kantonopou’s blog

Ένας  μοναχός σε ένα Κοινόβιο, αμελής στα πνευματικά, έπεσε βαριά άρρωστος και ήλθε η ώρα του να πεθάνει. Ο Ηγούμενος και όλοι οι αδελφοί τον περικυκλώσανε για να του δώσουν θάρρος στις τελευταίες του στιγμές. Παρατήρησαν όμως έκπληκτοι, πως ο αδελφός αντίκριζε τον θάνατο με μεγάλη αταραξία και ψυχική γαλήνη.

-Παιδί μου, του είπε τότε ο Ηγούμενος, όλοι εδώ ξέρουμε πως δεν ήσουν και τόσο επιμελής στα καθήκοντα σου. Πως πηγαίνεις με τόσο θάρρος στην άλλη ζωή;

-Είναι αλήθεια, Αββά, ψιθύρισε ο ετοιμοθάνατος, πως δεν ήμουν καλός μοναχός. Ένα πράγμα όμως ετήρησα με ακρίβεια στη ζωή μου: Δεν κατέκρινα ποτέ μου άνθρωπο. Για αυτό σκοπεύω να πω στον Δεσπότη Χριστό, όταν παρουσιαστώ ενώπιον Του : «Σύ Κύριε, είπες, μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε», και ελπίζω ότι δε θα με κρίνει αυστηρά.

 -Πήγαινε ειρηνικά στο αιώνιο ταξίδι σου, παιδί μου, του είπε με θαυμασμό ο Ηγούμενος. Εσύ κατόρθωσες, χωρίς κόπο να σωθείς.