ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΣΗΜΕΡΑ
Συγγραφέας: kantonopou στις 27 Δεκεμβρίου, 2013
Μέσα στη φωτιά
(Μουσική και στίχοι Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Τραγούδι Μελίνα Κανά
από τον δίσκο Της Αγάπης Γερακάρης )
Δροσοσταλίδα το πρωί, το μεσημέρι λάμια
και παραγιός τ’ απόβραδο, που φεύγει απ’ τη δουλειά.
Τη νύχτα σιτοκαλαμιά που σπίρτο την ανάβει.
Πες μας, πού πας; Μέσα στη φωτιά!
Ματιά που κάπου σκάλωσε, βήμα που γρηγορεύει,
δρυοκολάπτης που ξανά το θώρακα τρυπά.
Χαρά που φεύγει στα ψηλά, θυμός που πέφτει κάτω.
Πες μας, πού πας; Μέσα στη φωτιά!
Μικράκι που πελάγωσε, ντροπή που γυροφέρνει,
του λόφου αλεπότρυπα με δώδεκα στοές.
Γιορτή που δεν τιμήθηκε, ηφαίστειο που κοιμάται.
Πες μας, πού πας; Μέσα στις φωτιές!
και παραγιός τ’ απόβραδο, που φεύγει απ’ τη δουλειά.
Τη νύχτα σιτοκαλαμιά που σπίρτο την ανάβει.
Πες μας, πού πας; Μέσα στη φωτιά!
Ματιά που κάπου σκάλωσε, βήμα που γρηγορεύει,
δρυοκολάπτης που ξανά το θώρακα τρυπά.
Χαρά που φεύγει στα ψηλά, θυμός που πέφτει κάτω.
Πες μας, πού πας; Μέσα στη φωτιά!
Μικράκι που πελάγωσε, ντροπή που γυροφέρνει,
του λόφου αλεπότρυπα με δώδεκα στοές.
Γιορτή που δεν τιμήθηκε, ηφαίστειο που κοιμάται.
Πες μας, πού πας; Μέσα στις φωτιές!
Ερμηνευτικά σχόλια
Δροσοσταλίδα το πρωί: ένα από τα χαρακτηριστικά τραγούδια του σύγχρονου τραγουδοποιού Θανάση Παπακωνσταντίνου, ο οποίος γράφει με το δικό του τρόπο για τον κόσμο και τον άνθρωπο. Το τραγούδι μιλά για έναν άνθρωπο, ο οποίος βιώνει τον τρόπο της ζωής του μέσα από μεταμορφώσεις, από εναλλαγές. Ξεκινά με τη χαρά και τη δροσιά της δροσοσταλίδας, η οποία στο ξεκίνημα της μέρας δείχνει την ομορφιά της ζωής. Όπως η μέρα είναι η αρχή για ένα νέο ξεκίνημα, έτσι και η δροσοσταλίδα ομορφαίνει τον κόσμο, αλλά και δείχνει ότι αυτός που βλέπει το κάθε πρωινό ως μια νέα αρχή, έχει νόημα και σκοπό. Το μεσημέρι ο άνθρωπος γίνεται ξωτικό, λάμια. Αυτό σημαίνει ότι περνά τη μέρα του με ταπείνωση, κρύβεται, δεν κάνει θόρυβο. Το απόγευμα γίνεται παραγιός, ο οποίος έχει κουραστεί από την εργασία της μέρας και πηγαίνει να κουρνιάσει, να ησυχάσει, για να ξεκινήσει με νέα διάθεση από την αρχή, το επόμενο πρωί. Ο παραγιός είναι ο άνθρωπος της υπακοής και της υπομονής. Τη νύχτα γίνεται σιτοκαλαμιά, που ανάβει εύκολα με ένα σπίρτο για να καθαριστεί και να ξεκινήσει πάλι να γίνει νέος καρπός.
Πες μας πού πας; μέσα στη φωτιά: το έργο του ανθρώπου καθαρίζεται και διακρίνεται μέσα από τη φωτιά. Όπως το χρυσάφι στο χωνευτήρι, που καίγεται, για να φανεί πιο λαμπρός, έτσι και ο άνθρωπος που παλεύει στη ζωή του να χτίσει κάτι διαφορετικό, στη φωτιά των δοκιμασιών και των δυσκολιών της ζωής καθαρίζεται από μικρότερες και μεγαλύτερες δοκιμασίες και αστοχίες και το έργο του λάμπει. Δεν τη φοβάται τη φωτιά. Δεν φοβάται τον σταυρό και η δοκιμασία.
Ματιά που κάπου σκάλωσε: ο άνθρωπος που παλεύει στη ζωή του θα αντιμετωπίσει πειρασμούς. Θα σκαλώσει το μάτι του στις ομορφιές ή τις δυσκολίες του κόσμου, που θα επιχειρήσουν να τον ξεστρατίσουν από το σκοπό της ζωής του, αλλά εκείνος που πιστεύει στο σκοπό του θα κάνει το βήμα του πιο γρήγορο για να ξεπεράσει τις δυσκολίες. Την ίδια στιγμή θα γίνει ο δρυοκολάπτης που με το ράμφος του θα προσπαθήσει να φτιάξει χαραμάδες στο θώρακα του δέντρου, θα προσπαθήσει να βρει φως και τροφή στη ζωή, ώστε να αντέξει τις όποιες δυσκολίες, τις όποιες δοκιμασίες. Θα αφήσει τη χαρά να ανεβεί στον ουρανό και τον όποιο θυμό, δυσκολία, πειρασμό, λύπη για το περιβάλλον στ οποίο ζει να πέσει κάτω, ώστε να μην νικηθεί από αυτόν. Τίποτε δεν μπορεί να στερήσει τη χαρά από αυτόν που παλεύει για να εκπληρώσει το σκοπό της ζωής του.
Μικράκι που μεγάλωσε: ο άνθρωπος που παλεύει, καθώς που περνάει ο χρόνος, μεγαλώνει. Καθώς οι άλλοι συγκρίνουν τον εαυτό τους μαζί του, διαπιστώνουν ότι μπροστά του δεν αξίζουν. Ο ξεχωριστός άνθρωπος κάνει τους άλλους να ντρέπονται, τους ελέγχει με τη ζωή του και το έργο του. Την ίδια στιγμή γίνεται αλεπότρυπα, δηλαδή βρίσκει τρόπους για να ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες, γιατί έχει κατασκευάσει στοές, έχει υπόβαθρο, μπορεί να κρυφτεί από τη μανία των ανθρώπων και το κακό, ξέρει, έχει διάκριση στη ζωή του να δει πότε πρέπει να μιλήσει και πότε όχι. Ο άνθρωπος που παλεύει τη ζωή του, γίνεται μία γιορτή αφανής, ταπεινή, χωρίς θόρυβο. Γίνεται ένα ηφαίστειο που κοιμάται και περιμένει τη στιγμή που ο Θεός θα του δώσει την εντολή να ξυπνήσει και να βγάλει λάβα, ποτάμια ζωής από τα σπλάχνα του, τα οποία θα θερμάνουν αυτούς που ζητούν φως και ζεστασιά, αλλά και θα ελέγξουν, θα κάψουν όσους δεν θέλουν να αλλάξουν τη ζωή τους.
Μέσα στις φωτιές: ο άγιος του Θεού είναι ένας από τους τύπους που μπορούν να ερμηνευθούν κατά τους στίχους του τραγουδιού. Ξυπνά χαράματα και προσεύχεται, είναι ταπεινός, δεν κάνει θόρυβο, ασκείται στην υπακοή και την υπομονή και με την μετάνοια και την πίστη στις δυσκολίες καθαρίζεται, για να ξεκινήσει να δώσει το μήνυμα του σε όλο τον κόσμο. Αυτός ο άνθρωπος, ο άγιος, ο ασκητής, παλεύει μέσα στη φωτιά του κόσμου, χωρίς να δειλιάζει. Είναι έτοιμος και δίνει τον αγώνα του. Γι’ αυτό και ο Θεός τον ευλογεί, ενώ οι άνθρωποι τον αναζητούν, για να μπορέσουν να πάρουν δύναμη στη ζωή τους, είτε ζει, είτε μετά το θάνατό του.
Β. Η αγιότητα σήμερα
Αληθινός σκοπός της πίστης στο Χριστό είναι η αγιότητα. Αυτό σημαίνει να αφήσουμε τον εαυτό μας ανοιχτό στο να λάβει τη χάρη του Θεού, μέσα από την πίστη στο Χριστό και τα έργα της αγάπης, της υπομονής και της ταπείνωσης, και την ίδια στιγμή να προσφέρουμε στο συνάνθρωπο τα πάντα. Από τα χαρίσματά μας και την ευλογία να είμαστε άνθρωποι που μπορούμε να πιστέψουμε και να βοηθήσουμε, μέχρι την συγχωρητικότητα γιατί δεν είναι όπως τον θέλουμε και για όσα μας κάνει. Να μπορούμε να μην φερόμαστε αντίθετα με την αγάπη, με το θέλημα του Θεού δηλαδή, σε εκείνον, αλλά και να είμαστε πηγή χαράς και ελπίδας. Αυτό σημαίνει να πιστεύουμε πολύ στο Θεό.
Η αγιότητα φαντάζει ανέφικτη στη ζωή μας. Δεν είναι στις προτεραιότητές μας. Δεν γίνεται δεκτή ως κύριος στόχος της ύπαρξής μας από την κοινωνία, την παιδεία μας, ακόμη και από τους δικούς μας. Συνήθως θέλουμε να ζήσουμε σύμφωνα με τον τρόπο που θέλει ο κόσμος και η αγιότητα θεωρείται υπόθεση των λίγων, αυτών που ζούνε στα μοναστήρια, αυτών που έχουν κάποιο ειδικό χάρισμα. Ιδίως οι νεώτεροι φανταζόμαστε τη ζωή μας με μοναδικό περιεχόμενο ευτυχίας της τους εγκόσμιους στόχους: σπουδές, εργασία, οικογένεια, αλλά και να χαρούμε τη ζωή μας μέσα στις απολαύσεις, λίγες ή πολλές, που ο κόσμος δείχνει ότι έχουν αξία.
Όμως η αγιότητα είναι μια ευλογία του Θεού για όλους τους ανθρώπους. Ο κόπος της πρέπει να θεωρείται δεδομένος, όμως έχουμε παραδείγματα ανθρώπων όπως ο ληστής στο Σταυρό, που έγιναν άγιοι χωρίς να κοπιάσουν καθόλου και με μια ζωή ιδιαίτερα δύσκολη. Ήταν όμως έτοιμοι την κρίσιμη ώρα να πούνε ΝΑΙ στο κάλεσμα του Θεού, να ανταποκριθούν στην παρουσία Του και την αγάπη Του. Όλη μας η ζωή είναι μία προσπάθεια, κατά την Εκκλησία, να γίνουμε έτοιμοι ώστε να πούμε το ΝΑΙ στην πρόσκληση του Χριστού, όταν μας φανερωθεί. Και φανερώνεται με διάφορους τρόπους σε όλους τους ανθρώπους, αρκεί να έχουν τα μάτια της ψυχής τους ανοιχτά για να Τον καταλάβουν. Τα μικρότερα ή μεγαλύτερα ΟΧΙ στην πορεία του κόσμου αυτό το σκοπό έχουν. Να μας βοηθήσουν να ετοιμαστούμε. Γιατί ο κόσμος, χωρίς να πρέπει να τον απορρίψουμε, εν τούτοις «κείται εν τω πονηρώ». Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να μπορούμε να ξεδιαλύνουμε το καλό και το κακό μέσα του, τι μας χωρίζει από το Θεό, τι είναι αδιάφορο και τι μπορεί να μας βοηθήσει να έρθουμε πιο κοντά στο Θεό. Ο άγιος πρωτίστως έχει την διάκριση να ξέρει πού βρίσκεται ο Θεός. Κι αυτό πετυχαίνεται στη ζωή της Εκκλησίας.
Εκκλησία και Αγιότητα συμπορεύονται. Δεν μπορούμε να βρούμε εύκολα το δρόμο της αγιότητας, αν δεν ζούμε τη ζωή της Εκκλησίας. Την συμμετοχή μας στα μυστήρια της Λειτουργίας, της Ευχαριστίας και της Μετανοίας. Αλλά και της συνύπαρξης με αγάπη και υπομονή με τον πλησίον. Την ίδια ώρα ζωή χωρίς πνευματική παιδεία δεν ωφελεί. Χωρίς επίγνωση των εντολών του Θεού και προσπάθεια εφαρμογής τους στο σπίτι, στο σχολείο, στην πραγματικότητα. Να έχουμε μέσα μας τι θέλει ο Θεός όπου και να βρισκόμαστε και με όσους και να βρισκόμαστε μαζί. Κι Εκείνος θα μας βοηθά στις δυσκολίες μας, όντας πανταχού παρών. Την ίδια στιγμή και οι Άγιοι στους οποίους πιστεύουμε, αν προσευχόμαστε σ’ αυτούς, μεταφέρουν τις προσευχές μας στο Χριστό και Εκείνος μας βοηθά.
Η Αγιότητα δεν ήταν υπόθεση του παρελθόντος. Είναι στοιχείο και του παρόντος. Συχνότατα η Εκκλησία μας ανακηρύσσει νέους Αγίους, γιατί είναι βέβαιο ότι ο Θεός δεν εγκαταλείπει τον κόσμο του και δείχνει ότι στέλνει ανθρώπους να μας δείξουν το δρόμο Του. Ας το παλέψει και ο καθένας μας προσωπικά. Ας τιμά το όνομα του Αγίου φέρει και να μην περιορίζεται στα γενέθλια, όπως θέλει η εποχή. Και ο Θεός, μαζί με τον προστάτη Άγιο του καθενός θα βοηθά.
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΠΟΛΕΩΣ
ΝΕΑΝΙΚΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 9
30.11.2013
π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.