kantonopou’s blog

ΕΝΑΣ σοφός Γέροντας, στον οποίον πήγαιναν πολλοί για συμβουλές, συνήθιζε να λέγει:

– Πόσο καλλίτερα θα ήταν για μένα να διδάσκομαι παρά να κάνω το δάσκαλο στους άλλους.

***

– ΠΟΙΟ είναι το έργο του Μοναχού; Ρώτησε μια μέρα το νεαρό υποτακτικό του, ο Όσιος Μακάριος.

– Συ ρωτάς εμένα, Αββά, είπε ντροπαλά ο νέος;

– Γιατί όχι, αποκρίθηκε ο Όσιος. Μυαλό έχεις να σκεφτείς.

– Νομίζω πως ο Μοναχός δεν έχει άλλο έργο ανώτερο από το να βιάζει διαρκώς τον εαυτό του να κάνη το καλό, είπε τότε ο υποτακτικός.

Ο Γέροντας συμφώνησε πως ήταν πολύ ορθή η απάντηση του.

***

 ΤΙ ΕΙΝΑΙ ταπείνωσης, Αββά; ρώτησαν κάποιον Γέροντα οι αδελφοί της σκήτης.– Ταπείνωσης, παιδιά μου, αποκρίθηκε εκείνος, είναι να σου φταίξει ο άλλος και συ να τον συγχωρέσεις παρευθύς, χωρίς να περιμένεις να σου ζητήσει συγνώμη.

Πιο σύντομο δρόμο για τον Ουρανό από την ταπεινοσύνη δε μπορείς να βρεις, έλεγε άλλος Πατήρ.

  ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ