kantonopou’s blog

Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκαιρο η νοσταλγία του ανέκφραστου-σαν τη θολή, αόριστη ανάμνηση απ’ τη γεύση ενός καρπού, πού’ φαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί, μιά μέρα μακρινή, λιόλουστη-και θέλεις να τη θυμηθής κι όλο ξεφεύγει. Τα μάτια σου γεμίζουν τότε απόνα θάμπος χαμένων παιδικών καιρών. Ή ίσως κι από δάκρυα. Γι’ αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που κλαίει. Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του, φιμωμένο και γιγάντιο, Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί.

( Τάσος Λειβαδίτης)