Ένας αδελφός, που περνούσε άσκοπα τον καιρό του παραμελώντας τη σωτηρία του, κατέβαινε κάποτε στην πόλη να πουλήσει τα καλάθια του. Βραδιάστηκε όμως στο δρόμο και για να μη κινδυνεύσει στη σκοτεινή νύχτα, βρήκε πρόχειρο κατάλυμα σε ένα παλιό τάφο. Ξάπλωσε να ξεκουραστεί και ενώ έκλειναν πια τα μάτια του από τη νύστα, είδε απέναντι του δυο δαίμονες να τον περιεργάζονται.
-Για δες εκεί, τόλμησε ο Καλόγερος να ξαπλώσει στο μνημείο, είπε ο ένας. Ας τον πειράξουμε για να αναγκαστεί να φύγει από την κατοικία μας.
-Μη χάνουμε με αυτόν τον καιρό μας, αποκρίθηκε με περιφρόνηση ο άλλος. Είναι από τους δικούς μας. Τρώει, πίνει, φλυαρεί, παραμελεί τα καθήκοντα του και κάνει σχεδόν όλα μας τα χατίρια. Ας πάμε να πειράξουμε εκείνους, που μας πολεμούν νύχτα-μέρα με την προσευχή τους και την άσκηση. Βλέποντας ο αδελφός πως και οι δαίμονες ακόμη τον περιφρονούσαν, έβαλε αρχή και έγινε καλός μοναχός.
Υποβλήθηκε στις 13 Ιανουαρίου, 2009 στις 5:52 μμ και βρίσκεται κάτω από ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ.
.
Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια για το άρθρο χρησιμοποιώντας RSS 2.0 τροφοδότης (feed).
Μπορείς να πας στο τέλος και να αφήσεις σχόλιο. Το Pinging προσωρινά δεν επιτρέπεται.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.