kantonopou’s blog

Η Ανάσταση του Χριστού δεν είναι ένα γεγονός που κρύβεται. Μπορεί ο ορθός λόγος, αλλά και η γνώση του τρόπου της ζωής αυτής, η οποία εμπεριέχεται στο σχήμα «αρχή και τέλος», «επιβίωση και θάνατος», να αποτελούν για την ανθρώπινη ύπαρξη εμπόδια που φαντάζουν ανυπέρβλητα για να πιστέψει στην Ανάσταση, όμως το Πρόσωπο του Θεανθρώπου από μόνο Του δεν επιτρέπει αμφιβολίες για το ότι νίκησε τον θάνατο.

Δεν είναι το γεγονός ότι πριν τη δική Του ανάσταση είχε ήδη δώσει ξανά τη ζωή στο γιο της χήρας στη Ναίν, στην κόρη του Ιαείρου, στον φίλο Του Λάζαρο. Είναι και το ότι μέσα από την παρουσία Του στον κόσμο, ήταν αδύνατον να γίνει δεκτό ότι ο Θεός θα πεθάνει, αλλά και θα παραμείνει νεκρός. Ήταν τέτοια η δύναμη του λόγου, του παραδείγματος, αλλά και της προφητείας, που και ο οποιοσδήποτε ορθολογιστής από τους μαθητές και τους οικείους Του, ακόμη κι αν μέσα του είχε την αμφιβολία, δεν μπορούσε παρά να προσδοκά την Ανάσταση. Έτσι, οι μαθητές δεν κάνουν τίποτε άλλο, μετά την Πεντηκοστή, παρά να διακηρύξουν «τα ρήματα της ζωής ταύτης» (Πράξ. 5, 20), δηλαδή της αναστάσιμης αναδημιουργίας και καινής κτίσεως του κόσμου, στο λαό. Και δεν είναι μόνο η προτροπή του Χριστού σ’ εκείνους, να κάνουν μαθητές Του όλους τους λαούς με το βάπτισμα και την διακήρυξη των εντολών Του. Είναι και η ενίσχυση που λαμβάνουν από τον ουρανό μόνιμη και συνεχής.

Είναι η παρουσία του Αγίου Πνεύματος που κάνει τις καρδιές τους να πάλλονται από την πίστη στην Ανάσταση. Άλλωστε, ο ίδιος ο Κύριος τους είπε «λάβετε Πνεύμα Άγιον», αφού τους προέτρεψε να ειρηνεύουν στην καρδιά τους. Είναι ο Άγγελος που τους λύνει τα δεσμά και τους ελευθερώνει από την φυλακή στην οποία τους έβαλαν οι Σαδδουκαίοι, μη αντέχοντας την θαυματουργία που γίνονταν στο όνομα του Αναστημένου Χριστού, μη μπορώντας να δεχθούν ότι Εκείνος τον Οποίο σταύρωσαν, όχι μόνο αναστήθηκε, αλλά συνέχισε το έργο Του δια των προσώπων των μαθητών Του. Είναι τελικά η ίδια η δύναμη της πίστης που κάνει τους μαθητές να νικούν κάθε αμφιβολία, από τον Θωμά «μεθ’ ημέρας οκτώ» (Ιωάν. 20, 26), μέχρι και όλους τους αποστόλους που εξέρχονται για να φέρουν το μήνυμα της αναστημένης ζωής στον λαό, δια του λόγου και των έργων. Ποια είναι τα ρήματα της ζωής ταύτης όμως; Είναι πρώτα απ’ όλα η πίστη ότι ο Χριστός είναι ο Ίδιος η Ανάσταση και η Ζωή. Δεν είναι απλώς λόγια ή βιβλίο ή φιλοσοφία ή ιδεολογία ή κοινωνική διδασκαλία, αλλά ο ίδιος ο Χριστός, το Θεανθρώπινο Πρόσωπο που είναι η Ανάσταση και η Ζωή. Κάθε φορά που διακηρύττουμε λοιπόν την Ανάσταση, δεν μιλούμε μόνο για ένα γεγονός, για ένα θαύμα, για μία ελπίδα, για μία προσδοκία, για μία επιθυμία, για μία πίστη.

Μιλούμε για Ένα Πρόσωπο, το Θεανθρώπινο του Αναστημένου Κυρίου μας. Και αυτό το πρόσωπο δεν το διακηρύττουμε απλώς. Το ζούμε μέσα στη ζωή της Εκκλησίας, όταν κοινωνούμε το σώμα Του και το αίμα Του. Το ζούμε στα πρόσωπα των αδελφών μας, όταν βλέπουμε εν αγάπη τον Χριστό σ’ αυτά. Το ζούμε στην προσευχή μας, όταν Τον επικαλούμαστε και αισθανόμαστε στην καρδιά μας την αύρα και την δροσιά του Πνεύματος, που μας λέγει ότι δεν θα νικηθούμε από το κακό, από τον θάνατο, από τους νόμους της φύσης, ακόμη κι αν φαίνεται ότι αυτοί πρόσκαιρα επικρατούν. «Βασιλεύει, αλλ’ ουκ αιωνίζει Άδης του γένους των βροτών», ψάλλουμε στην Εκκλησία (Κανόνας του Μεγάλου Σαββάτου). Και κανείς Άδης, είτε του θανάτου, είτε της απελπισίας, είτε της μοναξιάς, είτε του χωρισμού και της αποτυχίας, είτε της πείνας και της δοκιμασίας, είτε της απόρριψης, είτε όλοι μαζί, δεν μπορεί να αιωνίσει, ακόμη κι αν φαίνεται ότι βασιλεύει. Ο Αναστημένος Κύριός μας τον πικραίνει και τον συντρίβει. Και ταυτόχρονα δίνει την Ανάσταση σε όσους Τον ζητούν και Τον προσδοκούν, χαρίζοντας την αιώνια και αναφαίρετη χαρά. Είναι, έπειτα, ο Χριστός ως η οδός. Και πάλι ο Ίδιος ως Πρόσωπο μας δείχνει το δρόμο για την Ζωή.

Αυτός ο δρόμος περνά από το Ευαγγέλιό Του, το οποίο μας οδηγεί στη σχέση μαζί Του. Και το Ευαγγέλιο δείχνει την αγάπη ως μοναδική διέξοδο και νόημα στη ζωή μας. Δείχνει την χαρά μ’ αυτούς που χαίρονται και την λύπη μ’ αυτούς που λυπούνται. Δείχνει την προσευχή και την άσκηση και το μοίρασμα της ζωής με τον Χριστό και τους άλλους. Δείχνει όχι απλώς έναν ηθικό δρόμο, αλλά έναν δρόμο στον οποίο μεταμορφώνεται και ταυτόχρονα απλώνεται όλη η ανθρώπινη ύπαρξη. Και αυτός ο δρόμος γίνεται κοινωνία μέσα στην Εκκλησία. Μπορεί ο άνθρωπος να θεάται την κοινωνία με τα ανθρώπινα μάτια, να βλέπει την κακία, την εκμετάλλευση, την θλίψη, το πρόσκαιρο, τις διαμάχες, την αδικία, τον υλισμό, την φιληδονία, τις διακρίσεις, τον πλούτο και την πενία ως τις πραγματικότητες της ζωής, όμως αυτός που πιστεύει στο Χριστό ως την οδό, δεν σταματά στο εδώ, αλλά προχωρεί προς Εκείνον και παράλληλα, ζώντας στην Εκκλησία, μεταμορφώνεται και αγωνίζεται να μεταμορφώσει. Είναι, τελικά, ο Χριστός ως η Αλήθεια. Είναι Εσταυρωμένο το Πρόσωπό Του, με τους τύπους των ήλων στο σώμα, με το σημείο της λόγχης στην πλευρά, μπορεί να ψηλαφηθεί. Είναι όμως και Αναστημένο το Πρόσωπό Του και δείχνει το βαθύτερο νόημα και σκοπό της πορείας μας. Ότι ζούμε για να αναστηθούμε, ακόμη κι αν περάσουμε από σταυρούς και θανάτους. Ότι χρειάζεται θυσία η ζωή. Ότι χρειάζεται η έξοδος προς τον κόσμο και την κοινωνία και όχι το κλείσιμο στο εγώ μας. Βεβαίως και πρέπει να έχουμε για να δώσουμε.

Κι εδώ έγκειται η πνευματική εργασία. Όμως ό,τι έχουμε είναι για όλους. Καλούμαστε να προσφέρουμε τον Χριστό ως Αλήθεια στους πάντες. Κι αυτή είναι η αποστολή μας. Ο χριστιανός βρίσκεται ανάμεσα στους άλλους και μιλά για την εμπειρία του. Για ό,τι ψηλάφησε, για ό,τι άκουσε, για ό,τι είδαν τα μάτια του, για ό,τι άγγιξε η καρδιά του, που δεν είναι Άλλος από τον Αναστημένο Χριστό. Είμαστε χριστιανοί σημαίνει μοιραζόμαστε ό,τι μας δόθηκε, δηλαδή τον Χριστό μας. Σ’ έναν κόσμο αμφιβολίας, απόρριψης, στενού και στεγνού ορθολογισμού, όπου πολλοί δεν έχουν ούτε καν την καλή προαίρεση να αναζητήσουν τα ρήματα της ζωής, λειτουργώντας ως άλλοι Σαδδουκαίοι και όχι όπως ο απόστολος Θωμάς, η Εκκλησία μας καλεί με τη ζωή της να δούμε τον Χριστό ως Ανάσταση και Ζωή, τον Χριστό ως την Οδό, τον Χριστό ως την Αλήθεια. Και μέσα από την δική Του Ανάσταση να γίνουμε οι πιστεύσαντες αληθινά, φώτα για τους συνανθρώπους μας, σημεία αναφορά ανάλογα και με τα χαρίσματά μας και να βοηθήσουμε όσους το θέλουν να αντέξουν στην βασιλεία του Άδη. Και Το Πρόσωπό Του ουδέποτε θα πάψει να ζητά την κοινωνία μαζί μας, δίδοντάς μας το Φως της Ανεσπέρου Ημέρας της Βασιλείας Του τόσο στον παρόντα, όσο και στον μέλλοντα αιώνα. Χριστός Ανέστη!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Κέρκυρα, 22 Απριλίου 2012

http://themistoklismourtzanos.blogspot.com/2012/04/blog-post_21.html