kantonopou’s blog

Είναι εκπληκτικά τραγικό και συγχρόνως επώδυνο, όσο η ιστορία επαναλαμβάνεται. Πόσο ζούμε και βιώνουμε την ίδια αγωνία, την ίδια ανοησία και επιπολαιότητα, τις ίδιες μεθοδεύσεις, χρόνια τώρα. Με τον ίδιο τρόπο. Με το ίδιο πάθος. Που ένα και μόνο στόχο έχουν: Τον αφελληνισμό μας. Την απώλεια της μνήμης και της ταυτότητάς μας. Την εγκατάλειψη της ιδιοπροσωπίας μας. Την υπονόμευση της παιδείας μας. Της ελληνικότητας και της ορθοδοξίας μας, που οι πατέρες μας μάς παρέδωσαν και μας εμπιστεύθηκαν με αίμα και μαρτύρια και θυσίες.
Γράφει, έτσι, ο Μακρυγιάννης, 160 τόσα χρόνια πριν, παρακολουθώντας, με πίκρα, τις μεθοδεύσεις των Δυτικών και την επιπολαιότητα των πολιτικών στο νεοσύστατο, τότε, ελληνικό κράτος:
«Μάθαινα από ανθρώπους τίμιους ότι η κατήχηση των ξένων εναντίον της θρησκείας μας προοδεύει. Τότε κάπνισαν τα μάτια μου. Πάγω εις τον κουμπάρο μου τον Κωλέττη, τον παίρνω εις μίαν κάμαρη, του λέγω πως ήλθε εις αυτήνη την πατρίδα ξυπόλυτος, γυμνός…» Ετιμήθης, δοξάστης από την πατρίδα σου, Γιόμωσες σταυρούς, χρήματα, – δεν μάς αφήνεις πλέον ήσυχους να ζήσομεν εδώ εις την ματοκυλισμένη μας πατρίδα με τη θρησκεία μας, αλλά μάς τζαλαπατάς και μας διαιρείς… Γνωρίζομεν τις ενέργειες τις μυστικές των ξένων, όπου εργάζονται διά την θρησκείαν μας – θρησκείαν δεν αλλάζομεν εμείς, ούτε την πουλούμεν!… Τότε, όταν σ’ απάτησαν εις τα νιτερέσια σου και θα σε σκότωναν, γύρισες μ’ εμάς και τρομάξαμεν να σε σώσωμεν και να σωθούμεν κι εμείς, όσοι μείναμεν. Τώρα θα γένης κομμάτια από αυτά όπου εργάζεσαι εσύ με τους ομοίους σου κι αφήνεις και τους ξένους κι εργάζονται διά την θρησκείαν μας» Έγινε κατακίτρινος και πέρασε κάμποσο διάστημα να μου δώσει απάντησιν…» (τόμος Β’, σσ. 184-185)
«Κι όλος ο αγώνας τους, τώρα που έλαβαν επιρροή και τα μέσα εδώ, είναι διά την θρησκείαν· σκολειά γαλλικά, μοναστήρια, εκκλησίες και πλήθος αλλά μέσα και κατήχησες εις τον κόσμον για να προβοδέψουν αυτόν το έργον. Μάσαν κι όλους τους μπερμπάντες δικούς μας και ξένους κι αγωνίζονται εις αυτό το αντικείμενο με μεγάλη προθυμία. Και ποίοι εργάζονται εις αυτό: Μεγάλοι άντρες, βασιλέας πλούσιος από σοφία, από κατάστασιν, από υπηκόγους. Και τι αγωνίζεται αυτός; Ν’ αλλάξη την θρησκείαν ενού ξεψυχισμένου και μικρούτζικου έθνους – πάρη μισό δράμι νερόν να το ρίξη εις την θάλασσαν να την γλυκάνη, να πγή νερό αυτός…
Τώρα ο θεός, ο δίκιος και παντοδύναμος, όπου ορίζει και σένα, ανάστησε αυτήνο το μικρό έθνος και θέλει να δοξάζεται απ’ αυτό το μικρό ορθόδοξο έθνος ορθοδόξως κι ανατολικώς…» (τόμος Β’ σσ. 183-184)
Αυτά γράφει, απευθυνόμενος στον Όθωνα, κρίνοντας και επικρίνοντας τις μεθοδεύσεις της αυλής αλλά και του γαλλικού κόμματος του Κωλέττη.
Όλα όσα γράφει με πόνο ο στρατηγός Μακρυγιάννης δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το παράπονο και ο καημός ενός ανθρώπου, που θυσίασε τη ζωή του, και βλέπει την πατρίδα του να λεηλατείται πνευματικώς. Να οδηγείται ή να σύρεται αλλού, από τους ξένους αλλά κι από τους πολιτικούς, που διαχειρίζονται με ελαφρότητα και μωρία την κοσμική εξουσία, που η θυσία και το αίμα των ηρώων τούς παρέδωσε.
Έχουμε εδώ ένα λόγο βαθύτατης πίκρας και λύπης και πένθους, για όσα βιώνει η σπαραγμένη και λεηλατημένη πατρίδα. Αυτή η πατρίδα του ανεξάντλητου σταυρικού πάθους και της δοκιμασίας. Και τότε, αλλά και σήμερα.