kantonopou’s blog

ΟΤΑΝ ήμουν νεότερος, διηγείτο στους αδελφούς ο Αββάς Μακάριος, έπεσα κάποτε σε ακηδία. Βγήκα λοιπόν από την καλύβα μου και περιπλανιόμουν άσκοπα στην έρημο, για να διασκεδάσω τη θλίψι μου. Επιθυμούσα να βρω κάποιον άνθρωπο να μου πει δύο λόγια ωφέλιμα. Ξαφνικά είδα μπροστά μου ένα μικρό τσοπανόπουλο, που έβοσκε πιο κάτω τις αγελάδες του. Μου ήλθε τότε στο λογισμό να το ρωτήσω:

– Τι να κάνω, παιδί μου, που πεινώ;

– Και δε τρως; Μου αποκρίθηκε, σηκώνοντας μ? αδιαφορία τους ώμους του.

– Έφαγα, μα ξαναπείνασα.

– Φάγε πάλι, μου είπε.

– Έφαγα και ξανάφαγα ο δόλιος, μα πάλι πεινώ.

– Μα βόδι είσαι, Αββά, που θες διαρκώς να μασουλίζεις, μου είπε, ξεσπώντας σ? ένα περιπαιχτικό γέλιο.

– Καλά σου λέει το παιδί, είπα στο λογισμό μου, και γύρισα διδαγμένος στο κελί μου.

  ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ?.