kantonopou’s blog

Β. Ν. Τατάκη

 Ἐ­νο­χλεῖ γε­νι­κὰ τὸν ἄν­θρω­πο ἡ σκέ­ψη ὅ­τι αὐ­τὸ ποὺ εἶ­ναι, αὐ­τὸ ποὺ ἔ­χει, τὸ ὀ­φεί­λει στοὺς «πα­τέ­ρες», στὶς γε­νε­ὲς ποὺ πέ­ρα­σαν. Θέ­λει, αἰ­σθά­νε­ται τὴν ἀ­νάγ­κη νὰ βε­βαι­ώ­νη τὴ δι­κή του ὕ­παρ­ξη, τὴ δι­κή του πα­ρου­σί­α, νὰ αὐ­το­βε­βαι­ώ­νε­ται, νὰ χαί­ρε­ται τὴ δι­κή του συμ­βο­λή. Μι­κρο­χα­ρή ἡ στά­ση αὐ­τὴ πε­ρι­ο­ρί­ζει τὸν ἄν­θρω­πο στὶς ψυ­χο­λο­γι­κὲς ἀν­τι­δρά­σεις, στὸ στε­νὸ κλοι­ὸ τοῦ ἐ­γώ, ἢ τοῦ πα­ρόν­τος μό­νο δὲν τοῦ ἐ­πι­τρέ­πει νὰ χα­ρῆ καὶ νὰ ζή­ση μὲ τρό­πο βα­θὺ τὴν πα­ρου­σί­α τοῦ ἀν­θρώ­που μέ­σα στοὺς αἰ­ῶ­νες, μὲ λί­γα λό­για δὲν τοῦ ἐ­πι­τρέ­πει νὰ ζή­ση μέ­σα του τὸν ἄν­θρω­πο σὰν ὂν ποὺ δη­μι­ουρ­γεῖ ἱ­στο­ρί­α. Δη­μι­ουρ­γὸς ἱ­στο­ρί­ας εἶ­ναι οὐ­σι­α­στι­κὰ ὁ ἄν­θρω­πος. Καὶ ἱ­στο­ρί­α θὰ πῆ συ­νε­χὴς καὶ ἀ­δι­ά­κο­πη πο­ρεί­α, ὅ­που τὰ βή­μα­τα τοῦ πα­ρόν­τος, συ­νε­χί­ζουν τὸ βη­μα­τι­σμὸ τοῦ πα­ρελ­θόν­τος καὶ ὁ­δεύ­ουν πρὸς τὸ μέλ­λον. Τὰ βή­μα­τα τοῦ πα­ρόν­τος εἶ­ναι αὐ­τὰ ποὺ εἶ­ναι, δι­ό­τι συ­νε­χί­ζουν τὸ βη­μα­τι­σμὸ τοῦ πα­ρελ­θόν­τος ἢ κα­λύ­τε­ρα, ἔ­χουν τὸ νό­η­μα ποὺ ἔ­χουν, για­τί εἶ­ναι γε­μά­τα καὶ  ἱ­στο­ρί­α.

Μο­να­δι­κὸ καὶ ἀ­νε­πα­νά­λη­πτο εἶ­ναι τὸ ἱ­στο­ρι­κὸ γε­γο­νός, καὶ μά­λι­στα ὅ­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο μο­να­δι­κὸ καὶ ἀ­νε­πα­νά­λη­πτο τό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο ἱ­στο­ρι­κὸ γε­γο­νός.  Καὶ ὅ­μως τὴν ἴ­δια ὥ­ρα ποὺ εἶ­ναι μο­να­δι­κὸ καὶ ἀ­νε­πα­νά­λη­πτο ἐκ­φρά­ζει ἕ­να ση­μεῖ­ο, ἕ­να σταθ­μὸ στὴν ἱ­στο­ρι­κὴ πο­ρεί­α τοῦ ἀν­θρώ­που, εἶ­ναι γε­μά­το, εἶ­ναι θρεμ­μέ­νο ἀ­πὸ ἱ­στο­ρί­α. …

Ἡ ἱ­στο­ρι­κὴ μνή­μη λοι­πόν, ἡ μνή­μη τοῦ πα­ρελ­θόν­τος εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τη­το καὶ ζω­τι­κὸ στοι­χεῖ­ο γιὰ τὴν πο­ρεί­α καὶ τοῦ ἀ­τό­μου καὶ τοῦ Ἔθνους. Καὶ ἱ­στο­ρι­κὴ μνή­μη θὰ πῆ ὅ­σο τὸ δυ­να­τὸ κα­θα­ρὴ συ­νεί­δη­ση τοῦ νο­ή­μα­τος τοῦ ἔρ­γου τῶν «πα­τέ­ρων», συ­νεί­δη­ση ποὺ νὰ γί­νε­ται ὁ­δη­γη­τι­κὴ φω­νὴ στὸ βη­μα­τι­σμὸ τοῦ πα­ρόν­τος.

Δὲν μπο­ροῦ­με, νο­μί­ζω, ἐ­μεῖς οἱ Νε­ο­έλ­λη­νες νὰ εἴ­μα­στε ὑ­πε­ρή­φα­νοι γιὰ τὴν ἱ­στο­ρι­κή μας μνή­μη. Πα­ρου­σιά­ζει ση­μαν­τι­κὰ χά­σμα­τα καὶ τρω­τὰ ἀ­πέ­ναν­τι τοῦ ἔρ­γου τῶν πα­τέ­ρων μας. Ἄμε­σοι πα­τέ­ρες μας εἶ­ναι οἱ γε­νε­ὲς ἀ­πὸ τὴν ἅ­λω­ση τῆς Πό­λης καὶ ἐ­δῶ, αὐ­τὲς πού, στη­ριγ­μέ­νες ἀ­πά­νω στοὺς θη­σαυ­ροὺς τοῦ πα­ρελ­θόν­τος, συγ­κρό­τη­σαν καὶ στή­ρι­ξαν τὴν Νε­ο­ελ­λη­νι­κή, τὴ δι­κή μας ἱ­στο­ρί­α, τῆς ἔ­δω­σαν τὴν ἰ­δι­ο­τυ­πί­α της, τὸ δι­κό της νό­η­μα καὶ χα­ρα­κτή­ρα, αὐ­τὲς ποὺ μὲ τὸ πνευ­μα­τι­κό τους γε­νι­κὰ ἔρ­γο, μὲ τὶς ἀ­ξί­ες ποὺ δη­μι­ούρ­γη­σαν, τί­μη­σαν καὶ ἔ­ζη­σαν, μᾶς ἔ­δω­σαν τὸ δι­καί­ω­μα νὰ μι­λοῦ­με γιὰ Νε­ο­ελ­λη­νι­κὴ Παι­δεί­α. Ὅ­λο αὐ­τὸ τὸ ἔρ­γο, καὶ μά­λι­στα στὸ σπου­δαι­ό­τε­ρο τμῆ­μα του, ἐ­κεῖ­νο ποὺ κα­τερ­γά­στη­καν οἱ ὡς τὸ ᾿21 γε­νε­ὲς μὲ τὸ ζῆ­λο καὶ τὸν οἶ­στρο γιὰ τὴν προ­κο­πὴ καὶ τὴν ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­ση τοῦ Γέ­νους δὲν μπο­ροῦ­με δυ­στυ­χῶς νὰ ποῦ­με ὅ­τι τὸ γνω­ρί­ζο­με, οὔ­τε φυ­σι­κὰ ὅ­τι τὸ ζοῦ­με, για­τί δὲν τὸ με­λε­τοῦ­με, τοὐλά­χι­στον ὅ­σο πρέ­πει. Εἶ­ναι γνω­στὸ ὅ­μως ὅ­τι τὴν πνευ­μα­τι­κὴ πα­ρά­δο­ση, τὴν Παι­δεί­α–ὄ­χι τὴν ἐκ­παί­δευ­ση–ἑ­νὸς Ἔ­θνους τὴ δη­μι­ουρ­γεῖ ἡ ἀ­κα­τά­παυ­στη με­λέ­τη, μὲ τὴν ὁ­ποί­α ἀ­να­νε­ώ­νον­ται τὰ πα­ρα­δο­μέ­να πνευ­μα­τι­κὰ κε­φά­λαι­α, ἐν­σω­μα­τώ­νον­ται στὸν κορ­μὸ τοῦ πα­ρόν­τος καὶ μὲ νέ­α ζω­ὴ καὶ τρό­πο κά­θε φο­ρά πραγ­μα­τώ­νον­ται. Μό­νο τό­τε μπο­ροῦ­με νὰ μι­λοῦ­με γιὰ πνευ­μα­τι­κὴ πα­ρά­δο­ση, γιὰ πνευ­μα­τι­κὴ ζω­ή. Ὅ­ταν ὑ­πάρ­χει ἡ αἴ­σθη­ση, ὅ­τι συ­νε­χί­ζεις ἔρ­γο πού σοῦ πα­ρά­δω­σαν οἱ πα­τέ­ρες, ὅ­ταν αἰ­σθά­νε­σαι δε­μέ­νος μ᾿ αὐ­τό, καὶ ἔρ­χε­σαι μὲ τὴ σει­ρά σου νὰ τὸ ζή­σης καὶ σύ, νὰ τὸ συ­ζη­τή­σης καὶ νὰ τὸ δου­λέ­ψης μὲ τὶς δι­κές σου δυ­νά­μεις. Τέ­τοι­α πο­ρεί­α ὁ­δη­γεῖ στὴ δη­μι­ουρ­γί­α πραγ­μα­τι­κοῦ πο­λι­τι­σμοῦ, πραγ­μα­τι­κοῦ πνευ­μα­τι­κοῦ βί­ου. Ὅ­λοι οἱ με­γά­λοι πο­λι­τι­σμοί, ὅ­πως δι­δά­σκει ἡ ἱ­στο­ρί­α, εἶ­ναι θε­με­λι­ω­μέ­νοι ἀ­πά­νω σὲ πλού­σια καὶ ζων­τα­νὴ πα­ρά­δο­ση, τὴν ὁ­ποί­α κά­θε γε­νε­ά, συ­νε­χί­ζον­τάς την, τὴν ἀ­να­νέ­ω­νε καὶ τὴν πλού­τι­ζε.

Γιὰ νὰ πᾶς πιὸ πέ­ρα, πρέ­πει νὰ γνω­ρί­ζης τί ἔ­χει γί­νει, καὶ ὅ­σο κα­λύ­τε­ρα καὶ βα­θύ­τε­ρα τὸ γνω­ρί­ζεις τό­σο κα­λύ­τε­ρα προ­χω­ρεῖς μὲ ἀ­σφά­λεια, μὲ γνώ­ση, μὲ βά­θος. Τοῦ­το εἶ­ναι, πι­στεύ­ω, τὸ βα­ρύ­τε­ρο χρέ­ος τῶν πνευ­μα­τι­κῶν ἀν­θρώ­πων κά­θε γε­νε­ᾶς, νὰ ἀ­πο­κα­λύ­πτουν μὲ τὸν κα­λύ­τε­ρο τρό­πο τοὺς πνευ­μα­τι­κοὺς θη­σαυ­ροὺς τῶν πα­τέ­ρων, νὰ βο­η­θοῦν τὴ συγ­κρό­τη­ση ζων­τα­νῆς πα­ρά­δο­σης, καὶ τὴν ἴ­δια ὥ­ρα μὲ τὴ δι­κή τους συμ­βου­λὴ νὰ τὴν ἀ­να­νε­ώ­νουν.

*ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Δ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΟΚΤ.-ΔΕΚ. 2010

http://www.romnios.gr