Ο Ι   Φ Ι Λ Ο Ι   Τ Ο Υ   Θ Ε Ο Υ

«Ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καί ὁ φιλῶν υἱόν ἤθυγατέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος·» (Ματθ. ι΄ 37)

Βρισκόμαστε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ στήν Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων.  Ἡ Ἐκκλησία καθιέρωσε τούτη τή μέρα γιά νά μνημονεύονται, νά τιμῶνται καί νά προβάλλονται ὅλες οἱ ἀνθρώπινες ὑπάρξεις, οἱ ὁποῖες διά μέσου τῶν αἰώνων, μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς τους, εὐαρέστησαν τό Θεό.  Γιά τοῦτο ἀποκαλοῦνται οἱ φίλοι τοῦ Θεοῦ.

Μέσα σέ τούτη τήν ὁμάδα περιλαμβάνονται πρόσωπα τά ὁποῖα ἀνήκουν στήν περίοδο τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης ἀλλά καί ὅσα ἀκολούθησαν καί πρόκειται νά ἀκολουθήσουν τήν ἴδια πορεία μέχρι τό τέλος τοῦ κόσμου.  Ἔχουμε λοιπόν τούς δικαίους τῆς Π. Διαθήκης, τούς Πατριάρχες, τούς Βασιλεῖς, τούς Προφῆτες καί πολλούς ἄλλους.  Στίς μέρες δέ τῆς Κ. Διαθήκης ἔχουμε τούς Ἀποστόλους, τούς Ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, διακόνους, ἀσκητές, ἀσκήτριες, μάρτυρες, ὁμολογητές, μοναχούς, μοναχές καί ἄλλους.  Κοντά στούς τόσους γνωστούς ἐπιβάλλεται νά ἀναφερθεῖ ὅτι ὑπάρχουν καί πολλοί ἄγνωστοι.

Ὅπως γνωρίζουμε, ἡ κάθε μέρα μέσα στό ἐκκλησιαστικό ἡμερολόγιο ἀναφέρει ἕναν ἤ περισσοτέρους Ἁγίους.  Ἡ ἡμέρα, βέβαια, τιμῆς καί προβολῆς ἑκάστου Ἁγίου εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς ἀναχωρήσεώς του ἀπό τή σκηνή τοῦ κόσμου τούτου.  Ὁ λόγος εἶναι γιατί ὁ θάνατος ἑκάστου Ἁγίου θεωρεῖται ὡς ἡ γενέθλια αὐτοῦ ἡμέρα, ὡς νέου μέλους τῆς Ἐκκλησίας, στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἀπό τήν ὥρα τῆς βαπτίσεώς μας καί ἔπειτα ἔχουμε ἐνταχθεῖ στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί μάλιστα ὡς μέλη τῆς ὁρατῆς καί στρατευομένης Ἐκκλησίας.  Κατά τή βάπτισή μας συντελεῖται ἕνας θάνατος καί μιά ταφή τοῦ παλαιοῦ ἑαυτοῦ μας μέσα στήν κολυμβήθρα, ὅπου περιέχονται ἁγιασμένα νερό καί λάδι καί ταυτόχρονα λαμβάνει χώρα μιά γέννα ἑνός ἀνανεωμένου καί ἀναγεννημένου ἀνθρώπου.

Μέσα στή ροή τῶν ἡμερῶν τῆς ζωῆς μας εὑρισκόμεθα ἀντιμέτωποι μέ ἕναν ἀδιάκοπο πόλεμο, πρῶτον ἐσωτερικά καί δεύτερον ἐξωτερικά.  Ὁ ἐσωτερικός πόλεμος εἶναι καρπός τῆς δικῆς μας ροπῆς πρός τήν ἁμαρτία.  Παράλληλα ὁ ἐξωτερικός πόλεμος προέρχεται ἀπό τίς πλεκτάνες καί τή δυναστεία τοῦ διαβόλου καί τῶν ὀργάνων του.  Αὐτή ἡ ροπή παραμένει μέσα μας μετά τή βάπτισή μας.  Δέν ἀποτελεῖ ὅμως ἀπό μόνη της ἁμαρτία, ἄν ἐμεῖς δέν συγκατατεθοῦμε στά κελεύσματά της.

Ὅταν ὁ Κύριος ἔκαμε λόγο γιά τήν κάθετη καί τήν ὁριζόντια ἀγάπη τί ἄραγε νά ἐννοοῦσε; Ἡ ὁριζόντια ἀγάπη ἀναφέρεται στούς ἀνθρώπους καί γενικά τήν ὑπόλοιπη δημιουργία.  Ἡ κάθετη ὅμως ἀγάπη ἀναφέρεται στό Θεό.  Ὁ Θεός βέβαια δέν καταδικάζει τήν ἀγάπη πρός τούς οἰκείους μας.  Τί ἀπορρίπτει λοιπόν;  Ὁ Θεός εἶναι ζηλότυπος, δέ δέχεται τήν προσκόλλησή μας σέ διάφορα πρόσωπα καί στά πιό στενά μας ἀκόμη, σέ βαθμό καί κατάσταση λατρείας, ὅπως συμβαίνει σέ μερικές περιπτώσεις.

Ἐδῶ δέν πρόκειται περί ὑγιοῦς καταστάσεως ἀγάπης.  Ἡ ἀγάπη μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ἱεραρχεῖται, ἔχει βαθμίδες.  Ἡ ἀγάπη πρός τό Θεό χρειάζεται νά εἶναι ἀπόλυτη.  Δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει μέ συμβιβασμούς.  Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει νά διαλέξει μεταξύ Θεοῦ καί ὁποιουδήποτε ἄλλου, ὁ Θεός ἔχει τόν πρῶτο λόγο.

Οἱ Ἅγιοι στή ζωή τους ἀκολούθησαν τό δρόμο τοῦ Θεοῦ χωρίς ἀμφιταλαντεύσεις.  Δόθησαν ἀπόλυτα καί κέρδισαν τή θεϊκή εὔνοια καί τό θεῖο ἔλεος, τά ὁποῖα τούς κατέστησαν πολῖτες τῆς οὐρανίου βασιλείας.  Ἡ τέλεση τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Πάντων προσφέρει πλῆθος παραδειγμάτων πρός μίμηση, στήριξη, ἐνθάρρυνση, παρηγορία, διδασκαλία τῶν μελῶν τῆς ὁρατῆς Ἐκκλησίας ἀλλά συνάμα κατεργάζεται καί τή δόξα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ.  Ἀμήν!

Ελληνορθόδοξη Κοινότητα Απ. Βαρνάβα