Ορθοδοξία ή Προτεσταντισμός; Αποδείξεις από τον άγιο Ιππόλυτο (2).
Συγγραφέας: kantonopou στις 1 Μαΐου, 2014
Στο πρώτο μέρος, είχαμε ασχοληθεί με το έργο «Αποστολική Παράδοση», το οποίο είναι μία λειτουργική και κανονική συλλογή, την οποία επεξεργάστηκε ο άγιος Ιππόλυτος σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε να θεωρείται σήμερα ως δικό του έργο. Στο σημερινό δεύτερο μέρος, θα δούμε επιπλέον στοιχεία, από τα υπόλοιπα έργα του.
Στο έργο «Κατά Πασών αιρέσεων έλεγχος», έργο που ανήκει στα αντιαιρετικά έργα του αγίου, στο πρώτο βιβλίο, αναφέρεται καθαρά σε μετάδοση της ίδιας χάρης του Αγίου Πνεύματος «εν τη εκκλησία», από τους Αποστόλους προς τους πιστούς, καθώς και σε διαδοχή και σε αρχιεροσύνη στην οποία μετέχουν οι λειτουργοί («ων ημείς»).
«Ταύτα δε έτερος ουκ ελέγξει ή το εν τη εκκλησία παραδοθέν Άγιο Πνεύμα, ου τυχόντες πρότεροι οι απόστολοι μετέδοσαν τοις ορθώς πεπιστευκόσι· ων ημείς διάδοχοι τυγχάνοντες της τε αυτής χάριτος μετέχοντες αρχιερατείας τε και διδασκαλίας [..]» (ΒΕΠΕΣ 5, σελ. 199).
Στο έργο του «Εις την αίρεσιν Νοητού», ο άγιος Ιππόλυτος μας πληροφορεί για την εν λόγω αίρεση, η οποία μπέρδευε τις υποστάσεις στην Αγία Τριάδα, και ταύτιζε τον Πατέρα με τον Υιό, όπως κάνουν σήμερα ορισμένες ομάδες της Πεντηκοστιανής κίνησης.
«[..] τολμηρόν δόγμα παρεισήνεγκαν, αναισχύτως λέγοντες· Αυτός εστί Χριστός ο Πατήρ, αυτός Υιός, αυτός εγεννήθη, αυτός έπαθεν, αυτός εαυτόν ήγειρε» (ΒΕΠΕΣ 6, 12).
Η Πίστη όμως της Εκκλησίας, είναι πίστη σε έναν Θεό με τρεις θείες υποστάσεις οι οποίες δεν ταυτίζονται. Ο άγιος το εκφράζει ως εξής:
«[..] κατά την δύναμιν, εις εστί Θεός· όσον δε κατά την οικονομίαν, τριχής η επίδειξις [..]» (ΒΕΠΕΣ 6, σελ. 16).
Σε άλλο σημείο, το λέει πιο αναλυτικά:
«[..] εις γαρ εστίν ο Θεός· ο γαρ κελεύων Πατήρ, ο δε υπακούων Υιός, το δε συνετίζον Άγιον Πνεύμα» (ΒΕΠΕΣ 6, σελ. 18).
Ο Υιός χαρακτηρίζεται μεν ως «υπακούων», διότι ενανθρώπησε. Δεν αναφέρεται σε καμία διαφορά ουσίας, εφόσον παραπάνω είπε ότι ο Θεός είναι ένας, βάζοντας στην ίδια ουσία της θεότητας και τις τρεις υποστάσεις. Ο Πατήρ χαρακτηρίζεται ως ο «κελεύων», θέλοντας να δείξει ότι ο Πατήρ είναι η αρχή. Όχι βέβαια με την έννοια της χρονικής αρχής, εφόσον ότι γίνεται στους κόλπους της Τριάδας, συμβαίνει έξω από τον χώρο και τον χρόνο.
Ο Υιός και Λόγος του Θεού, δεν είναι θεός κατά χάριν, αλλά κατ’ ουσίαν. Αυτό απαντά εκ των προτέρων στην αίρεση του Αρείου, που δεν δέχονταν ότι ο Λόγος είναι πραγματικά ίδιας ουσίας με τον Πατέρα. Τεκμηριώνεται σαφέστατα, από άλλο χωρίο το οποίο βρίσκεται στο 10ο βιβλίο του έργου «Κατά Πασών Αιρέσεων».
«[..] Τούτου ο Λόγος μόνος εξ Αυτού· διό και θεός, ουσία υπάρχων Θεού [..]» (ΒΕΠΕΣ 6, σελ. 375).
Μάλιστα, λίγο παρακάτω, χρησιμοποιεί και το γνωστό εδάφιο του «Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου» (Ματθαίος 28:19), όπου εκεί βρίσκεται η εντολή της βάπτισης στο όνομα της Αγίας Τριάδας. Με αυτό, μας διαβεβαιώνεται ότι το τριαδικό αυτό χωρίο ήταν γνωστό πριν την Α’ και την Β’ Οικουμενική, και ότι είναι χωρίο γνήσιο και όχι παρέμβλητο.
Επίσης, σε ένα άλλο χωρίο του, αναιρείται η αντίληψη κάποιων ομάδων αναφορικά με το ότι ο Θεός Λόγος προσέλαβε ολόκληρο τον άνθρωπο (και όχι μόνο το σώμα, αλλά σώμα και ψυχή– σε αντίθεση με όσα θα διδάξει αργότερα ο Απολλινάριος) , λαμβάνοντας ανθρώπινη φύση, όμως προ-πτωτική (και όχι μετά-πτωτική όπως διδάσκουν οι Αντβεντιστές), σώζοντας τον άνθρωπο όχι κατά νομικίστικο τρόπο (όπως θα αναπτύξουν αργότερα οι δυτικοί), αλλά οντολογικά, οδηγώντας τον άνθρωπο στην αφθαρσία, η οποία είναι φυσικά αποτέλεσμα ανάπλασης.
«Πιστεύσωμεν ουν, μακάριοι αδελφοί, κατά την παράδοσιν των αποστόλων, ότι Θεός Λόγος απ’ ουρανών κατήλθεν εις την αγίαν Παρθένον Μαρίαν, ίνα σαρκωθείς εξ αυτής, λαβών δε και ψυχήν την ανθρωπίνην, λογικήν δε λέγω, γεγονώς πάντα όσα εστίν άνθρωπος, εκτός αμαρτίας, σώση τον πεπτωκότα, και αφθαρσίαν ανθρώποις παράσχη τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού» (ΒΕΠΕΣ 6, σελ. 20).
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.