kantonopou’s blog

Αγαπημένε μου παπά-Κοσμά……Σου γράφω γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να σου γράψω…
..δεν ευτύχησα να σε συναντήσω ποτέ μου…
χρόνια παρακολουθούσα,
μέσα από γραφές και φωτογραφίες σου,
τον σεμνό σου αγώνα…
με τον Σταυρό και το Ευαγγέλιο στο χέρι και το μπλε σου ράσο να ανεμίζει σαν φλάμπουρο μέσα στα δάση των Τροπικών…
σαν μια μικρή θάλασσα, εκεί που οι άνθρωποι…
δεν μπορούν καν, να φανταστούν, τι είναι η θάλασσα..!Τάραξες για καλά το βάλτο της αδιάφορης ησυχίας μας… τσαλαβουτώντας με τα λευκά σου άμφια σε ποτάμια και βάλτους βαπτίζοντας και αγιάζοντας τους πρώτους Χριστιανούς…εκεί στο Κολουέζι..  Μας έδειξες σαν ευλογία και σαν ράπισμα την χαμένη πραγματικότητα… της ξεχασμένης εντολής:
«πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη»…
κι? όλα τα έκανες πέρα από κάθε φαντασία μας…
λες και ήσουν γεννημένος για τούτο τον αγώνα…
εκεί… κάπου στο Κιλκίς…Θα σου ταίριαζε το όνομα «Δαβίδ» γιατί πάντα… γιγαντομαχούσες…
μονομάχος στην Αρένα της Μαύρης Μάνας…
με όλους εμάς… θεατές… σκληρούς…
δήθεν πνευματικούς μα αδιάφορους …Και κατόρθωσες να μας ξυπνήσεις…
-(κι? όσοι δεν ξύπνησαν μάλλον θα κοιμούνται για πάντα…)- 
κι? όταν ξυπνήσαμε… μας άφησες …
μας άφησες τόσο ξαφνικά που και τώρα ακόμα δεν το έχουμε πιστέψει…
τράβηξες για πιο πάνω ακόμα …
για κάποια από τις τόσες και τόσες «Μονές» του Πατρικού μας οίκου…Δεν ξέρω τι βρήκε από μένα ο Θεός και με έστειλε στην ίδια Αρένα…
?(γι?αυτό και έχω την ανάγκη να σου γράψω…)- 
και εδώ στην Μάνα Αφρική περπατώντας στα ίδια χώματα..
κάτω από τις ίδιες βροχές…
τον ίδιο ήλιο…
τα ίδια προβλήματα… τους ίδιους πόνους…
κατάλαβα για πρώτη φορά τον κόπο σου,
τον αγώνα… τις πίκρες και τις αγωνίες σου…
κατάλαβα τους χτύπους της καρδιάς σου…
κατάλαβα πόσο μακριά και βαθειά μπορούσες κι?έβλεπες τον ορίζοντα της Αφρικής…
όπως ένοιωσα και την χαρά σου και την ελπίδα σου…
στην στροφή των παιδιών της Αφρικής στον δρόμο της Βασιλείας των Ουρανών…Πάντα σε θαύμαζα και ήσουν μακριά μου,
μα τώρα εδώ… σ? έχω κοντά μου και μέσα από τις «σκέψεις» σου και τις γραφές σου φωτίζω το δικό μου δρόμο…
και με παρηγορείς… και σου μιλώ… και μ? απαντάς με κείνο το χαρακτηριστικό, σεμνό σου χαμόγελο…
και μου δίνεις κουράγιο…
να συνεχίσω και να μην αφήσω τον αγώνα…
να μην ντροπιάσω τις τάξεις των περιπλανωμένων μονομάχων της Εντολής και της Αφρικής του σήμερα, που και οι δυό τους, δεν διαφέρουν σε τίποτα από την  Εντολή και την Αφρική του χθες…Κι? είναι τόσο παράξενο…
εδώ στην καρδιά της Αφρικής, εσύ είσαι που μου ερμήνευσες,
και για πρώτη φορά κατάλαβα… 
τι είναι τα «στεφάνια» ?(σ?εκείνο το ψηφιδωτό της Ραβέννας)- που κρατούν στα χέρια τους οι Απόστολοι και οι Μάρτυρες και πορεύονται να τα προσφέρουν στον Ένθρονο Χριστό των Εσχάτων… Κάπου στην Αφρική
Ε.Κ.Γ.
ΥΓ.Δέξου σε παρακαλώ τούτη την μικρή γραφή σαν μια μεγάλη συγνώμη των χρόνων που και εγώ ήμουν στις θέσεις των αδιαφόρων θεατών σου…    Πηγή http://www.iersyn.gr/father_kosmas.html