kantonopou’s blog

*********************************************************************    

«Η Εκκλησία δεν γεννά οπαδούς αλλά αγίους» είχε τονίσει κάποτε, σε μια αποστροφή του λόγου του, ο Μητροπολίτης Ιωαννίνων κ.κ. Θεόκλητος. Η λέξη – κλειδί στην παραπάνω φράση είναι το ρήμα «γεννά», σε διαρκή ενεστώτα.

Δηλώνει δύο πράγματα, δύο ουσιώδεις πτυχές του μυστηρίου της Εκκλησίας : α) Ο Άγιος, είναι ο αναγεννημένος άνθρωπος της Εκκλησίας, είναι μία νέα ύπαρξη, καινή κτίση. Η Εκκλησία δεν κατοχυρώνει ιδεολογικά θέσφατα ούτε είναι κόμβος ιδεολογικών ρευμάτων. Δεν καθοδηγεί, δεν φανατίζει, δεν επιβάλλει. Δίνει ζωή, νέα ύπαρξη. Ο οπαδός δεν γεννάται, δημιουργείται και ύστερα καθοδηγείται. Ο Άγιος γεννάται.

β) Το γεννά, σε διαρκή ενεστώτα, δηλώνει και το συνεχές, το ακατάπαυστο. Τίποτα το στατικό δεν υπάρχει στο χώρο της Εκκλησίας. Το μόνο στατικό είναι η συνεχής στροφή και πορεία, ως προσωπική αυθυπέρβαση και αγαπητική αλληλοπεριχώρηση, προς τον όντως όντα Θεό και εν ταυτώ προς τον συνάνθρωπο, η στάσιμος ταυτοκινησία εν τω Θεώ.

Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο του Αρχιμ. Σωφρονίου Σαχάρωφ, “Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης”, στάθηκε το βλέμμα μου σε ένα χωρίο που πιστεύω αξίζει να το καταχωρίσω. Λέγει λοιπόν : “Η αγιότης δεν είναι έννοια ηθική αλλά οντολογική. Άγιος δεν είναι εκείνος όστις είναι άμεμπτος κατά την ανθρωπίνην ηθικήν ή, κατά το φαινόμενον της πολιτείας αυτού, υπό την έννοιαν της ασκήσεως ή εισέτι και της προσευχής (και οι Φαρισαίοι ενήστευον και ετέλουν μακράς προσευχάς) αλλά εκείνος όστις κατέστη φορεύς του Πνεύματος του Αγίου“. Καμιά φιλοσοφική ηθική δεν μπόρεσε ποτέ να αποκτήσει μια τέτοια οντολογική βαρύτητα. Καμία ηθική και κανένας κώδικας συμπεριφοράς δεν μπορεί να μεταστοιχειώσει τον άνθρωπο, να επιφέρει ριζική οντολογική διαφοροποίηση.

Έλεγε ένας γέροντας κάποτε, ότι η εκκλησία έχει ένα κέντρο που λέγεται Χριστός και ένα σκοινί – σύνορο γύρω από το κέντρο σαν μια περιφέρεια ενός κύκλου. Το σκοινί αυτό είναι το όριο της αμαρτίας. Μερικοί χριστιανοί κάθονται με την πλάτη προς τον Χριστό και προσέχουν μην τυχόν και περάσουν το σύνορο και αμαρτήσουν θανάσιμα. Έτσι βασανίζονται πολύ. Το σωστό είναι να γυρίσουμε την πλάτη στο σύνορο και να κοιτάζουμε τον Χριστό. Έτσι, εξασφαλισμένοι και ήρεμοι, με το σχοινί πίσω μας να πλησιάσουμε προς το κέντρο.

Η ανακαίνιση και η «εξ-αγιοποίησή» δεν έρχεται ως αντιμισθία των «κατ? ανθρωπίνην επιφάνειαν ηθικών ανθρώπων». Αλλά έρχεται ως Χάρη και ως Χάρισμα. Δίδεται από τον μανικό εραστή Θεό προς τον αγαπώμενό του, τον άνθρωπο. Και δίνεται ακαταπαύστως. Και παρέχεται απροσωπολήπτως. Δεν μετέχεται όμως από όλους. Μόνο «οι καθαροί τη καρδία». Αυτοί «τον θεόν όψονται». Τίποτα, από όσα μπορεί να κάνει ο άνθρωπος, δεν μπορεί να αντισταθμίσει την αξία της δωρεάς του Κυρίου.

Τίποτα δεν μπορεί να προκαλέσει ή να εξαναγκάσει τη Χάρη του Θεού. Διότι ο Θεός αγαπάει σκανδαλωδώς τον άνθρωπο. Και η αγάπη που εκπέμπει είναι ταυτόχρονα η Χάρη του. Και προσφέρεται σε όλους. Η προσωπική μας συγκατάβαση, που δηλώνεται με την καθαρότητα της καρδίας, δηλαδή την ανιδιοτελή αγάπη, απλά επιτρέπει να εισέλθει η Χάρη του Κυρίου εντός των καρδιών μας και να σκηνώσει μέσα μας.  

  Πηγή :http://www.enoriaka.gr/index.php?option=content&task=view&id=634&Itemid=58