kantonopou’s blog

Την θέλω εγώ την απελπισία μου
δεν την ανταλλάσσω με θαλπωρή άλλη
έχασα.
Μα χάνουν και τ’ άνθη
τ’ άνθη ανοίγουν το μοναδικό παράθυρο…
Κάλλιο να πλανηθεί ο χαρταετός μου
δε θέλω πια ν’ αγγίξω τα χρώματά του
κλείνω τα μάτια μου για να δώ.
Είναι η φωνή που με διασχίζει
κι άλλοτε που χτυπά στον άκμονα
χίλιες φορές.
Είναι η φωνή απο ένα βάθος:
Για πάντα να μην έχεις
τίποτα για τ’ αληθινά χέρια
μονάχος
ανήμπορος εκστατικός
σ’ αυτή την άξαφνη γιορτή του δευτερολέπτου
που παραδίδεται ο κόσμος.

(Νίκος Καρούζος, «Γαλάζια σπλάχνα»)

Η αμαρτία φέρνει απελπισία. Μα όσο αμαρτάνεις, όσο απελπίζεσαι, τόσο πολύ δεν φεύγεις από εκεί. Δεν είναι μόνο συνήθεια η αμαρτία. Είναι τρόπος ζωής. Και γίνεται η απελπισία θαλπωρή. Αν είναι να αλλάξω, πρέπει να κουραστώ. Πρέπει να νικήσω το χτες και το σήμερά μου. Πρέπει να νικήσω αυτό που ξέρω καλά και να μπω σε έναν δρόμο που δεν έχει βεβαιότητες. Πρέπει να χάσω, για να κερδίσω. Προτιμότερο λοιπόνο χαρταετός μου να περιπλανηθεί. Να φύγει από κοντά μου. Δεν θέλω το δικό μου πέταγμα στον ουρανό. Ας πάει μόνος του.

Και ξάφνου έρχεται στην απελπισία σου Εκείνος. Πρέπει όμως να κλείσεις τα μάτια σου για να δεις. Να μην κοιτάξεις την απελπισία σου, αλλά το βάθος της καρδιάς σου. Και να ακούσεις την φωνή του από το βάθος:  άφησε πίσω σου ό,τι έχεις. Ό,τι κι αν είναι. Αμαρτία  και ηδονή. Συνήθεια και βόλεμα. Οι λόγοι των ανθρώπων. Η κατάκρισή σου. Η αίσθηση του τίποτα. Μείνε ανήμπορος, εκστατικός. Στην άξαφνη γιορτή του δευτερόλεπτου που παραδίδεται ο κόσμος μην ακούς το χτες. Μην μένεις στο σήμερα. Δες Εκείνον που φευγαλέα περνά μπροστά σου.  Και πλύνε τα πόδια Του με ένα δάκρυ. Άφησε αντί για μύρο ένα «Ελέησον». Και εκεί θα ζήσεις την ευτυχία που καλείται ΜΕΤΑΝΟΙΑ.

π. Θ.Μ.

12 Απριλίου 2017 – π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr/