kantonopou’s blog

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα όλοι μας είναι η ανησυχία. Όποτε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με άσχημα νέα, με έναν δύσκολο άνθρωπο ή με κάποια απογοήτευση, οι περισσότεροι από μας ακολουθούμε κάποιες συνήθειες, ορισμένους τρόπους αντίδρασης στη ζωή -ειδικά στις δυσκολίες της- που δεν μας εξυπηρετούν, όπως θα έπρεπε.

 Αντιδρούμε υπερβολικά. Δίνουμε στα πράγματα μεγαλύτερη βαρύτητα από όση έχουν. Είμαστε αδιάλλακτοι στις απόψεις μας και εστιάζουμε την προσοχή μας στις αρνητικές πλευρές της ζωής. Πολλές φορές οι αντιδράσεις μας είναι τέτοιες που μας γεμίζουν ένταση και αποτελούν εμπόδιο για να αποκτήσουμε αυτό που θέλουμε. Συχνά φερόμαστε άσχημα στους άλλους ανθρώπους που, σε αντίθετη περίπτωση, θα μας πρόσφεραν τη βοήθεια τους. Αντί να λύσουμε τα προβλήματα, τα κάνουμε πιο περίπλοκα. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα μας έχει μεγάλη σχέση με το πόσο σύντομα και αποτελεσματικά τα λύνουμε. 

 Ευτυχώς υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τη ζωή.  Όταν σταματήσουμε να βασανιζόμαστε και να ανησυχούμε διαρκώς για τα καθημερινά συμβάντα της ζωής, όταν μάθουμε να αποδεχόμαστε τα προβλήματα, αντί να τους αντιστεκόμαστε με όλη μας τη δύναμη, τότε η ζωή μας αρχίζει να κυλάει πιο ήρεμα. Έτσι θα μπορέσουμε να ζητήσουμε τη βοήθεια του Κυρίου για να αλλάξουμε τα πράγματα που μπορούν να αλλάξουν, να αποδεχτούμε εκείνα που δεν αλλάζουν και να μας δώσει τη σοφία να καταλάβουμε τη διαφορά. Μας έχει δοθεί μία ζωή να ζήσουμε και ασφαλώς δεν θέλουμε να τη ζήσουμε μέσα στο άγχος και στην ανησυχία.

 Όλοι μας περνάμε περιόδους ανησυχίας και έντασης στη δουλειά μας, στις σχέσεις μας με τους άλλους, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Μπορεί να νιώσουμε ένταση από τη συγκίνηση και την προσδοκία ακόμα και για κάποιο ευτυχισμένο γεγονός που πρόκειται να συμβεί. Αυτό δεν είναι κακό. Η ένταση που κάνει κακό είναι αυτή που κουβαλάμε μόνιμα μέσα μας, αν και συχνά την κρύβουμε απ’ τους άλλους πολύ προσεκτικά.

 Ο συνηθισμένος άνθρωπος περνάει μία συνηθισμένη μέρα κάπως έτσι: Η μέρα, καταρχήν, δεν φαίνεται να του φτάνει για όλα τα πράγματα που πρέπει να γίνουν.

  Την περνά, λοιπόν, βιαστικός, έχοντας την προσοχή του διαρκώς στο ρολόι, σπρώχνοντας και σπρωχνόμενος σε ουρές λεωφορείων, σε αγωνιώδη αναζήτηση ταξί, μπροστά σε ταμεία μαγαζιών, ενώ γύρω του πλήθος ολόκληρο κινείται ακριβώς στον ίδιο ρυθμό. Η δουλειά γίνεται υπό πίεση, με αποτέλεσμα να γίνονται λάθη και να προκαλούνται απογοητεύσεις, εκνευρισμοί, αποτυχίες, φόβοι είτε στο γραφείο είτε στο σχολείο είτε στο εργοστάσιο είτε στο δρόμο είτε ακόμα και στο σπίτι. 

 Κι όταν τελειώσει η μέρα και φτάσει στο σπίτι, έχει να αντιμετωπίσει καινούργιες πιέσεις: ίσως κάποιο συζυγικό πρόβλημα ή προβλήματα των παιδιών, βαρετές δουλειές που πρέπει να γίνουν κτλ. Είναι σαν να απαιτούν ακατάπαυστα σπίτι και δουλειά όλη τη διαθέσιμη ενέργεια. Κι έτσι, κάποτε, γεννιέται η επιθυμία να φύγει κανείς μακριά, να κρυφτεί για ένα διάστημα απ?  όλους. Γεννιέται η αίσθηση ότι είναι αδύνατον να συνεχίσουμε έτσι, με όλες αυτές τις πέρα από τις δυνάμεις μας απαιτήσεις της ζωής. Οι άνθρωποι αντιδρούν σε αυτές τις πιέσεις με διάφορους τρόπους: 

1)  Μερικοί ξεσπάνε την οργή τους πάνω στους άλλους που, συχνά, δεν έχουν καμιά σχέση με τα προβλήματα τους (π.χ. ο προϊστάμενος στους υφισταμένους, το αφεντικό στους υπαλλήλους, οι υπάλληλοι στους πελάτες κτλ.). 

2) Άλλοι γερνούν πρόωρα (π.χ. λέμε «αυτός έσπασε πολύ»).

 3) Άλλοι αρρωσταίνουν. 

4)  Άλλοι τέλος καταφεύγουν στις «εύκολες» λύσεις φυγής, όπως ο αλκοολισμός και τα ναρκωτικά.

 5)  Άλλοι καταναλώνουν τεράστιες ποσότητες φαρμάκων που χρησιμοποιούνται σαν είδος θεραπείας, για να απαλύνουν τις πιέσεις που τους τσακίζουν. Οι περισσότεροι άνθρωποι εμπιστεύονται αυτά τα φάρμακα θεωρώντας τα ακίνδυνα, αλλά δεν υπάρχουν ακίνδυνα φάρμακα.

   Πηνελόπη Καραμήτσου, Μικροβιολόγος Περιοδικό « ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ», τεύχος Ιουνίου 2007 ,