kantonopou’s blog

«Τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός»

Είναι καιρός τώρα που ακούω για τον Dr. Hendrin. Είναι διάσημος και κάπως μυστήριος ουρολόγος, με εκπληκτική δυνατότητα αναπλαστικών επεμβάσεων σε μικρά παιδάκια που έχουν γεννηθεί με συγγενείς ουρολογικές δυσπλασίες. Με εντυπωσιακό τρόπο και ιδιοφυείς τεχνικές, θεραπεύει παθήσεις όπως εκστροφή κύστεως, υποσπαδίας, επισπαδίας κλπ. Είναι πολύ δύσκολος να τον πλησιάσεις. Φαίνεται φοβερά απόμακρος. Αλλά όλοι λένε ότι κάνει θαύματα. Αντοχή απαράμιλλη. Την περασμένη Τρίτη πήγε στη Φρανκφούρτη, έκανε μια εγχείρηση που μόνον αυτός αναλαμβάνει να κάνει παγκοσμίως, γύρισε την Παρασκευή στη Βοστώνη και σήμερα Κυριακή μεσημέρι φεύγει για το Χόνγκ – Κόνγκ, από όπου θα επιστρέψει την Τετάρτη.
Την Πέμπτη έχουμε ραντεβού. Ύστερα από πολλές συναντήσεις ανέλαβε να εξετάσει τον Χρυσοβαλάντη, ένα παιδάκι μόλις δυόμιση ετών από την Κρήτη. Γεννήθηκε το κακόμοιρο με μία σειρά ανατομικών παθήσεων του ουροποιητικού. Οι γονείς του, δυο απλοί άνθρωποι, δεν ήξεραν τι να κάνουν. Πήγαν στους γιατρούς στο Ηράκλειο, αυτοί τους έστειλαν στην Αθήνα. Όλες οι ενδείξεις ήταν αποκαρδιωτικές. Όταν οι γιατροί δεν απαντούν με σαφήνεια, όταν αρχίζουν να μιλούν για τον Θεό, όταν σου υποδεικνύουν την υπομονή, καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα είναι ανησυχητικά. Ο Χρυσοβαλάντης χρόνισε και σε λίγο πλησιάζουν τα δεύτερα γενέθλιά του. Από πουθενά δεν προέκυπτε λίγη ελπίδα.
Μια μέρα, η κ. Ανδρονίκη, η μητέρα του, πηγαίνει στο supermarket να ψωνίσει. Βρίσκεται μπροστά σε κάτι ράφια. Ακριβώς από πίσω δυο γυναίκες συνομιλούν:
-Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει. Η ξαδέλφη μου είχε ένα κοριτσάκι που γεννήθηκε χωρίς κύστη. Μεγάλωσε με σωληνάκια και ουρολοιμώξεις. Οι άνθρωποι είχαν πραγματικά καταταλαιπωρηθεί και η μικρούλα ζούσε ένα μαρτύριο. Τελικά, βρήκαν τρόπο και πήγαν στη Βοστώνη. Εκεί υπάρχει ένας γιατρός που κάνει θαύματα! φτιάχνει κύστεις και μήτρες από παχύ έντερο. Τον βρήκαν και τους δέχτηκε. Η εγχείρηση κράτησε δεκαέξι ώρες. Πέρασε τώρα μία εβδομάδα και το κοριτσάκι είναι μια χαρά. Τους είπε μάλιστα ότι, όταν μεγαλώσει, θα μπορέσει να γίνει και μητέρα.
Η κ. Ανδρονίκη αφήνει τα ψώνια και πηγαίνει να συναντήσει τις γυναίκες. Τους λέει το πρόβλημά της, παίρνει πληροφορίες και σε δύο εβδομάδες βρίσκεται με τον Χρυσοβαλάντη στην Αμερική.
Αρχίζοντας εξετάσεις η μία μετά την άλλη. Ο γιατρός ακόμη δεν λέει τίποτα. Μόνο ρωτάει, εξετάζει το παιδί και σκέφτεται. Ούτε απογοήτευση ούτε όμως και ελπίδες. Τους είπε ότι θέλει να σκεφτεί, για να δει αν θα προσπαθήσει να κάνει κάτι. Κάθε παιδάκι είναι και ξεχωριστή περίπτωση. Οι πληροφορίες λένε ότι ο γιατρός αναλαμβάνει μόνο περιπτώσεις που αισθάνεται ότι τελικά μπορεί κάτι να κάνει. Κλείνει το περίφημο ραντεβού της Πέμπτης. Μου ζητούν από το Νοσοκομείο να συνοδεύσω τη μητέρα, για να βοηθήσω στη μετάφραση.
Φρόντισα προηγουμένως να τη γνωρίσω. Μια απλή, συμπαθής κοπέλα, με εμφανή τα σημάδια της αγωνίας και της ταλαιπωρίας επάνω της. Έμεινε πίσω στην Ελλάδα ο άνδρας της με το νεογέννητο μωρό τους και ήλθε αυτή στην Αμερική, χωρίς σιγουριά, χωρίς χρήματα, χωρίς γνώση της Αγγλικής, χωρίς καμία γνωριμία, με μοναδικούς συνοδούς την αγάπη στο παιδάκι της και την ελπίδα.
Ρώτησα για το όνομα του παιδιού και μου είπε ότι λέγεται Χρυσοβαλάντης. Το παιδάκι είναι ταμένο, σκέφτηκα. Τί ευλογία! Δεν είμαστε μόνοι. Από κάπου μας παρακολουθεί ειδικά ο Θεός. Δεν θα μας αφήσει. Η μητέρα μιλάει για τον γιατρό και το Νοσοκομείο, αλλά κάπου – κάπου αναφέρει και το όνομα της Παναγίας και την αγία Ειρήνη. Εμφανής πίστη λαϊκού χαρακτήρα αλλά καλής ποιότητος. Ό,τι πρέπει για την περίπτωσή μας.
Ήλθε η Πέμπτη. Ανεβαίνουμε με το ασανσέρ στον 5ο όροφο του Νοσοκομείου. Εκεί είναι το γραφείο του περίφημου γιατρού. Να δούμε τι θα πει. Θα αναλάβει την εγχείρηση ή θα μας πει ότι δεν μπορεί; Η κ. Ανδρονίκη αγχωμένη σταυροκοπιέται. Ίσως δεν καταλαβαίνει ακριβώς γιατί.
Φτάνουμε στο γραφείο. Μας περιμένει η γραμματέας χαμογελαστή εξωτερικά αλλά ανέκφραστη στην ουσία. Περιμένουμε περίπου δέκα λεπτά. Η κακομοίρα η κ. Ανδρονίκη δεν βολεύεται με τίποτα. Θέλει μόνο την επιβεβαίωση ότι κάτι μπορεί να κάνει αυτός ο άνθρωπος. Σε λίγο εμφανίζεται ο γιατρός. Πομπώδης, επιβλητικός, σοβαρός, αδιαπέραστος στην έκφραση. Περιγράφει την όλη κατάσταση, αναφέρεται αναλυτικά στον προβληματισμό του, εξηγεί περίφημα τη σκέψη του, αλλά δεν βιάζεται καθόλου. Τελικά, μας κλείνει ημερομηνία για εγχείρηση και λέει ότι θα προσπαθήσει. Η μητέρα εκτονώνεται πέφτοντας επάνω του και ρωτώντας:
-Δηλαδή, τί θα κάνετε, γιατρέ;
Ο γιατρός ψυχρός της απαντά.
-Πιστεύεις στον Θεό;
– Πιστεύω, αποκρίνεται εκείνη.
– Εγώ είμαι ο Θεός.
Κάνει μια παύση και συνεχίζει:
-Δηλαδή, όταν κάποιος πιστεύει στον Θεό, δεν ρωτάει τί Αυτός θα κάνει˙ απλά Τον εμπιστεύεται. Κι εγώ δεν ξέρω τι θα κάνω. Θα αποφασίσω την ώρα της εγχείρησης. Πάντως ο Βαλάντης θα πάει καλά.
Ο άνθρωπος κεντάει. Η εγχείρηση κράτησε σχεδόν είκοσι δύο ώρες. Άλλαξαν τρεις βάρδιες τεχνικώς και νοσηλευτών. Αυτός άγρυπνος. Λίγο ξεκουράζεται και επανέρχεται. Κοιτάζει, σκέφτεται, επινοεί, σχεδιάζει, αποφασίζει και προχωράει. Κανείς δεν ξέρει τι τελικά θα κάνει. Ούτε και ο ίδιος. Άρχισε στις 11 το πρωί και τελείωσε την επομένη στις 8:30. Τα έφτιαξε όλα. Ο μικρός όμως Χρυσοβαλάντης θα έπρεπε για οκτώ μήνες στην αρχή να περάσει από βασανιστικές διαδικασίες και στη συνέχεια να κάνει άλλες τρεις μικρές επεμβάσεις.
Ταλαιπωρία αφάνταστη για ένα μικρό παιδάκι. Ταλαιπωρία φυσική και ψυχική και για τους γονείς του τεράστια. Τα ερωτήματα για το μέλλον του παιδιού πολλά και αναπάντητα. Τελικά η χειρουργική επιτυχία είναι αδιαμφισβήτητη. Το παιδί θα ζήσει. Πώς όμως, κανείς δεν γνωρίζει ούτε μπορεί να εγγυηθεί. Αν για να ζήσει κανείς δεν πρέπει να ζει, τότε τί αξία έχει η ζωή;
Από την άλλη πλευρά, αν αυτή η προσπάθεια της επιστήμης να δώσει ζωή δεν βασίζεται στην αλαζονεία, αλλά κυριαρχείται από αγάπη, τότε ποιός, αλήθεια, μπορεί να αμφισβητήσει το επίτευγμά της; Ποιός μπορεί να ισχυριστεί ότι η αξία του ανθρώπου υποβιβάζεται από το μέτρο της αναπηρίας του; Πόσες φορές ο θησαυρός του προσώπου δεν αναδεικνύεται από το μέγεθος ακόμη και της διανοητικής ανεπάρκειάς του;
Σήμερα ο Βαλάντης είναι ολόκληρος άνδρας. Ένας πανέμορφος λεβέντης. Προ καιρού παντρεύτηκε. Πήρε μια γυναίκα εξαιρετική. Σύντομα περιμένει να γίνει και πατέρας. Η γέννησή του είναι ένα θαύμα του Θεού˙ Αυτός δίνει μόνο ζωή. Η επιβίωση του ένα θαύμα της επιστήμης˙ αυτή δυστυχώς δίνει και τον θάνατο. Αν γεννιόταν είκοσι χρόνια πριν, δεν θα μπορούσε να επιβιώσει. Αν πάλι μπορούσε η πάθησή του να διαγνωσθεί προγεννητικά, μάλλον θα του είχαμε στερήσει τη ζωή. Όλη αυτή η αγάπη που εκφράστηκε σαν αγώνας για να ζήσει αυτό το μικρό παιδί, θα είχε πνιγεί βάναυσα από την απάνθρωπη επιθυμία να μην ζήσει, όπως εμείς θέλουμε, όπως εμείς θεωρούμε πώς αξίζει. Ο Χρυσοβαλάντης θα γλίτωνε την εγχείρηση και ΘΑ έχανε τη ζωή. Οι γονείς του θα γλίτωναν την ταλαιπωρία και θα έχαναν την αγάπη τους. Θα έχαναν και την αγάπη του.

Από το βιβλίο:
«Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός».

ΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

Εκδόσεις: Σταμούλης. Αθήνα 2009.

http://www.orp.gr/?p=2390