kantonopou’s blog

Λένε οι Γέροντες για τον Αββά Αμμούν, που ασκήτευε στα βουνά της Νιτρίας, πως είχε μεγάλη κοσμιότητα και προσοχή στον εαυτό του.

Κάποτε, περνώντας την έρημο με συντροφιά τον συνασκητή του Αββά Θεόδωρο, έφτασαν στις όχθες του ποταμού Λύκου. Έπρεπε να περάσουν τον ποταμό, μα την μέρα εκείνη έλειπε το μονόξυλο, που βρισκόταν πάντοτε εκεί για αυτή τη δουλειά.

 -Ας βγάλουμε τα ρούχα μας και ας ριχτούμε στο ποτάμι, πρότεινε ο Αββάς Θεόδωρος.

Άλλη λύση από αυτή δεν υπήρχε. Ο Αββάς Αμμούν όμως έμεινε δισταχτικός. Δε φοβόταν το νερό, κάθε άλλο. Άλλωστε σε όλα ήταν εξαιρετικά τολμηρός. Μα ντρεπόταν να γυμνωθεί μπροστά στον συνασκητή του. Τέλος, του είπε με συστολή:

 -Απομακρύνσου λίγο, Θεόδωρε. Δεν είναι σωστό να δει ο ένας την γύμνια του αλλού. Ο Αββάς Θεόδωρος συμμορφώθηκε αμέσως με την υπόδειξη του φίλου του. Αλλά ο Αββάς Αμμούν έμενε ακόμη αναποφάσιστος. Δεν ήθελε και πάλι να γδυθεί. Ευλαβείτο τον Άγγελο φύλακα της ψυχής του, που τον ένοιωθε διαρκώς πλάι του. Μα καθώς στεκόταν και κοίταζε το ποτάμι με μεγάλη αμηχανία, βρέθηκε ξαφνικά χωρίς να καταλάβει πως, με κάποιο μυστηριώδη τρόπο, στην αντίπερα όχθη, που τον περίμενε, ντυμένος πια, ο συνασκητής του.