Η Κερκόπορτα της ψυχής μας
Συγγραφέας: kantonopou στις 5 Μαΐου, 2011
Κερκόπορτα. Τί πονεμένη λέξη αυτή, για τον Έλληνα! Στο άκουσμα της η ιστορική μνήμη απλώνει τα φτερά της κι αυτά με μιας μάς ταξιδεύουν «στου Βοσπόρου τ’ αγιονέρια». Εκεί που για περισσότερο από 1100 χρόνια, Ρήγισσα της Ανατολής η Πόλη Κωνσταντίνου του Μεγάλου στάθηκε φάρος τηλαυγής, που έστελνε το λαμπρό φως του ελληνορθόδοξου πολιτισμού της στα πέρατα του κόσμου. Ένδεκα αιώνες λάμψη κι ακτινοβολία.
Όμως η ομορφιά κι ο πλούτος της, η δόξα κι η μεγαλωσύνη της κίνησαν τη ζήλεια του κακού γείτονα, που δεν ησύχαζε βλέποντας την δίπλα του να ξεχωρίζει.
Και να, 1453 μ. Χ., Μαΐου 29. Μονομάχοι πια στα τείχη της Βασιλεύουσας δύο άνδρες -δύο πολιτισμοί. Έξω από τα τείχη Μωάμεθ ο Β’, που βιάζεται να ονομασθεί πορθητής. Και μέσα από τα τείχη Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος, που αμύνεται σθεναρά να σώσει την τιμή του Γένους. Ο πρώτος έτοιμος ν’ αρπάξει, ο δεύτερος να διαφυλάξει. Ο ένας στηρίζεται στην αριθμητική υπεροχή του και τη βία. Ο άλλος στα ιδανικά της πίστεως και της αγάπης στην πατρίδα. Ακούραστος με τ’ άλογο του τρέχει γύρω-γύρω από τα τείχη ο Μωάμεθ, να βρει πέρασμα αδύναμο. Ακούραστος κι ο Κωνσταντίνος περιέρχεται τα τείχη. Ενισχύει, ενθαρρύνει, εμψυχώνει τούς λιγοστούς υπερασπιστές του, πολεμάει ηρωικά.
Ορμούν οι Τούρκοι κύματα-κύματα απειλητικά στα τείχη. Απωθούνται. Αδίστακτοι Γενίτσαροι στήνουν σκάλες ν’ αναρριχηθούν. Συναντούν πεισματική αντίσταση. “Ένας αγώνας σκληρός, γεμάτος τρόμο και φόβο. Ποιό θα ‘ναι το αποτέλεσμα;
Άλλα, να, φωνές, ιαχές πολεμικές, αλαλαγμοί κι οι εχθροί… μέσα στην Πόλη! Πώς έγινε τούτο το κακό; Τα τείχη άπαρτα ακόμη κι οι εχθροί μέσα στην Πόλη; Πώς έγινε τούτο το κακό;
Πέρασμα βρήκαν οι εχθροί! Μια μικρή πορτούλα βοηθητική, ένα παραπόρτι, μια κορακόχορτα. Την άφησαν αφύλακτη στη βιασύνη τους οι υπερασπιστές, γυρνώντας από τις επισκευές που έκαναν στα τείχη. Ο εχθρός καραδοκούσε κι όρμησε αλαλάζοντας. Σε λίγο «η Πόλις εάλω»! Η καταστροφή συντελέσθηκε…
Πονάει του Έλληνα η ψυχή σ’ αυτή την ιστορία. “Αχ, και να μην είχε έτσι συμβεί…”Αχ, και να μη γινόταν η αρχή…
Η Πόλη «εάλω». Αλλά το πνεύμα, ο πολιτισμός, οι αξίες του, αυτά δεν αλώνονται. Αυτά μένουν, γίνονται κοινό κτήμα της ανθρωπότητας και καθοδηγούν. Και ποιος ξέρει του χρόνου τα γυρίσματα…
Όμως το παραπόρτι, η Κερκόπορτα έγινε πλέον σύμβολο. Για να θυμίζει, ότι δεν μπορούμε ν’ αδιαφορούμε για πράγματα που φαίνονται μικρά κι ασήμαντα. Ο εχθρός της πολύτιμης ψυχής μας αναζητάει άγρυπνος το πέρασμα, όσο μικρό. Ένα ρήγμα, μια υποχώρηση, μια αμέλεια. Του αρκεί, για να μπει μέσα και να φέρει την καταστροφή.
Άγρυπνοι, λοιπόν! Στα τείχη, βέβαια, της ψυχής αλλά και στα παραπόρτια. Στα μεγάλα αλλά και στα μικρά.
Περιοδικό προς τη Νίκη, Μάιος 2007
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.