O γνωστός πια για τους τακτικούς αναγνώστες μου Ρωμαίος συγκλητικός Μενένιος Απιος στους διασωθέντες Οξυρρύγχειους Παπύρους συνεχίζει να περιγράφει τα κύρια χαρακτηριστικά των προ δύο και πλέον χιλιάδων χρόνων Ελλήνων που προσδιορίζουν τη συμπεριφορά τους και οδηγούν στην αυτοκαταστροφή εαυτών και των σπουδαίων επιτευγμάτων τους. Και εγώ συνεχίζω την αντιγραφή των διαχρονικών, όπως αποδεικνύεται, διαπιστώσεων του κυβερνήτη τής υπό ρωμαϊκή κατοχή περιοχής της Αχαΐας (σε μετάφραση Κωνσταντίνου Τσάτσου):

Το ανυπότακτο σε κάθε πειθαρχία, η περιφρόνηση των άλλων και ο φθόνος, η αρρωστημένη διόγκωση της ατομικότητας σπρώχνουν σχεδόν τον Ελληνα να θεωρεί τον εαυτό του πρώτο ανάμεσα στους άλλους. Αδιαφορώντας για όλους και για όλα,παραβλέποντας ό,τι γίνηκε πριν και ό,τι γίνεται γύρω του, αρχίζει κάθε φορά από την αρχή και δεν αμφιβάλλει πως πορεύεται πρώτος τον δρόμο τον σωστό. Ταλαιπωρεί από αιώνες την ελληνική ζωή η υπέρμετρη εμπιστοσύνη του Ελληνα στην προσωπική του γνώμη και στις προσωπικές του δυνατότητες. Παρά να υποβάλει τη σκέψη του στην βάσανο μιας ομαδικής συζήτησης προτιμάει να ριψοκινδυνεύει με μόνες τις προσωπικές του δυνάμεις. Πρόσεξε τις συσκέψεις των ηγετών των πολιτικών μερίδων τους με τους δήθεν φίλους των και θα δεις ότι οι περισσότερες είναι προσχήματα. Ο ηγέτης λέει τη γνώμη του, βελτιώνει την διατύπωσή της με τις πολλές επαναλήψεις, χωρίς ούτε να περιμένειούτε να θέλει καμία αντιγνωμία. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Ελληνας πολιτικός ανακυκλώνεται μόνος του μέσα στις δικές του σκέψεις,γιατί πιστεύει πως αυτές αρκούν για το έργο του.

Τούτη η μοιραία για την τύχη των Ελλήνων εγωπάθεια φέρνει και ένα άλλο χειρότερο δεινό:Οπου βασιλεύει, τα έργα σχεδιάζονται πάντα μέσα στα στενά όρια της ατομικότητας,σύντομα και βιαστικά, για να συντελεστούν όλα προτού το πρόσωπο εκλείψει.Η πολιτική όμως που θεμελιώνει τις μεγάλες πολιτείες δεν σηκώνει ούτε βιασύνηούτε συντομία. Σχεδιάζεται σε έκταση αιώνων.Δεν προσδένεται σε άτομα, αλλά σε ομάδες προσώπων,σε διαδοχικές γενιές.Στην εκτύλιξή της εξαφανίζεται το εφήμερο άτομο και παίρνουν την πρώτη θέση διαρκέστερες υποστάσεις,λαοί,οικογένειες,πολιτικές μερίδες ή κοινωνικές τάξεις. Τα εδραία πολιτικά έργα μέσα στην ιστορία είναι υπερπροσωπικά.Και δυστυχώς ή δεν φτάνουν ως την τελείωση ενός άξιου πολιτικού έργουή όταν φτάσουν φέρνει μέσα του το έργο του το ίδιο το σπέρμα της φθοράς (…) Εάν λείπει κάτι των Ελλήνων πολιτικώνδεν είναι ούτε η δύναμη της σκέψηςούτε η αγωνιστική διάθεση.Στον χαρακτήρα, στο ήθος φωλιάζει η αρρώστια. Φωλιάζει στην άρνησή τους να δεχθούν να εξαφανίσουν το άτομό τους για την ευόδωση ενός ομαδικού έργου. Δεν κρίνουν ποτέ με δικαιοσύνη τον συναγωνιστή τους και γι΄ αυτό δεν υποτάσσονται ποτέ στην υπεροχή του. Τα δεινά, όσα υποφέρανε ως τα σήμερα οι Ελληνες, μα θαρρώ και όσα θα υποφέρουν στο μέλλον, μιαν έχουν κύρια και πρώτη πηγή, την φιλοπρωτία,την νόμιμη θυγατέρα του τρομερού των εγωισμού. Βλέπετε ο Ελληνας γεννήθηκε με την ψευδαίσθηση της υπεροχής».

Ανατριχιαστικά προφητικό το εκπληκτικό ψυχογράφημα των Ελλήνων που διατυπώθηκε στους Οξυρρύγχειους Παπύρους πριν από 2.300 χρόνια, οι οποίοι ανευρέθησαν στην περιοχή της Οξυρρύγχου της Αιγύπτου το 1934. Εστω και αν ο Κωνσταντίνος Τσάτσος φαίνεται να παραδέχθηκε λίγο πριν από τον θάνατό του ότι δεν πρόκειται για μετάφραση ρωμαϊκού κειμένου αλλά για προσωπικές σκέψεις του. Και έτσι όμως οι προ πεντηκονταετίας διαπιστώσεις του υπήρξαν καίριες και αποδεικνύονται τραγικά επίκαιρες. Παραμείναμε αδιόρθωτοι και αλληλοτρωγόμαστε ακόμη και μπροστά στο χείλος της καταστροφής, παραβλέποντας την εκ βαθέων διαπίστωση-συμβουλή του εθνικού μας ποιητή Ανδρέα Κάλβου «μόνο η ομόνοια σώνει τα έθνη».  Του Γ. Μαρινου

Διαβάστε και το πλέον πρόσφατο άρθρο του Γ. Μαρίνου εδώ… Είναι πολύ ενδιαφέρον!