kantonopou’s blog

Έχουμε πει πολλές φορές ότι μπορεί να καταφεύγεις στον Θεό, να παρακαλείς τον Θεό, να προσεύχεσαι να σε βοηθήσει, να σου κάνει το ένα, να σου κάνει το άλλο, αλλά όσο κι αν δεν μπορείς να το καταλάβεις, πάλι είσαι μέσα στη ίδια κατάσταση. Δηλαδή κέντρο είναι ο εαυτός σου κι εσύ κουλουριασμένος στον εαυτό σου και εγκλωβισμένος στον εαυτό σου κλαις τη μοίρα σου, και επειδή τα βρίσκεις σκούρα, παρακαλείς τον Θεό να σε βοηθήσει. Αλλά όμως είναι πολύ σπάνιο κανείς να ζητάει να τον βοηθήσει ο Θεός, ακριβώς για να αποσπασθεί από τον εαυτό του, να απαγκιστρωθεί από τον εαυτό του, να ξεπεράσει αυτή την έλξη που έχει η εγωκεντρική αυτή κατάσταση που υπάρχει μέσα μας. Πολύ σπάνιο να ζητάει κανείς τέτοιο πράγμα.
Μόλις ο άνθρωπος σταθεί ενώπιον του Θεού και αρχίσει να θαυμάζει τον Θεό, να βλέπει την αγάπη του Θεού, τη συγκατάβαση του Θεού, αυτό το δόσιμο του Θεού σ’ εμάς, ό,τι και να είναι ο άνθρωπος, αμέσως βρίσκεται μέσα στον Παράδεισο, αμέσως είναι μέσα στη χαρά. Έτσι, ό,τι και να είμαστε αυτές τις ημέρες και οποία άλλη ημέρα, προπαντός μέσα στην εκκλησία, αλλά και στο σπίτι μας και όπου αλλού, εάν έτσι στρεφόμαστε προς τον Θεό, αμέσως γλιτώνουμε από την κόλαση που έχουμε, γλιτώνουμε από την οποία κακομοιριά έχουμε και κοινωνούμε με τον Θεό, γινόμαστε κοινωνοί της βασιλείας του Θεού, του Παραδείσου.
Θα ήθελα πάρα πολύ αυτά που λέμε να τα καταλάβουμε όλοι και να μη μείνουμε απλώς στο να ζητιανεύουμε από τον Θεό, και να μην είναι η σχέση μας απλώς μια ζητιανιά και μια ενέργεια, μια εκδήλωση που κέντρο είναι ο εαυτός μας. Κέντρο είναι ο Θεός. Πόσο θα τη χαρούμε την αποψινή βραδυά, εάν τα πάρουμε έτσι τα πράγματα, άσχετα τι είναι ο καθένας. Ό,τι κι αν είσαι, είσαι, επειδή κουλουριάστηκες εκεί μέσα στον εαυτό σου. Μόλις τον αφήσεις τον εαυτό σου, θα σ’ αφήσουν και όλα αυτά. Θα τα πάρει ο Θεός και δεν θα μείνει τίποτε. Κι όταν ακόμη ζητούμε τη θεία βοήθεια, τη ζητούμε, για να θρέψουμε τα πάθη μας, για να θρέψουμε τη φιλαυτία μας, για να θρέψουμε τον εγωκεντρισμό μας, για να βρισκόμαστε σε δουλειές. Μόλις αρχίσεις να θαυμάζεις τον Θεό, να δοξάζεις τον Θεό, να χαίρεσαι που υπάρχει ο Θεός και που είσαι πλάσμα του κλπ., όλα αυτά εξαλείφονται.

Έτσι να δούμε αυτό το γεγονός της φανερώσεως του Τριαδικού Θεού, που σήμερα γιορτάζουμε. Φανερώνεται και ο Πατήρ και ο Υιός και το Άγιο πνεύμα. Και είναι μέθη, πραγματική πνευματική μέθη, εάν έτσι τα δει κανείς, εάν έτσι τα σκεφθεί, αν έτσι στραφεί προς τον Τριαδικό Θεό και ακούσει αυτή τη φωνή η οποία λέει: «Οὗτος έστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα». Σαν να λέει ο Θεός: «Είμαστε οι τρεις: Πατήρ, Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Άνθρωπος ποιος είναι; Πλάσμα του Θεού ποιος είναι; Παιδί του Θεού ποιος είναι; Να, αυτός ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα». Όταν λέει ο Θεός Πατήρ, όταν αυτή η φωνή λέει, αυτός είναι «ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησ», δεν εννοεί ότι ο Υιός μου είναι Θεός στον οποίο ευδόκησα. Αυτό είναι δεδομένο. Αλλά εννοεί ότι «τώρα που ο Υιός μου αυτός που είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος έγινε άνθρωπος, και είναι ο αγαπητός Υιός μου, είμαι απόλυτα ευχαριστημένος από αυτόν, και είναι απέναντί μου, όπως τον θέλω ως Πατέρας». Και στη συνέχεια θέλει να πει αυτή η φωνή ότι «αυτός είναι ο Υιός μου· δεν είναι κανένας άλλος».
Αυτά τα έχουμε πει κι άλλη φορά. Δεν ξέρει άλλον ο Θεός. Γι’ αυτό αποφάσισε από κοινού η Αγία Τριάδα να γίνει το δεύτερο πρόσωπο άνθρωπος· να είναι ο αληθινός άνθρωπος, ο αληθινός Υιός του Θεού, ο αγαπητός Υιός του Θεού, ο Υιός αυτός που πλήρως θα υπακούσει στον Θεό και πλήρως θα κάνει το θέλημα του Θεού. Και αυτός ο Υιός του Θεού ο αγαπητός, έγινε άνθρωπος και ενώθηκε μ’ εμάς. Και όποιος κάνοντας χρήση, αξιοποιώντας αυτό το δεδομένο ότι ο Θεός ενώθηκε με τον άνθρωπο στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού που είναι ο αγαπητός Υιός, πιστεύει στον Χριστό, δίνεται στο Χριστό και δίνεται τόσο που μπορεί να πει «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός», ενώνεται με τον Χριστό, και γίνεται κι αυτός υιός αγαπητός του.

Όποιος μένει απέξω… Όλα αυτά που λέγονται σήμερα «να, υπάρχουν κι άλλοι προφήτες» κλπ. είναι παραμύθια και ιστορίες. Κι εμείς οι χριστιανοί, εφόσον δεν θα ενωθούμε έτσι με τον Χριστό, δεν θα παραδοθούμε έτσι στον Χριστό, δεν θα περάσει μέσα μας έτσι ο Χριστός, εφόσον δεν θα νιώσουμε λίγο-πολύ, όπως λέει ο απόστολος Παύλος ότι «δεν ζω εγώ πια, ζει μέσα μου ο Χριστός», ας είμαστε χριστιανοί, ας είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί τίποτε δεν είμαστε.
Το θέμα δεν είναι μόνο να κάνεις κάποια τυπικά πράγματα και τελικά να μείνεις παλαιός άνθρωπος και τελικά να είμαστε, όπως είμαστε, κακομοίρηδες και ταλαίπωροι και να ζει και να βασιλεύει μέσα μας η φιλαυτία και να ζει και να βασιλεύει μέσα μας αυτή η βαρύτητα που μας ελκύει, που μας τραβάει προς τον εαυτό μας. Κι όταν ακόμη πάμε να ζητήσουμε τη βοήθεια του Θεού, τη ζητούμε μέσα σ’ αυτό το πνεύμα. Και τη βοήθεια ακόμη που θα μας δώσει ο Θεός θα την ξοδέψουμε, για να υπηρετηθεί και να εξυπηρετηθεί και να τραφεί και να διατηρηθεί και για να μην πάθει τίποτε η φιλαυτία μας, ο παλαιός άνθρωπος, ο εγωκεντρισμός μας.
Να· έτσι είναι η αλήθεια. Όποιος την δεχθεί. Όποιος δεν την δεχθεί… Ενώ είναι τόσο εύκολο, τόσο απλό πράγμα, δεν τη δέχονται οι χριστιανοί αυτή την αλήθεια. Όλοι θέλουν να περισώσουν τον εαυτό τους. Αν τα πιστεύσει κανείς έτσι τα πράγματα, αν τα καταλάβει, αν τα δεχθεί έτσι, τέλειωσαν όλα, αφού όλα τα έκανε ο Θεός και όλα τα κάμνει ο Θεός.
Και θέλω ακόμη μια φορά να τονίσω ότι είναι απλά τα πράγματα και εύκολα. Τίποτε άλλο να μην κάνει κανείς και ας κάνει αυτό που λέμε, που είπαμε ήδη σήμερα: να ξεχάσει και τις αμαρτίες του, να ξεχάσει και τα ελαττώματά του, να ξεχάσει και τα βάσανά του, που όλο μ’ αυτά ασχολούμαστε· όχι το ένα, όχι το άλλο, και πνιγόμαστε εκεί μέσα. Ξέχασέ τα λίγο. Ψάλλε με όλη την καρδιά σου τον Θεό. Δόξασε με όλη την καρδιά σου τον Θεό. Άφησε την ψυχή σου να φτερουγίσει έτσι στον Θεό. Αλλά με διάθεση όμως να σ’ αρπάξει ο Θεός και να μην ξαναβουλιάξεις μέσα στη φιλαυτία σου και μέσα στον παλαιό σου άνθρωπο.
Κάνε έτσι να χαρεί η ψυχή σου, να φωτισθεί η ψυχή σου, να δοξασθεί μέσα στη δόξα του Θεού η ψυχή σου, να ευφρανθείς, να γεμίσεις αγαλλίαση, να νιώσεις ότι είσαι στον Παράδεισο. Να νιώσεις ότι ναι, φανερώθηκε η Αγία Τριάδα, φανερώθηκε ο αληθινός άνθρωπος που είναι ο Χριστός, φανερώθηκε το αληθινό παιδί του Θεού, που είναι ο Χριστός και μέσα εκεί, εν τω Χριστώ, κι εσύ γίνεσαι αληθινός άνθρωπος και αληθινό παιδί του Χριστού.
Αυτά. Να μην πούμε άλλα και σας κουράζουμε.