και αρμονίας και ο πιο δραστικός αντίπαλος του άγχους.
Θα κοπιάσουμε ασφαλώς, για να εξασφαλίσουμε την τροφή και τα αναγκαία αγαθά. Δεν είναι λύση του προβλήματός μας ο Κύριος, όταν κρατούμε σταυρωμένα τα χέρια μας. Θα εργασθούμε και θα μοχθήσουμε, για να έχουμε την ευλογία του Θεού. Είναι προοπτική και δυνατότητά μας η δημιουργία. Να μην ξεχνούμε όμως ότι όλα αυτά είναι μέσα για να εξυπηρετηθεί η ζωή μας, η οποία τείνει στην αιωνιότητα. Όταν το μέσο υποκαταστήσει τον σκοπό, τότε όλα ανατρέπονται και σύγχυση επικρατεί. Η σημερινή προσκόλληση στον υπερκαταναλωτισμό και το όργιο των διαφημίσεων επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές.
Να μην ξεχνούμε πως πίσω από όλα και πάνω από όλα στέκει ο Θεός. Σ’ αυτόν να αναθέτουμε την κάθε μέριμνα, μας συμβουλεύει ο απόστολος Πέτρος, «ότι αυτώ μέλει περί υμών» (Α Πέ 5,7). Οι δικοί του θεϊκοί ώμοι αντέχουν να σηκώσουν κάθε φορτίο, και η καρδιά του η γενναιόδωρη περιβάλλει με αγάπη το κάθε τι που μας βαραίνει. Αρκεί να του το εμπιστευθούμε. Κανένα πρόβλημα, όσο μικρό και ασήμαντο κι αν είναι, δεν είναι αδιάφορο για τον Θεό, αφού του το αναθέσαμε.
Βέβαια, σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων. Ποιός όμως είπε ότι αυτή δεν είναι εξίσου αναγκαία με την φωτεινή, για να κατανοήσουμε και να χαρούμε το μυστήριο της ζωής; Κι έπειτα, γιατί να τονίζουμε τις σκιές; Και ποιό είναι το κέρδος, όταν υπερφορτωνόμαστε με την αγχώδη μέριμνα; Ο Νεύτων συνήθιζε να παρομοιάζει τους μόχθους και το άγχος της ζωής με ένα ογκώδες φορτίο ξύλων, κάτω από το βάρος του οποίου αγκομαχά ο θνητός. Ο πανάγαθος Θεός του πρότεινε έναν τρόπο που τον απαλλάσσει από αυτό το καθημερινό μαρτύριο. Έλυσε το φορτίο και είπε στον άνθρωπο να σηκώνει μόνο ένα ξύλο κάθε μέρα. Προλαβαίνει να τα σηκώσει όλα μέχρι το τέλος της ζωής του. Μα εκείνος επιμένει να τα φορτώνεται όλα μαζί…
«Αρκετόν τη ημέρα η κακία (= ταλαιπωρία) αυτής» (Μθ 6,34). Γιατί θέλουμε να πιεζόμαστε και από τα βάρη της επόμενης μέρας, του επόμενου μήνα και χρόνου; Σε τελευταία ανάλυση η ασθένεια της εποχής μας, νομίζω, δεν είναι το άγχος αλλά η ολιγοπιστία μας, που το προκαλεί και το καλλιεργεί.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.