ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΕΝΙΚΑ
Συγγραφέας: kantonopou στις 29 Δεκεμβρίου, 2008
Του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΔΗΜΟΥ Αντγου ε.α., Επίτιμου Διοικητή Στρατιάς και Αρχηγού ΓΕΕΦ
Στο σημείο αυτό οι Τούρκοι είναι κατηγορηματικοί, γιατί, αντίθετα, οι δικοί μας είναι αναξιόπιστοι. Τη μια μέρα το Σχέδιο Ανάν απερρίπτετο διά δημοψηφίσματος από τον λαό και την άλλη ατύπως το φέρνανε οι επιτήδειοι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Δεν ξέρω πάντως αν γλιτώσαμε οριστικά από αυτόν τον ολετήρα του Κυπριακού Ελληνισμού, ελπίζουμε όμως πως οι διαπραγματευτές μας πήραν το δίδαγμά τους από την αλλοπρόσαλλη και παρελκυστική τακτική των Τούρκων που τα θέλουν όλα.
Δεν υπάρχει, πιστεύω, κανένας Έλληνας σε Κύπρο και Ελλάδα που να μη συνδέει την καταψήφιση του εκτρώματος αυτού με τον πρόεδρο Παπαδόπουλο. Η υπερήφανη στάση του ελληνισμού (ίσως η μοναδική μεταπολεμικά) το 2004 ήταν μια προσωπική νίκη του Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου. Ο θάνατός του πριν από λίγες μέρες μας γέμισε θλίψη και κατήφεια. Είναι σημαδιακό ότι μαζί με τον θάνατο του Τάσσου Παπαδόπουλου επήλθε και ο οριστικός θάνατος του Σχεδίου Ανάν. Θα μπορούσαμε λοιπόν, μετά από δύο χιλιάδες εννιακόσια πενήντα χρόνια, να επαναλάβουμε την ιστορική φράση «και νεκρός ενίκα».
Προσωπικά απεχθάνομαι την προσωπολατρία και δεν αισθάνομαι καθόλου ευτυχής όταν τιμάται ένας σύγχρονος έλληνας πολιτικός για την ελληνική υπερήφανη στάση του έναντι εκείνων που επιβουλεύονται τα χειρότερα για τον λαό του. Γιατί εγώ πίστευα ότι ο πατριωτισμός και η εθνική περηφάνια ήταν κάτι το αυτονόητο για όλους τους πολιτικούς. Αποδείχθηκε στην πορεία των πραγμάτων ότι όχι μόνο δεν ήταν αυτονόητο, αλλά και είδος εν πλήρει ανεπαρκεία. Και το λέω αυτό γιατί, δυστυχώς, ο Τάσσος ήταν ένας, όταν το σύνολο των πολιτικών σε Ελλάδα και Κύπρο παζάρευαν το ξεπούλημα του Κυπριακού Ελληνισμού διά του Σχεδίου Ανάν. Όταν πέφτανε λεφτά κάτω από το τραπέζι για να δωροδοκηθούν ναιναίκοι και συνοδοιπόροι, για να βλάψουν την πατρίδα, φανταστείτε την ηθική και πολιτική κατάπτωση στην οποία έχουμε φτάσει. Ο Παπαδόπουλος αντιστάθηκε μόνος του απέναντι στους πολιτικάντηδες, στις ξένες δυνάμεις, στην Τουρκία, και πιστεύω ότι η φράση του «δεν παρέλαβα κράτος για να παραδώσω κοινότητα» θα μείνει στην ιστορία.
Επομένως, το «και νεκρός ενίκα» αποτελεί τη μεγαλύτερη δικαίωσή του, αφού αυτή είχε λεχθεί το 499 π.Χ. για τον μεγάλο αθηναίο στρατηγό Κίμωνα, μετά τη ναυμαχία στα ανοιχτά της Σαλαμίνας στην Κύπρο. Τότε οι Έλληνες κράτησαν τον θάνατό του μυστικό, με την πεποίθηση ότι οι αθηναίοι και κύπριοι μαχητές, βέβαιοι για τις ικανότητες του αρχηγού τους, θα κατακτούσαν τη νίκη, όπως και έγινε. Δυστυχώς για τον σύγχρονο Ελληνισμό, δεν ήταν δυνατόν να κρατηθεί μυστικός ο θάνατος του Παπαδόπουλου, για να κρατηθεί ψηλά το ηθικό του λαού. Και ακόμα πιο δυστυχώς, ο Ελληνισμός δεν έχει πια ηγέτες τύπου Παπαδόπουλου για να τον οδηγήσουν στη σωτηρία. Έτσι, ξέρουμε πολύ καλά πια ότι τη μάχη θα τη δώσουμε χωρίς αυτόν και χωρίς ηθικό και αισιοδοξία. Μια αισιοδοξία που ούτως ή άλλως δεν υπάρχει, αφού ο Ελληνισμός χάνει τη μία μάχη μετά την άλλη, κυριολεκτικά αμαχητί. Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη, Σκοπιανό έχουν μπει σε δεύτερη μοίρα, αφού η φωτιά έφθασε πια κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά στα σπίτια μας. Διερωτώμαι τι αισθάνονταν στην κηδεία του Παπαδόπουλου όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι που τον πολέμησαν όταν είπε το όχι. Όλοι αυτοί που πανηγύριζαν για την εξαγγελία του Σχεδίου Ανάν ελάχιστες ώρες μετά τη δημοσίευσή του, χωρίς καν να το έχουν δει. Τότε θέλανε να ξεφορτωθούν το Κυπριακό από τις πλάτες τους, γιατί απλούστατα δεν τους ενδιέφερε το θέμα. Σήμερα αφήνουν την Ελλάδα να καίγεται, γιατί και πάλι δεν τους συγκινεί το θέμα.
Δεκαπέντε μέρες καίγεται το σύμπαν, η αταξία και η ανομία γίνανε καθεστώς, σχολεία και Πανεπιστήμια τελούν υπό κατάληψη και αυτοί σκέπτονται μόνο ποιος θα έχει την εξουσία. Ακούσατε την εκπληκτική λαϊκίστικη ατάκα του Καστανίδη; «Δεν αγωνιζόμαστε για την κατάκτηση της εξουσίας, την εμπιστοσύνη θέλουμε». Δηλαδή θα ήταν ικανοποιημένοι με κυβέρνηση ΝΔ και εμπιστοσύνη στο ΠΑΣΟΚ. Μας έχουν στην κυριολεξία για κάφρους. Αυτό είναι στην πραγματικότητα το πνεύμα των σημερινών ελλήνων πολιτικών, που μπαίνουν στην πολιτική φτωχοί και βγαίνουν πλούσιοι. Δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα ούτε η παραμικρή προσπάθεια κάποιας υπερκομματικής συνεννόησης, για να γλιτώσουμε την πατρίδα από τους άθλιους εμπρηστές.
Και πάλι ο Ταλάτ, στο συλλαλητήριο των κατεχομένων που έγινε υπέρ των εμπρηστών της Αθήνας, πρόβαλε την ικανοποίησή του για την αυτοκτονία μας. Μας είπε εν ολίγοις ότι σωστά πράττουν αυτοί που καίνε την Αθήνα, γι’ αυτό και οι Τουρκοκύπριοι συμπαρίστανται. Ο Θεοδωράκης, που σήμερα αποτελεί το σύμβολο προβολής του Ελληνισμού, έκανε έκκληση από καρδιάς σε όλους να σταματήσουν να χτυπούν την πατρίδα. Ο πατριωτισμός του είναι παράδειγμα για όλους μας. Αγνοήθηκε!
Στην Κύπρο δεν υπάρχει πια Παπαδόπουλος. Έτσι, πριν καν αρχίσουν οι συνομιλίες επί της ουσίας, έχουμε κάνει πέντε μεγάλες υποχωρήσεις. Έγινε δεκτή η εκ περιτροπής προεδρία, ο νέος συνεταιρισμός, η παραμονή 50.000 εποίκων, ο παραμερισμός της συμφωνίας της 8ης Ιουλίου για να βρεθεί ως ελέχθη κοινή βάση λύσης και η συντροφική διευθέτηση. Δυστυχώς, λοιπόν, ο Τάσσος Παπαδόπουλος μας τελείωσε. Εγώ, όπως βλέπετε, δεν αναλώθηκα σε διθυράμβους για τη ζωή και την πολιτική του σταδιοδρομία. Απλώς στάθηκα με δέος μπροστά στην απόφασή του να μη γονατίσουμε. Γιατί με καίει η κατρακύλα της πατρίδας μου. Το αύριο το δικό μας και των παιδιών μας. Η λειψανδρία της πολιτικής μας ζωής που έχει πολώσει τα πάντα και ψάχνουμε οι δυστυχείς τη σωτηρία μας σε υλικά από κατεδάφιση. Πάλι οι ίδιοι θα ‘ρθουν, πάλι τα ίδια θα πουν, πάλι θα μας γελάσουν.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.