kantonopou’s blog

Η τροχαία διαθέτει τον αόρατο οφθαλμό, το λεγόμενο «ραντάρ». Το τοποθετεί σε κάποιο αφανές σημείο του δρόμου και επισκοπεί την κίνηση αθέατο.

Έτσι ο μυστικός αυτός μηχανισμός καταγράφει την διέλευση κάθε οχήματος και ο φακός του συλλαμβάνει κάθε παράβαση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, φωτογραφίζοντας το γεγονός μαζί με τον δράστη. Στην συνέχεια η Τροχαία αποστέλλει την φωτογραφία, ως τεκμήριο της παραβάσεως στον ιδιοκτήτη του οχήματος, τη συνοδεία αλμυρού εδέσματος, του προβλεπομένου από τον νόμο προστίμου.

 Ο παραβάτης οδηγός δεν έχει την δυνατότητα ούτε να αμφισβητήσει την παράβαση ούτε να διαμαρτυρηθεί για μεροληπτική μεταχείριση. Τον σωφρονίζει η φωτογραφική λήψη, ως αδιάψευστος μάρτυρας του συμβάντος.

Βεβαίως η Τροχαία επιδιώκει με τον αόρατο αυτό τροχονόμο να περιορίσει τις παραβάσεις των οδηγών ώστε να μειωθούν τα τροχαία δυστυχήματα με τους θανάτους και τους πολυάριθμους τραυματισμούς. Αυτή είναι και η δική μας ευχή και προσδοκία.

Υπάρχει όμως και κάποιος άλλος αόρατος οφθαλμός, «ος τα πάνθ? ορά». Είναι ο οφθαλμός του παντεπόπτου Θεού, ο οποίος όλα τα βλέπει, όλα τα φωτογραφίζει και όλα τα γνωρίζει. Και αυτά που πράττουμε την ημέρα και αυτά που διαπράττουμε την νύκτα. Γνωρίζει ακόμη και τους διαλογισμούς μας και τις ενθυμήσεις των καρδιών μας, τα φανερά, αλλά και τα αφανή, εκείνα που ποτέ δεν θα τολμούσαμε να φέρουμε στο φως της δημοσιότητας.

Αυτά έχοντας υπ? όψιν του ο Δαβίδ, εκφράζει μ? έναν βαθύτατο λυρισμό την δυνατή αίσθηση της πανταχού παρουσίας του Θεού που τον διακατέχει:

 «Πού πορευθώ από του πνεύματός σου; Και από του προσώπου σου πού φύγω; Εάν αναβώ εις τον ουρανόν, συ εκεί ει. Εάν καταβώ εις τον άδην, πάρει. Εάν αναλάβοιμι τας πτέρυγάς μου κατ? όρθρον και κατασκηνώνω εις τα έσχατα της θαλάσσης και γαρ εκεί η χειρ σου οδηγήσει με, και καθέξει με η δεξιά σου»

πού  μπορώ, διερωτάται ο Δαβίδ, να μεταβώ, ώστε να είμαι μακριά από το πνεύμα σου, ω Θεέ μου, και πού να φύγω, ώστε να μην παρακολουθούμαι από το βλέμμα σου; Εάν ανεβώ στον ουρανό, εσύ είσαι εκεί. Εάν πεθάνω και κατεβώ στον Άδη, και εκεί είσαι παρών. Εάν αποκτούσα φτερά και πετούσα εκεί όπου κατά τα βαθιά χαράματα ανατέλλει ο ήλιος, και εάν έστηνα την σκηνή μου στις εσχατιές της θαλάσσης όπου βασιλεύει ο ήλιος, και εκεί το χέρι σου θα με οδηγήσει και θα με κρατά σφιχτά η δεξιά σου.

 Αλήθεια, πού θα μπορούσε να πάει κανείς, αν ήθελε να ξεφύγει από το μάτι και την παρουσία του Θεού, αφού «εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν;»

Δυστυχώς όμως, όλοι μας παραβαίνουμε πολλές φορές τον Νόμο του Θεού. Καταπατούμε το άγιο και ιερό Ευαγγέλιο, με την ψευδαίσθηση πως κανένας δεν μας βλέπει. Και όμως το άγρυπνο μάτι του Θεού μας βλέπει. Όπου κι αν πάμε βρισκόμαστε μέσα στο οπτικό πεδίο του Θεού.

Είναι μια συγκλονιστική πραγματικότητα αυτή, που όταν δεν την λησμονούμε έχει την δύναμη να μας συνετίζει και να μας συγκρατεί από τον ολισθηρό κατήφορο της αμαρτίας. Γιατί, πώς θα μπορούμε να αμαρτάνουμε μπροστά στα μάτια του Θεού; Μόνο με την αίσθηση της παρουσίας του Θεού θα μπορούμε να αντιστεκόμαστε στις προκλήσεις της αμαρτίας και να λέμε όπως ο Πάγκαλος Ιωσήφ: «και πώς ποιήσω το ρήμα το πονηρόν τούτο και αμαρτήσομαι εναντίον του Θεού;»

 Τα λόγια αυτά αποτελούν και την βάση του πνευματικού αγώνος κάθε ανθρώπου, έναντι της προκλήσεως της αμαρτίας, του κινδύνου να παραβεί τον Νόμο του Θεού  και να αμαρτήσει.

Πάντα σε παρόμοιες περιπτώσεις, σωτήριο θα είναι να λέμε: Πώς να αμαρτήσω; Με βλέπει ο Θεός!

  Πηγή :http://www.tv4e.gr/