Ορθοδοξία ή Προτεσταντισμός; Αποδείξεις από την «Διδαχή».
Συγγραφέας: kantonopou στις 28 Μαρτίου, 2014
Το παρόν άρθρο, είναι το πρώτο σε μία σειρά άρθρων που θα ακολουθήσει, σε μία προσπάθεια να παρουσιαστούν -κατά συνοπτικό τρόπο, όλα εκείνα τα στοιχεία από πρωτοχριστιανικά κείμενα, που διαψεύδουν Προτεσταντικές θέσεις διαφόρων ομάδων. Θα ακολουθήσουν και άλλα στο μέλλον, του Θεού θέλοντος, πάλι της πρώτης Χριστιανικής Εκκλησίας.
Διδαχή των Αποστόλων (100-110).
Πληροφορίες για το βιβλίο:
Ο καθηγητής Χ. Κρικώνης, αναφέρει για την ”Διδαχή των Αποστόλων”·
«Πρόκειται για μία από τις αρχαιότερες συλλογές του είδους αυτού, της οποίας ο συντάκτης μας είναι άγνωστος, όπως άγνωστος είναι και ο ακριβής χρόνος και τόπος συντάξεως αυτής. Το κείμενο ανακάλυψε το 1883 ο μητροπολίτης Φιλόθεος Βρυέννιος σε κώδικα του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου στην Κωνσταντινούπολη. Προκάλεσε τότε μεγάλη εντύπωση, γιατί το υλικό του προσφέρει μια ενδιαφέρουσα εικόνα της μεταποστολικής Εκκλησίας και με τις πληροφορίες του διαφωτίζει αρκετά θέματα της εσωτερικής ζωής της […] Χρόνος τελικής συντάξεως του έργου θεωρείται το 100-110 μ Χ περίπου και πιθανός τόπος συντάξεως του, κατά την γνώμη των περισσοτέρων ερμηνευτών, θεωρείται η Συρία…».
(Αποστολικοί Πατέρες, Χ. Κρικώνης, Τόμος Α, σελ 13).
Ο καθηγητής Π. Τρεμπέλας, γράφει ότι το έργο αυτό αποτελεί «μιαν εκ των μάλιστα ενδιαφερουσών φιλολογικών ανακαλύψεων των νεοτέρων χρόνων».
(Εγκυκλοπαίδεια της Θεολογίας, σελ. 3).
Ο αρχιμανδρίτης και καθηγητής Β. Στεφανίδης, αναφερόμενος επίσης στην σπουδαιότητα του εν λόγω συγγράμματος, αναφέρει·
«Εκ μιας των μνημονευθεισών Εκκλησιών της Ανατολής προέρχεται και η Διδαχή των δώδεκα Αποστόλων, πολύτιμος δια τας πληροφορίας περί της διοργανώσεως και της λατρείας της αρχαίας Εκκλησίας».
(Εκκλησιαστική Ιστορία, σελ. 59).
Αλλά και ο καθηγητής Βλάσιος Φειδάς, αναφερόμενος στην σπουδαιότητα του συγγράμματος, αναφέρει:
«Την κατάσταση όμως της πρώιμης μεταποστολικής εποχής αποτυπώνει πληρέστερα η Διδαχή»
(Εκκλησιαστική Ιστορία, Ά Τόμος, σελ. 72).
Συνεπώς, από το βιβλίο αυτό αντλούμε πολύτιμες πληροφορίες για το πώς παρέλαβε η Εκκλησία από τους αποστόλους καθώς και πως πολιτεύθηκε στην πράξη κατά την μεταποστολική περίοδο. Βεβαίως, δεν αναφέρει τα πάντα. Όπως και κάθε άλλο σύγγραμμα, δεν αναφέρει τα πάντα. Για αυτό, όποιος μελετά τα κείμενα της περιόδου εκείνης (αλλά και κάθε περιόδου), είναι φρόνιμο να τα μελετά όχι ως ανεξάρτητα κείμενα μεταξύ τους, αλλά παράλληλα και συμπληρωματικά. Δεν πρέπει να απομονώνει τίποτα, διότι (και) τα κείμενα εκφράζουν και αποτυπώνουν την κοινή εμπειρία της Εκκλησίας.
Στα παρακάτω χωρία από το βιβλίο «Διδαχή των Αποστόλων», εντός της παρενθέσεως, ο πρώτος αριθμός παραπέμπει στο κεφάλαιο και ο δεύτερος στην παράγραφο.
Βάπτισμα στο όνομα της Αγίας Τριάδας
Αυτό δείχνει ότι η διδασκαλία περί της Τριαδικότητας του Θεού ήταν κοινός τόπος μεταξύ των Χριστιανών, και όχι διδασκαλία μεταγενέστερη. Επίσης, ότι το χωρίο του Ματθαίου ήταν γνωστό από τότε και συνεπώς γνήσιο και όχι παρέμβλητο, όπως θεωρούν οι Αντιτριαδικές ομάδες.
«βαπτίσατε εις το όνομα του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος εν ύδατι ζώντι» (7:1)
Αυτό δείχνει ότι η διδασκαλία περί της Τριαδικότητας του Θεού ήταν κοινός τόπος μεταξύ των Χριστιανών, και όχι διδασκαλία μεταγενέστερη. Επίσης, ότι το χωρίο του Ματθαίου ήταν γνωστό από τότε και συνεπώς γνήσιο και όχι παρέμβλητο, όπως θεωρούν οι Αντιτριαδικές ομάδες.
«βαπτίσατε εις το όνομα του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος εν ύδατι ζώντι» (7:1)
Νηστεία.
Η Εκκλησία, είχε στην πράξη της ήδη από τότε, την εκκλησιαστική νηστεία της Τετάρτης και της Παρασκευής.
«υμείς δε νηστεύσατε τετράδα και παρασκευήν» (8.1)
Ειδική Ιεροσύνη.
Ένα στοιχείο επίσης, είναι η αναφορά σε «αρχιερείς» (και επομένως μιλάμε για ειδική ιεροσύνη), οι οποίοι ανήκουν στην τάξη των προφητών. Οι προφήτες είναι η δεύτερη τάξη, μετά τους αποστόλους, οι οποίοι εκλέγονταν από το Άγιο Πνεύμα και ήσαν περιοδεύοντες στις κατά τόπους επισκοπές. Από αυτούς, οι οποίοι είχαν λάβει χειροτονία από τους αποστόλους, προέκυψαν λίγο αργότερα οι Επίσκοποι. Είναι πολύ σημαντικό, να έχουμε υπόψη μας, ότι μέχρι περίπου πριν τον άγιο Ιγνάτιο, ο επίσκοπος σήμαινε τον πρεσβύτερο. Από την εποχή του αγίου Ιγνατίου και μετά, το επισκοπικό αξίωμα ξεχωρίζει από τον πρεσβύτερο. Ως τότε, εκείνος που προίστατο της τοπικής Εκκλησίας, ονομάζονταν απλά με το όνομά του. Από μία εποχή και μετά, καλούνταν «επίσκοπος». Το θέμα είναι τεράστιο, διότι σχετίζεται άμεσα με την Αποστολική Διαδοχή, κάτι το οποίο δεν έχουν οι Προτεστάντες οι οποίοι προέκυψαν αυθαίρετα. Περισσότερα πάνω στο θέμα, μπορεί να δει καθένας, με κάθε λεπτομέρεια, στην «Εκκλησιαστική Ιστορία» του καθηγητή Βλάσιου Φειδά, ο οποίος στην μελέτη του, αναλύει το θέμα με κάθε λεπτομέρεια και από αρχέγονες πηγές, στο πρώτο τόμο του βιβλίου του, σελ. 59-109.
«Πας δε προφήτης αληθινός θέλων καθήσθαι προς υμάς άξιός εστι της τροφής αυτού. 2. ωσαύτως διδάσκαλος αληθινός εστιν άξιος και αυτός ώσπερ ο εργάτης της τροφής αυτού. 3. πάσαν ουν απαρχήν γεννημάτων ληνού και άλωνος, βοών τε και προβάτων λαβών δώσεις την απαρχήν τοις προφήταις· αυτοί γαρ εισιν οι αρχιερείς υμών.
(13. 1-3).
Γράφει συμπερασματικά ο καθηγητής Βλάσιος Φειδάς:
«Ο προφήτης της Διδαχής, έχοντας την εξουσία να τελεί τη Θεία Ευχαριστία σε οποιαδήποτε τοπική εκκλησία, έχει λάβει δια χειροτονίας την ιεροσύνη και δεν είναι απλός φορέας του ελεύθερου χαρίσματος της προφητείας, το οποίο εκδηλωνόταν χωρίς χειροτονία. Ο προφήτης της Διδαχής, εγκαταλείποντας με δική του απόφαση τη δράση του περιοδευτή και εγκαθιστάμενος σε κάποια τοπική εκκλησία της επιλογής του, καθίσταται αυτόματα ο αρχιερεύς της τοπικής αυτής εκκλησίας [..]» (Εκκλησιαστική Ιστορία, Ά τόμος, σελ. 74).
Η Θεία Ευχαριστία έχει χαρακτήρα θυσίας.
Η Θεία Ευχαριστία έχει χαρακτήρα θυσίας, διότι έχουμε Σώμα και Αίμα τα οποία διαχωρίζονται. Εφόσον είναι θυσία, απαραίτητη προϋπόθεση είναι το θυσιαστήριο (αγία τράπεζα), και ο ιερέας. Δεν αναφέρονται ρητά εδώ, αναφέρονται όμως σε άλλα πρωτοχριστιανικά κείμενα της ίδιας περίπου περιόδου. Είναι αυτό που γράψαμε πιο πάνω, ότι πρέπει να μελετώνται τα κείμενα συμπληρωματικά, και παράλληλα.
«Κατά Κυριακήν δε Κυρίου συναχθέντες κλάσατε άρτον και ευχαριστήσατε, προεξομολογησάμενοι τα παραπτώματα υμών, όπως καθαρά η θυσία υμών» (14.1)
Περί χειροτονίας.
Η ανάληψη της διαχείρισης των εκκλησιαστικών πραγμάτων, δεν γίνεται ούτε αυθαίρετα, αλλά ούτε με «διορισμό». Γίνεται με χειροτονία, κατά το πρότυπο της Εκκλησίας κατά την Αποστολική εποχή, όπως αναφέρεται στο βιβλίο των «Πράξεων των Αποστόλων»(Κεφάλαιο 6: 2-6, 13:2-3, 14:23). Εκεί, εκείνοι που έλαβαν την εξουσία διαχείρισης των εκκλησιαστικών πραγμάτων, μπορούν να την μεταδώσουν κιόλας. Τίποτα δεν γίνεται αυθαίρετα στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Κυρίου. Υπάρχει μια σειρά. Ο Πατήρ έστειλε τον Χριστό, ο Χριστός εξέλεξε και απέστειλε τους αποστόλους, και οι απόστολοι (κατόπιν εκλογής του Αγίου Πνεύματος), χειροτόνησαν τους προφήτες, τους μετέπειτα Επισκόπους.
«Χειροτονήσατε ουν εαυτοίς επισκόπους και διακόνους αξίους του Κυρίου, άνδρας πραείς και αφιλαργύρους και αληθείς και δεδοκιμασμένους· υμίν γαρ λειτουργούσι και αυτοί την λειτουργίαν των προφητών και διδασκάλων». (15.1).
Αντίχριστος και Εκκλησία
Τέλος, αναφέρω, ότι η πίστη της Εκκλησίας το 100 μ Χ, ήταν ότι θα είναι στην γη όταν θα εμφανιστεί ο Αντίχριστος. Σε αντίθεση, με πολλούς που δέχονται την «αρπαγή» πριν τον Αντίχριστο.
«Γρηγορείτε υπέρ της ζωής υμών· οι λύχνοι υμών μη σβεσθήτωσαν, και αι οσφύες υμών μη εκλυέσθωσαν, αλλά γίνεσθε έτοιμοι· ου γαρ οίδατε την ώραν, εν ή ο Κύριος ημών έρχεται. 2. πυκνώς δε συναχθήσεσθε ζητούντες τα ανήκοντα ταις ψυχαίς υμών· ου γαρ ωφελήσει υμάς ο πας χρόνος της πίστεως υμών, εάν μη εν τω εσχάτω καιρώ τελειωθήτε. 3. εν γαρ ταις εσχάταις ημέραις πληθυνθήσονται οι ψευδοπροφήται και οι φθορείς, και στραφήσονται τα πρόβατα εις λύκους, και η αγάπη στραφήσεται εις μίσος. 4. αυξανούσης γαρ της ανομίας μισήσουσιν αλλήλους και διώξουσι και παραδώσουσι, και τότε φανήσεται ο κοσμοπλανής ως υιος θεού, και ποιήσει σημεία και τέρατα, και η γη παραδοθήσεται εις χείρας αυτού, και ποιήσει αθέμιτα, α ουδέποτε γέγονεν εξ αιώνος. 5. τότε ήξει η κτίσις των ανθρώπων εις την πύρωσιν της δοκιμασίας, και σκανδαλισθήσονται πολλοί και απολούνται, οι δε υπομείναντες εν τη πίστει αυτών σωθήσονται υπ’ αυτου του καταθέματος. 6. και τότε φανήσεται τα σημεία της αληθείας· πρώτον σημείον εκπετάσεως εν ουρανώ, είτα σημείον φωνής σάπιγγος, και το τρίτον ανάστασις νεκρών. 7. ου πάντων δε, αλλ’ ως ερρέθη· Ήξει ο Κύριος και πάντες οι άγιοι μετ’ αυτού. 8. τότε όψεται ο κόσμος τον Κύριον ερχόμενον επάνω των νεφελών του ουρανού». (16:1-8).
Συμπερασματικά, μέσα από το βιβλίο της «Διδαχής των Αποστόλων», βλέπουμε ότι οι Χριστιανοί πίστευαν με τον σημερινό Ορθόδοξο τρόπο και όχι των Προτεσταντικών αιρέσεων, διότι οι Χριστιανοί (όπως και σήμερα) είχαν εκκλησιαστική νηστεία Τετάρτη και Παρασκευή, ειδική ιεροσύνη, δέχονταν την Θεία Ευχαριστία ως θυσία και όχι ως απλή τελετή, και η χειροτονία ήταν έγκυρη, διότι και οι ίδιοι που χειροτονούσαν, είχαν την συγκεκριμένη εξουσία που έλαβαν πρώτα οι ίδιοι δια χειροτονίας, και που ανάγεται πίσω στους αποστόλους
Πηγές
Αποστολικοί Πατέρες, Χρήστος Κρικώνης, Τόμος Α’
Εγκυκλοπαίδεια της Θεολογίας, Παναγιώτης Τρεμπέλας
Εκκλησιαστική Ιστορία, Βασίλειου Στεφανίδη
Εκκλησιαστική Ιστορία, Βλάσιου Φειδά
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.