kantonopou’s blog

Η  ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΗ  ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ

Στο τέλος της ανάγνωσης κάθε ευαγγελίου της Μ. Πέμπτης ο ψάλτης ψάλλει κατανυκτικά: «δόξα τη μακροθυμία Σου Κύριε δόξα σοι». Αλλά και όλα τα γεγονότα που διαδραματίζονται τη Μ. Εβδομάδα γύρω από το πάθος του Κυρίου συνιστούν μια κορυφαία έκφραση μακροθυμίας. Τα ονόματα οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλαιος, περιγράφουν τις σταθερές ιδιότητες της αγάπης του Θεού που συνοδεύει τον αμαρτωλό σε όλες τις φάσεις της ζωής. Οι άγιοι Πατέρες κάνουν λόγο για την «ανείπωτη μακροθυμία Του, που πρέπει να μας εμπνέει φόβο και να κινεί διαρκώς προς μίμηση. Τον ίδιο στόχο θέτει και η σημερινή ευαγγελική διήγηση μέσα από δύο εικόνες έντονου θρησκευτικού και κοινωνικού προβληματισμού.

«Μακροθύμησον επ’ εμοί», εκλιπαρεί ο άνθρωπος της πρώτης εικόνας, που κινδυνεύει όχι μόνο ο ίδιος, αλλά και η οικογένεια του, καθώς τα χρέη έχουν ξεπεράσει τα όρια του δανειστή. Δώσε μου μια ευκαιρία, του λέει, να μη καταστραφώ. Λυπήσου με και θα σου επιστρέψω τα οφειλόμενα! Και ο δανειστής(Κύριος), που γνωρίζει την αδυναμία του (δούλου), σπλαχνίζεται, επειδή τον παρεκάλεσε και ικανοποιεί το αίτημα. Του παρέχει όσα του ζήτησε, αλλά και όσα δεν τόλμησε να ζητήσει ούτε κάν να φανταστεί. Δεν χαρίζει μόνο το υπέρογκο χρέος, αλλά του δίνει και την ελευθερία του. Τον μεταφέρει από την κατάσταση του δούλου στην κατάσταση του ελεύθερου και τον καθοδηγεί στην άσκηση υψηλών αρετών παρέχοντας μόνιμη βοήθεια. Και ο απροσδόκητο είναι, ότι αυτός ο ελεύθερος άνθρωπος, που εκπροσωπεί όλους μας, ενώ απολαμβάνει τα αγαθά της ελευθερίας, εν τούτοις παραμένει δούλος των απάνθρωπων συνηθειών του, όπως το παρουσιάζει η δεύτερη εικόνα.

Δέχεται το μέγιστο, αλλά αρνείται να δώσει το ελάχιστο. Κι’ ενώ μπορεί να λυτρώσει τον αδελφό του από την εμπερίστατη ανάγκη, στην οποία βρέθηκε και ο ίδιος, δεν συγκινείται. Αντί να μακροθυμήσει μπροστά τον οφειλέτη που τον εκλιπαρεί, απαιτεί αμέσως με σκληρότητα τα οφειλόμενα. Έχει ξεχάσει τα πάντα κα καταφεύγει στα δικαστήρια ζητώντας την προσωποκράτηση του και στις τράπεζες για να δεσμεύσουν το σπίτι του.

Ένα τέτοιο ανάλογο φαινόμενο ζούμε και σήμερα με τη διαφορά ότι οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνε υπόθεση των ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Τη ρύθμιση των προσωπικών διαφορών και όχι μόνο των χρεών έχει αναλάβει το τραπεζικό σύστημα. Η μακροθυμία και η αλληλεγγύη ως λέξεις και ως περιεχόμενο καταργήθηκαν με τέτοιο τρόπο, ώστε ευνοούνται περισσότερο οι δανειστές και να καταπιέζονται οι φτωχοί και οι αδύνατοι. Οι διαμαρτυρίες των θιγομένων για την ωμή εκμετάλλευση από το παντοδύναμο τραπεζικό καθεστώς, επιβεβαιώνει την αναλγησία των πρώτων. Μπορεί βέβαια το σύστημα να νομιμοποιείται με διεθνείς όρους και κανόνες, αλλά μήπως θα κριθούμε με τα ανθρώπινα μέτρα και τους νόμους που κατοχυρώνουν επίγειους θησαυρούς;

Όλοι γνωρίζουν πως όσο εμπιστευόμαστε τέτοιους νόμους  τόσον μένουμε γυμνοί και αναπολόγητοι μπροστά στη δικαιοσύνη ο Θεού. Και πως όσα μέτρα κι αν πάρουμε, όσο νόμιμα κι αν φαίνονται, καταργούν εντελώς τη μακροθυμία και την αλληλεγγύη προς στους « ελαχίστους αδελφούς» επισύροντας την οργή του Θεού.

Το βέβαιο είναι πως όλοι εμείς οι δικαιωμένοι αλλά άδικοι μπροστά στο Θεό ανήκουμε σε κείνους που θα ακούσουν  το φοβερό λόγο: «δούλε πονηρέ, πάσαν την οφειλήν εκείνην αφήκα σοι επεί παρακάλεσας με, ουκ έδη ελεήσαι τον σύνδουλον σου ως και εγώ σε ηλέησα;»

Στην Κυριακή Προσευχή επαναλαμβάναμε: «άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».

Πόσο άραγε συνειδητοποιούμε και πόσο εφαρμόζουμε το βαρυσήμαντο περιεχόμενο της;

Μήπως αντί της μηχανικής επανάληψης ενός τύπου, θα πρέπει κάποια φορά επιτέλους να ικανοποιήσουμε και ουσιαστικά αυτό, το δικό μας αίτημα;

π.Γ.Στ.

http://agiabarbarapatras.blogspot.com/2011/08/ky-18-23-35.html