kantonopou’s blog

Το πρώτο μέρος, υπάρχει εδώ:

 https://blogs.sch.gr/kantonopou/?s=%CE%95%CE%99%CE%A3+%CE%A4%CE%9F+%CE%A3%CE%A4%CE%9F%CE%A7%CE%91%CE%A3%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%9D+%CE%A4%CE%A9%CE%9D+%CE%9B%CE%91%CE%AA%CE%9A%CE%99%CE%A3%CE%A4%CE%A9%CE%9D+%CE%A4%CE%9F+%C2%AB%CE%9C%CE%91%CE%98%CE%97%CE%9C%CE%91+%CE%A4%CE%A9%CE%9D+%CE%98%CE%A1%CE%97%CE%A3%CE%9A%CE%95%CE%A5%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%A9%CE%9D%C2%BB&submit=%CE%91%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7

Του Πρωτοπρεσβύτερου π. Γεώργιου Δ. Μεταλληνού,

Ομοτίμου Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών   (2) Τελευταίο

     3. Η στάση της σημερινής Πολιτείας απέναντι στο μάθημα των Θρησκευτικών («υποχρεωτικό», αλλά με δυνατότητα επιλογής του και από τους Ορθοδόξους!) συνδέεται άμεσα με το πάγιο αίτημα των εκσυγχρονιστών (όλων των Κομμάτων), για «χωρισμό (διαχωρισμό, όπως αδόκιμα λέγουν) Εκκλησίας – Πολιτείας. Χωρισμός όμως δεν είναι κατ’ αυτούς, όπως το κατανοούν οι πολλοί, η διά­κριση διοικητικών αρμοδιοτήτων (ρόλοι διακριτοί), διότι αυτό υπάρχει, επιβάλλεται και κατοχυρώνεται με τον Νόμο 590/1977, πού είναι και « Καταστατικός Χάρτης» της Ελλαδικής Εκκλησίας ( άρθρο 2* σ’ αυτό καθορίζεται η συνεργασία/συναλληλία των δύο χώρων σε τομείς, που έχουν άμεση σχέση με την διακονία του ελληνικού Λαού). Χωρισμός στο στόμα η τα κείμενα των εκσυγ­χρονιστών σημαίνει: πλήρης αποσύνδεση της Ορθόδοξης Πίστης και Παράδοσης από όλους τους τομείς του εθνικού βίου. Κράτος λαϊκιστικό (Etat laic). Αυτό σημαίνει κατά τους υποστηρικτές αυτού του αιτήματος: νομοθετική επιβολή του υποχρεωτικού πο­λιτικού γάμου, καθαίρεση νομοθετικά όλων των θρησκευτικών (χριστιανικών) συμβόλων, και των εικόνων, από όλους τους δημό­σιους χώρους, υποχρεωτική πολιτική κήδευση και καύση νεκρών, κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών– εξαφάνιση κάθε θρησκευτικού στοιχείου στις εθνικές εορτές, κατάργηση των θρη­σκευτικών αργιών, νομοθετική εκδίωξη των Κληρικών από Νοσο­κομεία, Φυλακές, Ένοπλες Δυνάμεις και Σώματα Ασφαλείας κ.ά.Η κίνηση βέβαια αυτή, σχετικά με το «Μ.τ.Θ.», δεν είναι νέα. Άρχισε από τον Φεβρουάριο του 1962, επί πρωθυπουργίας Κων­σταντίνου Καραμανλή (+1998) και υπουργού Θρησκευμάτων και Εθνικής Παιδείας Γρηγορίου Κασιμάτη (+1987). Τότε αποφασίσθη­κε επιλεκτικά η μονόωρη διδασκαλία του μαθήματος. Αλλά η κατα­νόηση του «πειράματος» αυτού επιτεύχθηκε από τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού, εν όψει της ένταξης μας στην Ε.Ο.Κ. (τότε και Ε.Ε. αργότερα), ότι «δεν χρειαζόμεθα θεολόγους, άλλα τεχνοκράτες και γεωπόνους». Αυτά τα έχω αναπτύξει στο βιβλίο μου: Θεολο­γικός Αγώνας -1962, έκδ. ΠΑΡΟΥΣΙΑ, Αθήνα 1987, το οποίο είχε την καλωσύνη το ΠΟΝΤΙΚΙ /7.8.08 να χρησιμοποιήσει σε άρθρο του για το «Μ.τ.Θ». Επί επτά μήνες (27.2.-27.9.1962) κλείσαμε τις Θεολο­γικές Σχολές Αθηνών και Θεσσαλονίκης, διεξάγοντας έναν αγώνα, με τέτοιο δυναμισμό, πού συχνά ξεπερνούσε τους αγώνες της Αρι­στεράς την εποχή εκείνη. Αρκεί να υπενθυμίσω, ότι στο μεγάλο συλλαλητήριο μας στις 12.4.1962, με πολλούς τραυματίες, αστυνομικούς και φοιτητές θεολόγους, ακούσθηκε για πρώτη φορά σαν σύνθημα το «1-1-4». Η καθιερωμένη έκτοτε πορεία της (εκσυγχρο­νιστικής) Πολιτείας είναι: από την αποδυνάμωση και αλλοίωση του μαθήματος στην έξωση του από την κρατική εκπαίδευση. Αυτό εφαρμόζεται με θρησκευτική ευλάβεια! Σήμερα, λοιπόν, περνάμε μία νέα φάση αυτού του εγχειρήματος, Ίσως την τελευταία.
Συνέχιση με έναν άλλο τρόπο, της προσπάθειας εκείνης της Πο­λιτείας, είναι η πρόσφατη συμπαιγνία για δήθεν υποχρεωτικότη­τα του μαθήματος. (Βλ. σχετικό άρθρο του συναδέλφου Πανα­γιώτη Μπούμη στην εφημερίδα «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ» / 4.9.08). Ορθά μεν οι μη Ορθόδοξοι απαλλάσσονται αυτοδίκαια. Αφού όμως και οι Ορθόδοξοι έχουν δικαίωμα υποβολής αναιτιολόγητης αίτησης απαλλαγής, πώς το μάθημα είναι γι? αυτούς «υποχρεωτικό»; Και πώς εξ άλλου, υπό το κράτος των «προσωπικών δεδομένων», μπορεί να αποδειχτεί ή όχι σε κάποιον η ιδιότητα του «Ορθοδόξου»; Ναι, πρόκειται για συμπαιγνία, για να μη πω «απάτη»! Ανάλογη είναι και η κίνηση για μετατροπή του μαθήματος σε θρησκειολο­γικό. Η μεταβολή αυτή, πού προγραμματίζεται μεθοδικά (ήδη επεβλήθη «άνωθεν» σχετική προεργασία στις Θεολογικές Σχολές Αθηνών και Θεσσαλονίκης) οδηγεί στην απονεύρωση του μαθή­ματος, με την διάπραξη μάλιστα ενός κολοσσιαίου επιστημονικού – παιδαγωγικού ολισθήματος: Η γνώση, κατά τον Αριστοτέλη, ενεργείται με βάση τις αρχές της ομοιότητας και της αντίθεσης (διαφοράς). Γι’ αυτό είναι παγκόσμια θρησκειολογική αρχή, ότι η γνώση των άλλων θρησκευμάτων, προϋποθέτει γνώση, και μάλι­στα καλή, του χώρου της δικής μας Πίστης. Μάθηση in absurdum δεν υπάρχει, ούτε είναι δυνατή. Η βαθμιαία σύσταση όμως δύο Θρησκειολογικών Τμημάτων (Αθήνα – Θεσσαλονίκη), με ένταξη τους στην συνέχεια στις τοπικές Φιλοσοφικές Σχολές, δηλαδή η ουσιαστική αλλοίωση του «Μ.τ.Θ.» (για τους Ορθοδόξους) είναι το προοίμιο για την έξωση του Μαθήματος, τελικά, από την δημό­σια εκπαίδευση και την ιδιωτικοποίηση του.
Ο απώτερος στόχος μάλιστα των εκσυγχρονιστών μας είναι η έξωση και αυτών των Θεολογικών Σχολών από τα κρατικά Πανε­πιστήμια, αφού δεν θα έχουν πια λόγο ύπαρξης (κατάρτιση Κα­θηγητών Θρησκευτικών για την δημόσια εκπαίδευση) και την ορθόδοξη θεολογική εκπαίδευση θα μπορούν να προσφέρουν οι 4 «Ανώτατες Εκκλησιαστικές Ακαδημίες», τα Πανεπιστήμια της Εκκλησίας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Βελλά – Ιωαννίνων και Κρή­τη), που παρήγαγε η αγαστή συνεργασία του μακαριστού Αρχιε­πισκόπου Χριστοδούλου και της τέως Υπουργού Παιδείας. Ως Κοσμήτορας (2004-2007) είχα το θλιβερό προνόμιο να ζήσω εκ του σύνεγγυς τους σχεδιασμούς αυτούς και τις εξελίξεις, όλο δε το συναφές αποδεικτικό υλικό συγκέντρωσα στο βιβλίο: «Θέση και αποστολή των Θεολογικών Σχολών Αθηνών και Θεσσαλονί­κης στην σύγχρονη κοινωνία. Πρακτικά Δ’ Συνεδρίου Θεολο­γικών Σχολών Αθηνών και Θεσσαλονίκης, Αθήνα 24 – 25 Απριλί­ου 2007», Αθήνα 2008. Σ’ αυτή την κίνηση εκόντες – άκοντες, συμβάλλουν και όσοι ελαφρά τη καρδία απαιτούν την κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών. Πρέπει δε να δηλωθεί, ότι στην Ευρώπη και όλο τον Χριστιανικό κόσμο, οι Θεολογικές Σχολές είναι μέσα στα κρατικά Πανεπιστήμια ως ερευνητικά Ιδρύματα. Διερωτώμεθα, συνεπώς, ποια Ευρώπη απαιτεί τις επι­χειρούμενες μεταβολές, όπως λέγεται…
Αυτό τον σκοπό εξυπηρετεί, κατά την δική μας (των μαχόμενων Θεολόγων) εκτίμηση, η ανωτατοποίηση των τεσσάρων «Ανωτέ­ρων Εκκλησιαστικών Σχολών» το 2007, χωρίς αποχρώντα λόγο, αφού ήσαν καθαρά ιερατικές και παρήγαν κληρικούς Α’ βαθμίδας, με δικαίωμα των αποφοίτων τους μετά από (πανεύκολες) κατατα­κτήριες εξετάσεις, να φοιτήσουν στις Θεολογικές Σχολές μας και να ακολουθήσουν άλλη σταδιοδρομία. Οι τέσσαρες όμως «Ανώ­τατες Εκκλησιαστικές Ακαδημίες» (Α.Ε.Α.), εξυπηρετούν την σχεδιαζόμενη από κάποιους ιδιωτικοποίηση του μαθήματος των Θρησκευτικών με την ανάληψη του από την ίδια την Διοίκηση της Εκκλησίας και τελικό στόχο την έξωση του από τα κρατικά εκπαι­δευτικά Προγράμματα.
Τις Σχολές αυτές, γέννησε η φιλοδοξία του μακαριστού Αρχιεπι­σκόπου Χριστοδούλου να καλύψει η Εκκλησία το κενό, μετά την ιδιωτικοποίηση της θρησκευτικής εκπαίδευσης. Αυτό ακούεται από εκκλησιαστικούς κύκλους, προσκείμενους στον μακαρίτη Αρχιεπί­σκοπο. Αυτό όμως πού έχει σημασία είναι, ότι ο Χριστόδουλος συνέπραξε πρόθυμα… στην εκπλήρωση των στόχων της Πολιτείας αντί να καλέσει σε «αντίσταση», υποστηρίζοντας την θέση των Θεολο­γικών Σχολών εκεί πού ανήκουν, στα κρατικά δηλαδή Πανεπιστήμια.

Αυτό ακριβώς κάνουν σήμερα στις πρώην σοσιαλιστικές Χώρες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες. Η Ρουμανία λ.χ. έχει 16 Ορθόδοξες Θεολογικές Σχολές, όλες εντεταγμένες στα κατά τόπους Κρατικά Πανεπιστήμια. Έτσι, ο προηγούμενος Αρχιεπίσκοπος συνήργησε στο να ζήσουν οι Θεολογικές Σχολές μας μέσα στην (Ενωμένη) Ευρώ­πη, ό,τι έζησαν οι άλλοι Ορθόδοξοι επί σοβιετικού καθεστώτος.
4. Σ’ αυτό το σημείο όμως πρέπει να αποσαφηνισθεί κάτι ουσια­στικό. Υπάρχουμε πολλοί σ’ αυτόν τον τόπο, πού θα θέλαμε να φύγει η ορθόδοξη εκπαίδευση από τα χέρια μιας Πολιτείας, πού δεν μπορεί καν να κατανοήσει τι είναι η Ορθοδοξία και ποια η ση­μασία της για τον άνθρωπο, την κοινωνία, αλλά και για την ίδια μας την Πατρίδα, και να επιστρέψει στον φυσικό της χώρο, το εκκλη­σιαστικό σώμα. Εξομολογητικά, μάλιστα θα πω, ότι παλαιότερα, κινούμενος και εγώ σε πλαίσιο παραδοσιακού ιδεαλισμού, πού το ζωντάνευα με τα γραψίματα μου, ήμουν αμετακίνητα υποστηρι­κτής της συναλληλίας Εκκλησίας – Πολιτείας.

Από μερικά χρόνια όμως, βλέποντας που οδηγεί σήμερα ο εναγκαλισμός με την Πο­λιτεία, τάσσομαι υπέρ του χωρισμού των δυο αυτών μεγεθών, και μάλιστα επαχθούς, αν όχι του τύπου της Αλβανίας του Χότζα, τουλάχιστον του σοβιετικού, για να επιτευχθεί η ανάνηψη μας.
Βλέπω όμως, ότι αυτό δεν το επιθυμεί πρώτα η Πολιτεία (τα Κόμ­ματα), πού στηρίζονται, παρά τα λεγόμενα τους, στην συνεργασία με τα ηγετικά πρόσωπα της Εκκλησίας για το δικό τους συμφέρον.
Και κάτι άλλο. Υποστηρίζω εκ πεποιθήσεως και αγάπης προς την ελευθερία της ακαδημαϊκής έρευνας την παραμονή των Θεολο­γικών Σχολών στα κρατικά Πανεπιστήμια και την μη ιδιωτικοποίηση τους, όταν μάλιστα διαπιστώθηκε, πού μπορεί να οδηγήσει ο οικουμενιστικός οίστρος της εκκλησιαστικής Ηγεσίας.

Η τυχόν μετα­βολή των Θεολογικών Σχολών σε όργανα μιας αλλοτριωμένης συ­νειδησιακά εκκλησιαστικής Ηγεσίας θα είναι κάτι χειρότερο από θά­νατο, θα είναι η μεγαλύτερη απειλή για την Ορθοδοξία (πρβλ. την περίπτωση της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης και την σύνταξη της διαβόητης Εγκυκλίου του 1920 – κατάφασης του Οικουμενισμού).

Το πρόβλημα πού άνοιξε και πάλι σχετικά με το «Μ.τ.Θ.» είναι, όπως βλέπουμε περίπλοκο. Ας περιμένουμε λοιπόν δύο πράγμα­τα, τα: α) Την αντίδραση του Λαού στο δικαίωμα απαλλαγής των μαθητών από αυτό και β) την περαιτέρω πορεία των πραγμάτων, πού θα δικαιώσουν ή θα διαψεύσουν τις ανησυχίες μας. Εύχομαι να συμβεί το δεύτερο .

     Πηγή: http://www.orthodoxostypos.gr/Photos/Pages/Page1.pdf