Η Β’ Οικουμενική Σύνοδος.
Συγγραφέας: kantonopou στις 14 Ιουνίου, 2014
Η Β’ Οικουμενική Σύνοδος έγινε επί Μ. Θεοδοσίου το 381 στην Κων/πολη. Συμμετείχαν πολλοί άγιοι Πατέρες, όπως ο Κύριλλος Ιεροσολύμων, ο Νεκτάριος Κωνσταντινουπόλεως, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Γρηγόριος Νύσσης. Σε αυτήν, καταδικάστηκε η αιρετική διδασκαλία του Μακεδόνιου «[..] όστις εβλασφήμει ότι κτίσμα του Υιού υπάρχει το Άγιο Πνεύμα[..] (σελ. 153).
Επίσης, καταδικάστηκαν και οι διδασκαλίες του Απολλιναρίου, των Ευνομιανών, των Σαβελλιανών, των Μαρκελλιανών, και των Φωτεινιανών.
Ο Απολινάριος δίδασκε «[..] ότι ο Λόγος αντί ψυχής ήτο εις το Σώμα του Χριστού [..]» (σελ. 156), συνεπώς καθιστούσε αδύνατη την οντολογική σωτηρία του ανθρώπου, εφόσον ο Θεός Λόγος δεν προσέλαβε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση (σώμα και ψυχή).
Οι Ευνομιανοί ή αλλιώς Ευδοξιανοί «[..] έλεγον τον Υιόν κατά πάντα ανόμοιον του Πατρός [..]». Συνεπώς, δεν δέχονταν τον Χριστό ομοούσιο με τον Πατέρα.
Οι Σαβελλιανοί δεν διέκριναν τις υποστάσεις στην μία Θεότητα, αλλά τις ταύτιζαν, ισχυριζόμενοι ότι «[..] τον Πατέρα, και τον Υιόν, και το Άγιο Πνεύμα, τρείς ονομασίας ενός και του αυτού προσώπου, και κατά τας διαφοράς των ενεργειών, πότε μεν να ονομάζεται Πατήρ, πότε δε Υιός, πότε δε Πνεύμα» (σελ. 155).
Οι οπαδοί του Μάρκελλου Αγκύρας, δέχονταν τις δοξασίες του Σαβέλλιου, με την προσθήκη ότι «[..] μετά την Δευτέρα κρίσιν έχει να απορριφθή το σώμα του Κυρίου, και να υπάγει εις το μη ον, και ακολούθως η Βασιλεία αυτού να έχη τέλος» (σελ. 156).
Ο Φωτεινός «[..] Ούτε γαρ την Αγία Τριάδα ωμολόγει, τον Θεόν, Πνεύμα μόνον δημιουργόν ονομάζων του παντός, τον δε Λόγον, προφορικόν μόνον, ως όργανον τι μηχανικόν, ούτε τον Χριστόν Θεόν έλεγεν, αλλά ψιλόν άνθρωπον [..]» (σελ. 156).
Η Β’ Οικουμενική, εξ αιτίας των παραπάνω αιρέσεων, χρειάστηκε να συμπληρώσει με κάποια επί πλέον άρθρα το Σύμβολο της Πίστεως της Νικαίας. Είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι δια των Οικουμενικών Συνόδων η Εκκλησία δεν βγάζει «νέα» δόγματα πίστεως, αλλά διατυπώνει την εμπειρική θεολογία της μέσα από όρους, προκειμένου να προφυλάξει ανόθευτη την πίστη που παραδόθηκε άπαξ.
Έτσι, πρόσθεσε το « ‘’ου της Βασιλείας ουκ έσται τέλος’’, δια την αίρεσιν του Χιλιαστού [..]» (σελ. 154), όπως επίσης και τα επόμενα:
«Και εις το Πνεύμα το Άγιον, το κύριον, το ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλήσαν δια των προφητών. Εις μία, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν. Ομολογώ εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών. Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών. Και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Αμήν».
Επίσης, θέσπισε επτά κανόνες, δια των οποίων ρύθμιζε διάφορα προβλήματα. Ο έβδομος κανόνας είναι χαρακτηριστικός, διότι αναφέρεται στον τρόπο που η Εκκλησία δέχεται στους κόλπους της ανθρώπους που ήταν σε αιρέσεις, αλλά μετανόησαν και θέλησαν να ενταχθούν στο Σώμα του Κυρίου.
Πηγές:
Πηδάλιο Αγίου Νικοδήμου, σελ. 153-156
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.