kantonopou’s blog

ΤΡΙΣΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ο μοναχός που υπομένει κόπους και δοκιμασίες ευχαριστώντας τον Θεό, συνήθιζε να λέγει ο Αββάς Κόπρις.

Κάποτε αρρώστησε ο ίδιος πολύ βαριά και κατέπληξε τους αδελφούς με την αξιοθαύμαστη υπομονή του. Ούτε μια φορά δε ζήτησε να του γίνει η παραμικρή επιθυμία κι η προσευχή δεν έλειψε ούτε στιγμή από τα χείλη του.

***

ΚΑΠΟΙΟΣ Αδελφός εννιά ολόκληρα χρόνια βασανιζόταν από ένα κακό λογισμό. Κάθε μέρα έκλαιγε κι έλεγε κατακρίνοντας τον εαυτό του:

– Είμαι αίτιος γι? αυτόν. Θα χάσω την ψυχή μου.

Αγωνιζόταν σκληρά. Του κάκου όμως. Ήταν αδύνατον ν? απαλλαγή. Στο τέλος κάμφθηκε η αντίστασης του. Έπεσε σ? απόγνωση.

– Έχασα πια την ψυχή μου, συλλογίστηκε. Γιατί να μένω άσκοπα στην έρημο; Ας γυρίσω στον κόσμο.

Έτσι πήρε το δρόμο για την πολιτεία. Μα καθώς περπατούσε με βαριά καρδιά, άκουσε πίσω του φωνή:

– Δυστυχισμένε, έτσι ποδοπατάς τ? αμάραντο στεφάνι που εννιά χρόνια με την υπομονή σου έπλεκες; Γύρισε πίσω να το αποτελειώσεις.

Βάλσαμο παρηγοριάς χύθηκε στη θλιμμένη καρδιά του Αδελφού. Με σταθερό βήμα τώρα ξαναπήρε το δρόμο για την έρημο. Μα κι ο αγαθός Θεός αφάνισε το λογισμό του.

***

ΑΝ Η ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ του Θεού μας ανέχεται, όταν δουλεύομε στην αμαρτία, έλεγε ένας σοφός Γέροντας, πόσο μάλλον η ευσπλαχνία του θα μας δυναμώσει, όταν αγωνιζώμεθα για το καλό.

***

Ο ΘΕΟΣ δεν επιτρέπει, έλεγε ο Μέγας Αντώνιος, μεγάλους πειρασμούς στους σημερινούς ανθρώπους, γιατί είναι ασθενέστεροι από τους παλαιοτέρους και δεν κάνουν υπομονή.

   ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ- ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β?.