Προφήτης Ησαίας, Η εκ παρθένου γέννηση του Ιησού Χριστού.
Συγγραφέας: kantonopou στις 24 Δεκεμβρίου, 2013
«[..] δια τούτο, δώσει Κύριος αυτός υμίν σημείον· ιδού, η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ. Βούτυρον και μέλι φάγεται· πριν η γνώναι αυτόν η προελέσθαι πονηρά, εκλέξεται το αγαθόν. Διότι, πριν η γνώναι το παιδίον αγαθόν η κακόν, απειθεί πονηρία του εκλέξασθαι το αγαθόν και καταλειφθήσεται η γη ην συ φόβη από προσώπου των δυο βασιλέων»
(Ησαίας, 7:14-16).
Την περίοδο που βασιλιάς στο βασίλειο του Ιούδα ήταν ο Άχαζ και στο βασίλειο του Ισραήλ ο Φεκά (είχε ήδη προηγηθεί σχίσμα), ο βασιλιάς της Συρίας, ο Ρεσίν, συμμάχησε με τον Φεκά κατά του Άχαζ. Τότε ήταν που έδωσε μήνυμα ο Θεός στον προφήτη Ησαία να πει στον Άχαζ να μην φοβάται που συμμάχησαν και έρχονται να τον πολεμήσουν, διότι δεν θα καταφέρουν τίποτα. Αφού του αναγγέλλει ο Ησαίας το μήνυμα του Θεού, του λέει, για να τον στηρίξει, να ζητήσει σημείο. Σε εκείνο όμως, παρότι δεν ήθελε, του δίδεται ως σημείο, η προφητεία αυτή του Ησαία.
Η προφητεία ως σημείο.
Η προφητεία αυτή, δεν είναι μόνο προφητεία, αλλά είναι ταυτόχρονα και σημείο. Θα αναλύσουμε λίγο την προφητεία, με βάση τους αγίους Πατέρες.
Καταρχήν, όπως προείπαμε, είναι «σημείο», δηλαδή κάτι που προκαλεί έκπληξη, κάτι που δεν είναι συνηθισμένο. Στην περίπτωσή μας, μοναδικό και ανεπανάληπτο. Αυτό το στοιχείο είναι πολύ σημαντικό, καθώς στην μετά Χριστού εποχή, οι άπιστοι πλέον Εβραίοι, θα ισχυριστούν ότι το Εβραϊκό κείμενο δεν μιλούσε για «Παρθένο», αλλά για «Νεανίδα». Αυτό όμως δεν ισχύει, διότι πρώτον η λέξη «παρθένος» των Εβδομήκοντα ήταν αποδεκτή από τους ίδιους τους Ιουδαίους κατά την προ Χριστού εποχή, και κατά δεύτερον, διότι το να συλλάβει μια νεανίδα, δεν είναι σημείο, είναι φυσιολογικό.
Ο ιερός Χρυσόστομος απαντά σχετικά με το παιδαριώδες επιχείρημα των Ιουδαίων:
«Οι μεν γαρ μετά την του Χριστού παρουσία ηρμήνευσαν, Ιουδαίοι μείναντες, και δικαίως αν υποπυτεύοιντο, άτε απέχθεια μάλλον ειρηκότες και τας προφητείας συσκιάζοντες επίτηδες· οι δε Ο’ προ εκατόν ή και πλειόνων ετών της του Χριστού Παρουσίας».
Δηλαδή, ο Χρυσόστομος στηρίζεται στην παλαιότητα της μετάφρασης.
Ο Ζιγαβηνός, τονίζει ότι αυτό που θα γίνονταν, θα ήταν σημείο. Συνεπώς, άτοπο αν δεν επρόκειτο περί Παρθένου.
«Ο γαρ προφήτης πρώτον είπεν· Ιδού, δώσει Κύριος υμίν σημείον· έπειτα επήγαγεν·Ιδού, η Παρθένος εν γαστρί έξει. Σημείον εστί το υπέρ φύσιν, αλλά ου το κατά φύσιν».
Ο άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας, σημειώνει το ίδιο· «Ει γαρ μη έμελλε παρθένος τεκείν, ουκ αν σημείον ην».
Είναι σκόπιμη και μεταγενέστερη η παραχάραξη των Εβραίων, οι οποίοι στους μετέπειτα αιώνες, θα ανασκευάσουν τα κείμενα και θα συστήσουν μια δική τους μετάφραση.
«Παραχαράττουσι ουν οι Εβραίοι εθελοκακούντες την Γραφήν και αντί του ‘’Παρθένος’’, ‘’νεανίς’’ τιθέασιν», αναφέρει πάλι ο άγιος Θεοφύλακτος.
Ο άγιος Ειρηναίος της Λυών, στο 3ο Βιβλίο του «Έλεγχος της Ψευδωνύμου Γνώσεως», μας λέει και τα ονόματα των παραχαρακτών: «[..] μεθερμηνεύειν τολμώντων την Γραφήν· ‘’Ιδού η νεανίς εν γαστρί έξει, και τεύξεται υιόν’’, ως Θεοδοτίων ηρμήνευσεν ο Εφέσιος, και Ακύλας ο Ποντικός, αμφότεροι Ιουδαίοι προσύλητοι» (ΒΕΠΕΣ 5, σελ. 150).
Ο Θεοδοτίων και ο Ακύλας, ήταν προσηλυτισμένοι στον Ιουδαϊσμό. Οι Πατέρες ενίοτε χρησιμοποιούν χωρία από τις μεταφράσεις τους, και για αυτό ήταν σε θέση να διακρίνουν τα προβληματικά σημεία αυτών.
«Και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ»
Ακόμα και το όνομα με το οποίο θα κληθεί ο μέλλον να γεννηθεί, έχει και αυτό την σημασία του, διότι ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας πληροφορεί ότι το όνομα αυτό σημαίνει «Μαζί μας ο Θεός» (Ματθαίος, 1:23).
Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας ερμηνεύει την σημασία του ονόματος, γράφοντας στο έργο του «Περί της του Κυρίου ενανθρωπήσεως» τα εξής:
« ‘’Ο Θεός είναι μαζί μας’’, σημαίνει ότι ο Θεός είναι μαζί με τους ανθρώπους. Εφόσον λοιπόν αυτό που γέννησε η Παρθένος πήρε αυτό το όνομα, είναι ολοφάνερο ότι ήταν Θεός μαζί και άνθρωπος, και το πρώτο το είχε, ενώ το άλλο το έλαβε, και ήταν τέλειος και ως προς τα δύο. Γιατί, με το ‘’μαζί μας’’ φανερώνεται η τέλεια ανθρωπότητά του, αφού ο καθένας από μας έχει τέλεια ανθρώπινη φύση. Ενώ με το ‘’Θεός’’ και την προσθήκη του άρθρου γίνεται γνωστή η θεότητα του Υιού»
(ΕΠΕ 10, σελ. 67- 69).
Τι φοβερή δογματική διδασκαλία κρύβει το όνομα «Εμμανουήλ»! Φανερώνει τις δύο τέλειες φύσεις του Χριστού ενωμένες σε μία υπόσταση, ασυγχύτως, ατρέπτως, και αδιαιρέτως. Επομένως, δεν είναι απλά ένα όνομα προφητικό, αλλά είναι ονομασία που δείχνει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Θεάνθρωπος, πλήρης άνθρωπος και πλήρης Θεός. Είναι όνομα προφητικό, για αυτό και οι ευαγγελιστές τον αναφέρουν ως «Ιησού», χωρίς να παύει να είναι και «Εμμανουήλ». Με την ενανθρώπηση του Λόγου, ανοίγει ο δικός μας δρόμος για την κατά χάρη θέωση συν Θεώ, και όχι αυτόνομα όπως εισηγήθηκε ο διάβολος στον Αδάμ και την Εύα, και σήμερα η λεγόμενη «Νέα Εποχή» που μιλά για δήθεν κρυμμένες δυνάμεις μέσα στον άνθρωπο. Αλλά και τα παρακάτω λόγια της προφητείας, έχουν τεράστια σημασία.
«Βούτυρον και μέλι φάγεται· πριν η γνώναι αυτόν η προελέσθαι πονηρά, εκλέξεται το αγαθόν. Διότι, πριν η γνώναι το παιδίον αγαθόν η κακόν, απειθεί πονηρία του εκλέξασθαι το αγαθόν»
Και πάλι, ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, εξηγεί στο «3ο Βιβλίο κατά των βλασφημιών του Νεστορίου»:
«Και πότε δεν ήταν τέλειος στο αγαθό, αυτός που και μέσα στην μήτρα ήταν Θεός, για τον οποίο ο προφήτης Ησαίας λέγει· ‘’Θα φάει βούτυρο και μέλι, και πριν ακόμα αυτός γνωρίσει ή προτιμήσει τα κακά, θα διαλέξει το αγαθό. Γιατί προτού γνωρίσει το παιδί το καλό ή το κακό, απειθεί προς την κακία, και προτιμά να εκλέγει το καλό;’’. Που μπορείς λοιπόν να αποδείξεις πια την ατέλεια του Χριστού στο αγαθό; Ή ποια πρόοδο έχει ανάγκη, αυτός που είναι τόσο τέλειος, ώστε να μη πειθαρχεί σε όλη την κακία, και να προτάσσει αυτής το αγαθό και να προτιμά αυτό και μόνο;» (ΕΠΕ 10, σελ. 337).
Ο Νεστόριος, όπως και ο Άρειος νωρίτερα, μιλούσαν για «ηθική προκοπή» στον Χριστό. Αυτό το ισχυρίζονταν, ο μεν Άρειος διότι δεν πίστευε καν στην θεότητα του Λόγου, ο δε Νεστόριος, αν και δέχονταν ότι ο Λόγος είναι Θεός, δεν δέχονταν ότι προσέλαβε όλη την ανθρωπινή φύση, αλλά απλά ενοίκησε προσωρινά σε ιδιαίτερη υπόσταση, στον Χριστό, μη δεχόμενος έτσι πραγματική ένωση και αρνούμενος ότι η Παναγία είναι Θεοτόκος. Έτσι αμφότεροι, δέχονταν ότι ο Χριστός «πρόκοψε» ηθικά και ότι έφτασε σε έναν ύψιστο βαθμό τελείωσης. Πέρα από το ότι αυτό είναι καθαρά βλασφημία, δηλαδή υποβιβασμός του Θείου,διαψεύδεται από την ίδια την προφητεία, η οποία σαφέστατα λέει ότι ο Εμμανουήλ εξ αρχής θα διαλέξει το αγαθό πριν γνωρίσει το κακό. Μάλιστα, απειθεί στην κακία πριν γνωρίσει το καλό και το κακό. Συνεπώς, δεν μπορούμε να μιλάμε για ηθική τελείωση του Χριστού, διότι αυτό θα σήμαινε ότι προκειμένου να φτάσει στην τελείωση, θα έπρεπε να περάσει στάδια αγιασμού. Αυτό όμως θα σήμαινε ότι δεν θα ήταν ο Σωτήρας, αλλά θα χρειάζονταν Σωτήρα και αυτός. Πέρα από το παράλογο του πράγματος, προκύπτει και το συμπέρασμα ότι ο Κύριος έλαβε φύση ανθρώπινη μεν, αλλά εκείνη που ήταν πριν από την πτώση. Και ενώ εμείς κληρονομούμε την φθορά και την πεσμένη φύση, δηλαδή το προπατορικό αμάρτημα το οποίο καμία σχέση δεν έχει με ποινές και τιμωρίες –όπως το βλέπουν το θέμα Παπικοί και Προτεστάντες αλλά έχει να κάνει καθαρά με την οντολογία του ανθρώπου και την αμαύρωση του «κατ’ εικόνα», ο Χριστός ως άνθρωπος δεν το κληρονόμησε. Για αυτό και η σύλληψη της Θεοτόκου ήταν άσπορη και άμωμη. Ο ίδιος άγιος αναφέρει σε άλλο σημείο, σχολιάζοντας τη ρήση του απ. Παύλου που αναφέρεται στο Χριστό «εν ομοιώματι σαρκός αμαρτίας» (Ρωμαίους, 8:3-4): «[..] Ο Σωτήρας μας ήταν απαλλαγμενος από κάθε αμαρτία. Γιατί, όταν έγινε άνθρωπος κατά φύση, δεν έγινε άνθρωπος κατά την αμαρτία. Για αυτό με το ομοίωμα του αμαρτωλού σώματος κατάργησε την αμαρτία της σάρκας, προσλαμβάνοντας ανθρώπινη φύση, χωρίς όμως να δεχτεί και τον ζυγό της αμαρτίας που τυραννούσε τους ανθρώπους» (ΕΠΕ 10, σελ. 33).
Ο Χριστός δεν είναι σαν τους αγίους που έφτασαν στην προκοπή δια της μετανοίας και της ασκήσεως, αλλά είναι ο Κύριος του αγιασμού.
Ο Μ. Αθανάσιος στο «Ά Κατά Αρειανών», γράφει: «[..] δεν έλαβε μισθό το να λέγεται Υιός και Θεός, αλλά μάλλον αυτός κατέστησε ημάς υιούς του Πατρός και θεοποίησε τους ανθρώπους με το να γίνει άνθρωπος. Ώστε λοιπόν δεν ήταν άνθρωπος και μετά έγινε Θεός, αλλά ήταν Θεός και μετά έγινε άνθρωπος μάλλον για να θεοποιήσει ημάς» (ΕΠΕ 2, σελ. 139).
Βεβαίως, η Αγία Γραφή αναφέρει προκοπή στην ανθρώπινη φύση του Χριστού, αλλά όχι με την έννοια της ηθικής τελείωσης. Έχει να κάνει με το μεγάλωμα του Χριστού, ο οποίος πέρασε όλες τις φάσεις της ηλικίας του ανθρώπου μέχρι τα 33 περίπου. Η προκοπή του ήταν στην ηλικία και στην σοφία (Πρβ. Λουκάς 2:40.52), από ανθρώπινης πλευράς.
Θα γράψει πάλι ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας:
«Η σωματική λοιπόν αύξηση και η προκοπή στα χαρίσματα και τη σοφία ταιριάζουν στα μέτρα της ανθρώπινης φύσεως, ο ίδιος όμως ο Λόγος του Θεού δεν έχει ανάγκη από πρόοδο, ούτε σοφία, ούτε χάρη, αντίθετα μάλιστα ο ίδιος απονέμει στην κτίση σοφία και χάρη, και όλα όσα καλά έχει» (ΕΠΕ 10, σελ. 121).
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.