kantonopou’s blog

Ρωτήσαμε τον πατέρα Πορφύριο πώς συμβαίνει, πολλές φορές, άνθρωποι να γίνωνται καλά από αθεράπευτες ασθένειες κι εκείνος απήντησε, δια της πίστεως. Τον ρωτήσαμε δε τί εννοούσε “δια της πίστεως” και μας εξήγησε ότι, αν ο ασθενής εγκαταλείψη τη φυσική γνώσι των γιατρών και τα αφήση στο Θεό, τότε κάνει την πρόνοια του Θεού να αναλάβη να τον κάνη καλά. Και γίνεται έτσι καλά! Να, ήλθε, μας είπε, μια κυρία με καρκίνο στο μαστό και μου λέει εγώ δεν θα πάω πουθενά ούτε σε γιατρούς ούτε σε κανένα και ό,τι θέλει ο Θεός ας γίνη. Κι εγώ της είπα αφού έχεις τόση πίστι στο Θεό, τους γιατρούς δεν τους χρειάζεσαι. Κι αδιαφόρησε και έκτοτε πέρασαν τριάντα χρόνια και δεν έπαθε τίποτε. Αλλά αυτό θέλει προσοχή, για να μην εκπειράσουμε τον Κύριον. Δηλαδή, δεν απαιτούμε την θεραπεία, εμπιστευόμεθα στο Θεό να κάνη ό,τι θέλει. Και αυτός, άν θέλη, μας κάνει καλά, αν δε θέλη, μας αφήνει την αρρώστια, όπως στον Απόστολο Παύλο και αν κρίνη πάλι, με τη δική Του, βούλησι, μας παίρνει κοντά Του. Γιατί, Πίστις δεν σημαίνει, πάντοτε, βεβαιότητα για τη θεραπεία, αλλά σημαίνει πρωτίστως εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού.

 Κάποτε, που ο γέροντας ευρισκότανε σε πολύ κακή κατάσταση υγείας, δεν σταμάτησε το ευεργετικό έργο του προς τους ανθρώπους. Όμως για τον εαυτό του ποτέ δεν ζητούσε να γίνη καλά. Θεωρούσε την ασθένεια σαν ευεργεσία, επίσκεψη Θεού για τον εξιλασμό και την τελειότητα και ίσως πολλοί θα έλεγαν αυτός που κάνει καλά τους άλλους, πώς δεν κάνει καλά τον εαυτό του. Όμως ο γέροντας ο χαρισματούχος πίστευε ότι η ασθένεια και ο πόνος ήτανε τα μεγαλύτερα των χαρισμάτων. Φυσικά οι άνθρωποι τρέμουμε και να το σκεφθούμε αυτό, γι’ αυτό λέμε τίποτε δεν είναι σαν την υγεία. Κι όμως ο γέροντας πίστευε ότι είναι μεγάλο χάρισμα ο πόνος κι όχι μόνο δεν παρακαλούσε για τον εαυτό του να γίνη καλά, αλλά έλεγε και το εξής σημαντικό: κάποτε παρακαλούσα το Θεό να μου δώση ασθένεια και τώρα, που μου την έδωσε, να που δεν την αντέχω.