Μας πήρε και μας σήκωσε ο χείμαρρος του λάιφ στάιλ…
Συγγραφέας: kantonopou στις 29 Δεκεμβρίου, 2008
Για ό,τι συμβαίνει σήμερα φταίει ο χείμαρρος του λάιφ στάιλ, που μας κατάπνιξε το ’90-’92 και μας πήρε και μας σήκωσε. Και τώρα ξεχείλισε… Τότε φοβηθήκαμε να μιλήσουμε για ηθική και αισθήματα.
Πουλήθηκαν χωρίς σύνεση και γνώση τα πρότυπα, επισημαίνει και δεν χαϊδεύει αφτιά, λέγοντας ότι δεν καθοδηγούμε τα παιδιά μας να διαβάζουν ούτε καν εφημερίδες, ενώ πάντα κοιτάμε τους άλλους και όχι το δικό μας βάσανο. Μας αρέσει το κουτσομπολιό.
Χριστουγεννιάτικος μποναμάς η συζήτηση που είχαμε με την πετυχημένη ηθοποιό Σοφία Φιλιππίδου, που δεν διστάζει να πει ότι η τηλεόραση την αφήνει αδιάφορη γιατί το αποτέλεσμα είναι φθηνό!
// Κυρία Φιλιππίδου, ο θεατρικός συγγραφέας Άκης Δήμου, μέσα από τη σπαρταριστή κωμωδία «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης», παρουσιάζει όλο το ψέμα της νεόπλουτης τάξης. Η Ιοκάστη μαθαίνει σε μια νύχτα ότι ο άνδρας της την απατούσε με Ρωσίδα και έχει και εξώγαμο, ότι ο γιος της είναι γκέι και ότι εκείνη και η κόρη της έχουν τον ίδιο εραστή, το συνέταιρο του πατέρα? Όλα όμως τα αγνοούσε. Τελικά, πόσο ζούμε όλοι μας στο μικρόκοσμό μας;
«Μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας η ηρωίδα μαθαίνει πολλές αλήθειες και πολλά ψέματα τα οποία έχει ζήσει στη ζωή της. Τη μεγάλη αλήθεια, όμως, που όλοι ψάχνουμε, το ποιοι είμαστε τελικά -ερώτημα που φοβόμαστε όλοι να το ψάξουμε επειδή το βάθος είναι ανεξιχνίαστο και εκεί μπορεί να συναντήσουμε και τον κακό μας εαυτό- η Ιοκάστη δεν το ακουμπά».
// Κάτω από την τόσο κωμική φιγούρα της Ιοκάστης, με τα τόσα ανατρεπτικά που της συμβαίνουν, βλέπουμε τη στιγμή της πτώσης μας?
«Πάντα όταν βλέπουμε τους άλλους να πέφτουν και εμείς καθόμαστε στην καρέκλα μας, γελάμε. Γελάμε γιατί άλλοι τσαλακώνονται, σπάει η φόρμα τους. Ποιος μπορεί όμως σήμερα να πει ότι ζει μια χαρούμενη ζωή; Η ηρωίδα, όπως και όλοι μας, ζούμε κοινότοπες ζωές και προσπαθούμε να βρούμε την ισορροπία μας μέσα από τις μάσκες μας».
// Ποια είναι η ηθική της εποχή μας;
«Αυτές τις ημέρες έχει χυθεί πολύ μελάνι για την ηθική, για τη δικαιοσύνη, για την παιδεία, για την οικογένεια και πού πάμε γενικότερα ως χώρα? Αυτά τα θέματα όμως θα έπρεπε να είχαμε αρχίσει να τα συζητάμε το ’90-’92, όταν μας κατέπνιξε ο χείμαρρος του λάιφ στάιλ! Αυτός ο φοβερός χείμαρρος, που μας πήρε και μας σήκωσε όλους. Όποιος κατάφερε να κρατηθεί από ένα κλαδάκι ήταν πολύ τυχερός. Τώρα όμως αυτός ο χείμαρρος έχει φουσκώσει τόσο πολύ που έχει γίνει επικίνδυνος και για όσους κρέμονται στα κλαδάκια. Το ποτάμι το φουσκωμένο, το θολό και μαύρο κρύβει μέσα του ακόμη και τυμπανισμένα πτώματα? Κι άμα ξεχειλίσει? Κάναμε λάθος το ’90 που κάποιοι φοβηθήκαμε να μιλήσουμε για ηθική, για αισθήματα. Φοβηθήκαμε να μη θεωρηθούμε ντεμοντέ! Τότε κινδυνέψαμε να χαρακτηριστούμε και γραφικοί. Κάποιοι διορατικοί άνθρωποι, από ανάγκη εσωτερική, τότε πήραν αποφάσεις. Τώρα όλοι οι άλλοι θα πληρώσουμε. Και θα πληρώσουμε όλοι το ίδιο χωρίς να γίνει κατανομή ευθυνών!». ??.
Πηγή :http://www.paron.gr/v3/new.php?id=36069&colid=37&catid=1&dt=2008-12-28%200:0:0
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.